ÞEHRÝYAR KONUÞUYOR

Þehriyar bendim. Bendim o kimsesiz ve yabancý
hükümdar kanatlý ve tavus tüylü
alný demirden mermer
heybesinde altýn kemer saklý
ince bir kýlýçtým keskince iri yapýlý korkunç
hayalimden ürktüm
ve kadýnda kadýnlar konuþmuyordu
ben altýndan bir þapkaydým
baþýma taçtým kraldým ve düþtüm
kemerler yaptýrdým taþtan altýndan samur
kürktüm
dünyaydým belki dünyadan da bir düþtüm
bir aguydu yuttum kendi gölgemi tuttum

ay parçasý Þehrazat bir gündönümü
yarým kalmýþ düþlerden

Þehrazat bir yasemin rengi bir karanfil kokusu
menekþelerden býrakýlmýþ bir anýt akþam
bir gün akþam günce ve geleneksel bir öðreti

Þehrazat gülüyor
en özge gülüþlere özlemli
sanki bin geceden beri
görülmemiþ sevgililerin örneði
toplanmýþ saçlarý siyah kývrýmlý ve örülmüþ
gönül iplerinden perçemli

—her þeyin tersinden anlaþýlan
güpegündüz karþýlanan anlaþýlan
güpegündüz karþýlanan þeytan
akþamla kararlaþtýrýlan
ipekle þamdandan—
Þehrazat gülüyor pancurlar ardýndan
pencereler ardýndan
þuh kahkahalar yükseliyor
Þehrazat ölüm döþeðinde bir at
denli üzgün
jokey denli kimsesiz
gülüyordu gözleri ölürkenki gibi
ölümlü ipekten bir þal gibi giyinmiþ
ve hiç çýkarmamaya and içmiþ biri
Þehrazat ölümün ardýna gizlenmiþ sanki
Þehrazat bir veda ölümün busesi
Þehrazat bir kral gibi görkemli bir çocuk gibi
þen ve bahtiyar
Þehrazat ölümün nefesi kuþ kafesi altýn ve
canfes
Þehrazat Þehrazat gibi enfes

Ahmet Kemal