Bir kadın ağlıyor gözde yaşı
Başında yazması hilal kaşı
Yirmi beş yada otuz dur yaşı
Rüzgara savrulmuş siyah saçı
Bu kadın sevgisizlikten yoksun
Evinde yoktur bir dilim somun
Beyaz teni gazel gibi solgun
Hayat çilesi düşürmüş yorgun
Gençlik yaşında beli bükülmüş
Ağzındaki dişleri sökülmüş
Evinde sobası çotan sönmüş
Çilenin yumruğu yere sermiş
Gözleri takılır her gün yola
Sevdiğini arar hangi çölde
Evinde yoktur camında perde
Alın yazısı düşürmüş derde
Aklar düşmüş ipeksi saçına
Efkar hüzün karışmış aşına
Bir taşa oturmuş tek başına
Yağmur eşlik eder gözyaşına
Dikişler tutmaz bu yarasına
Sevdinin duvar var anasında
Sanki hayatının yarısından
Hüzünleri dolmuş odasında
Dostu yok derdi kime anlarsın
Öyle daha ne kadar dayansın
Sen çile'de sanki bir modasın
Mutluluğu olmayan yoldasın
Yazmaktan böyle içim karardı
Bu Şiir acep kime yaradı
Zaten şurada son satır kaldı
Şükürler sonunda tamamlandı
Şair İsmail Gökkuş