Aklımı
kurcalarken, yılların kumkuması,
Çekilip
bir köşeye, sızamadım arkadaş.
Baktım
ki yanılmışım, ben bilgi fukarası,
Olan
biten ne varsa, süzemedim arkadaş.
Bazen
içim doluydu, isyan etmek istedim,
Biraz
burun bükerek hiç, unutma küs dedim,
Hatalar
içindeydim, bazen de sendeledim,
Çizgilerim
belliydi, azamadım arkadaş.
Nasıl
olsa yazardım, elimde vardı kalem,
Yıkılıp
yakılarak, anlatılır bu âlem,
Oysa
doğruyu bulmak, budur bütün meselem,
Doğrudan
başkasını, yazamadım arkadaş.
Riyakâr
olanların, sökmeliydim dişini,
Ve
hatta yalan yanlış, kurdukları düşünü,
İnsana
dil uzatan, iblislerin başını,
Yine
de insan dedim, ezemedim arkadaş.
Her
gördüğüm rüyayı, şer işlere yoramam,
Belaların
içinde, kendime pay aramam,
Velhasıl
kalbim yufka, kimseleri kıramam,
Âdem
hiçliğe talip, kızamadım arkadaş.
Âdem
Efiloğlu