Ay kücülünce
Müebbetine düstügü,
Karanligin zifirzindaninda büyüdügü siyah nevresimin
Kendi üryan topragindan hayal perdesi süsleyerek geceleyen dünyanin
Inanma sen öyle kimsiz kimsesiz hayal ve düslere …
Ne terzisi vardi ne atlas dikip söken makas
Bir ev bir bahce bir bag akan suyun arkinda dönen cikrigin
Gözden kayboluncaya kadar büyüyen karanliga kücüldükce kücülen aydan
Kirpip kesip yildizlar yapan kivilcim dükkanlari yoktu insan denen masalin
Tül perdelerden gelinlik elbisesiydi geceyi sabah eden pencerelerin
Bahari yaza, yazi güze, güzü ayaza buza derken
Ev yikilir bahce bozulur insan sararir solar asinir eskir zuhurzaman
Öylece olmusa ölmüse care ne ki soran yol kapi sokak pencere
Kimi evlenir kimi bosanir sonra hayati kayan yildizlar gibi
Bir baskasinin kavli külünden ciralanarak
Görünüp kaybolan hersey
Dönen dünya carkinda durakta bekleyen can pazaridir
 
Seyfi Karaca……….Mart / 24