Pencere Günlüğü

Kimse ne penceresinden ne de balkonundan bakmıyordu. Anlaşılan herkes üşüyordu, herkes benim gibi elinde kahvesiyle pek de hayal kurmuyordu.  

Balkonların içinde asılan çamaşırlar rüzgarın etkisiyle tutsak edildiği çamaşır telinde kıvranıp duruyordu. Hele bir gömlek vardı ki, özgürlüğünü ilan etmesine çok az kalmıştı. Efil efil esen rüzgarın etkisiyle birazdan mandalların esaretinden kurtulacakmış gibi kollarını bir açıp bir kapatıyordu. İsyankar gömlek, kendini bana göstermek için nasıl da çırpınıyordu. Fakat güzel gömleğin bilmesi gereken şeyler vardı. Bu havada uçarsa ya çamura batar ya da bir kamyonun kasasına takılır kimbilir hangi kıllı adamın bedenini sarardı. İyisi mi balkonda da olsa salınmaya devam etmeliydi. Hem ben arada bir penceremden izlerim o çizgili şekilden şekile giren halini. 

Hangi binaya baktıysam çatısından duman çıkmıyordu. Evet çıkmıyordu. Artık çatılarda bile baca yoktu. Oysa küçükken bu mevsimlerde babalar turuncu çatılarda baca temizler, bacalardan duman tüter, bilirdik ki odalar sıcacık, çocuklar sobanın etrafında, uzanmış halının üzerinde derslerini yapardı. Evler ya mandalina ya da portakal kokardı.

Şu karşıda yeni lüks binanın dördüncü katındaki kadın bu yağmurlu havada camlarını siliyor. Anlaşılan bugün temizlik günü... Bana göre böyle havalarda ya uyunur, ya da hayal kurulur.. Ahmak ıslatan yağmur yoktu ama aylak ıslatan yağmur yağıyordu sanki. Şimdi bu yağmurda yürüyen aylak kadın olmak isterdim. Balkona çıksam mesela öylece kollarımı açıp ıslansam, sebepsiz. Başımı gökyüzüne çevirsem, gözlerimi kapatsam... aylak yağmurun birazcık tadına baksam... Nasıl da komik görünürüm bana bakanlara. Ama bunu isterken ben hiç de komik gelmiyorum nedense bana. Bu arada elimi yanağımdan çekip arada bir kahvemi yudumluyorum. Biraz soğumuş biraz da acı tadı. .

Bu gri renk ne kadar da kirli duruyor böyle. Tüm şehir yağmurla temizleniryorken, bu renk nasıl da kirletiyor bütün bir günü. Bir şarkı dinleyip düşünmek istiyorum. Tam şarkıyı açıyorum hocanın sesi minareden yükseliyor, Allah’ü Ekber, Allahü Ekber. .. Allah isteseydi hayalini kurdurmazdı. Tam da böyle diyorum içimden. Sonra ezanın bitmesini bekliyorum. İlle de o hayal kurulacak ya,  saatime bakıyorum kızımın okuldan çıkış saatine denk geliyor.  Yine vakitsiz bir zaman. Allah diyorum, biliyor işini.  

Koşa koşa kızımı okuldan almaya gidiyorum. Eve geliyorum ki tencereler boş. Pencere boşluğu tencere boşluğuna dönüşüyor anında. Akşama ne yemek var ne de çorba. Bu hayaller karın doyurmuyor elbet, takıp da mutfak önlüğümü, kıvırıyorum elbisemin kollarını. Derken eşimin en sevdiği yemek geliyor aklıma. Daha doğrusu hepimizin en sevdiği, koca bir tencere patates kızartması. Yanında bir tabak da hayal kurmacası. 

İşte böyle, iyi böyle.... 

........