Çoban Halil cahildi amma ne çýkar, daðlarý iyi bilirdi. Hangi daðda ne çiçek biter onu da bilirdi. Severdi daðlarý, çiçekleri, yýldýzlarý ve severdi kavalýný. Her saat türlü naðmeler dökülürdü kavalýndan ve çobanýn yaþama sevincini dile getirirdi.

Bazen sevincini, bazen þaþkýnlýðýný bazen da içindeki garip ateþi anlatýrdý kuþlara. Gün geçtikçe büyüyen derin bir ateþti bu. Kavrulurdu Çoban Halil’in  yüreði, dili ve beyni.

Serin pýnarlar keþfetti daðda, su içti., kana kana. Sele, yaðmura açtý baðrýný; ateþ daha bir alevlendi... Daðýn eteðinde pýrýl pýrýl bir deniz gülümserdi. Çoban Halil koptu koþtu daðdan, denizin serin suyuna býraktý kendini, dalgalarla oynadý, balýklara kardeþ oldu. Ýçindeki ateþ bir daha alevlendi.

Saþýra kaldý Çoban Halil, ne etsindi kuzum, bu içindeki ateþe bir isim, bir mânâ vermekten acizdi. Baþýný taþlara vurdu, göz yaþlarý pýnarlar gibi çaðladý. Ekmek yemedi, su içmedi günlerce. Sürü kendisine ait olsa, onu hepten unutacaktý, ancak baþkalarýnýn hakký vardý üstünde.

Güneþin doðuþunu, ayýn batýþýný izledi. Minnacýk yapraklarý tetkik etti, koyunlarýnýn gözlerine daldý... Düþündü ki. "Bu daðlarýn, bu denizin, yaðmurun, güneþin, uçan kuþun, çiçeklerin, kendisinin bir sahibi olsa gerek...

Bir sahip ve bir sebep?

Burada durakladý çoban, içindeki ateþ titredi. Baþtan ayaða titredi çoban. Abasýna sarýldý iyice, karanlýklara bürünmeye çalýþtý. Ama artýk kaçamazdý çoban. O karanlýk, keskin bir ýþýkla, bir düþünceyle aydýnlanmýþtý.

O ýþýðýn, o düþüncenin arkasýndan gitmek gerekti. Allah kelimesini hatýrladý. Duymuþluðu vardý, taa eskiden, insanlar arasýndan kaçýp, daða, çobanlýða sýðýnmadan önce. pek küçüklüðünde.

Kollarýný iki yanýna açtý. Ýçindeki ateþe serin bir rahmet yaðýyordu... Çoban Halil, kendinden geçti. Cahildi, çok kelime bilmezdi. Allah'ýna þükrünü, ne türlü anlatacaðýný bilmezdi. Dua bilmezdi. Ama ne çýkar, bildik bir kaç kelimesi vardý ya.

Sevgili Allah’ým dedi, "Sen birsin ve hepimizin sahibisin. Sevgili Rabbim’sin . Seni çok seviyorum. Seni sürümden, denizden, çiçeklerden daha fazla seviyorum, çünkü sen, hepsini yaratansýn.

Yaradanýmsýn.

Sana feda olayým.

Sevgili Allah’ým, koyunlarýmýn sütü senin olsun. En güzel kaymaklarý ve en güzel yoðurtlarý senin için yapayým.

Ne var ki bir hoca geldi o daða bir gün. Çobaný hayretle seyretti. Mübarek beyaz sakalýný sývazladý, seslendi :

-Ey Oðul, heyy oðul, sen ne edersin, ne konuþursun öyle? Günaha girersin. Allah, senin yoðurdunu, kaymaðýný ne yapsýn. Ne biçim bir duadýr bu?

Çoban þaþýrdý, sonra boynunu büktü :

-Ben cahilim babacýðým," dedi, Dua nedir bilmem, yalnýz O'nu duyuyorum, taa içimde duyuyorum. O'na þükretmek istiyorum. Benim için kaymak, yoðurt, süt vardýr, onlarý bilirim en iyi, hepsini Yaradan'a vermek isterim.

Hoca acýdý çobana, bir kaç hafta daðda kaldý. Çobana eþlik etti, ona dualarý öðretti. Çoban sevinç içindeydi. Bir gün vedalaþtýlar. Hoca daðdan indi... Bir kayýða binip, denize açýldý. Karþý kýyýya kürek çekmeðe baþladý...

Sonra birden, bir sesle irkildi :

-Babacýðým... Babacýðým...

Bu Çoban Halil’in sesiydi, ihtiyar arkasýný döndü, bir de ne görsün, çoban denizin üstünden koþup gelmekte...

-Efendi, duanýn birini unuttum.

Hoca, titredi.

-Allah'ým, diye düþündü, sen büyüksün, sen bilirsin sana sevgili olaný, biz bilemeyiz.

Göz yaþlarý döküldü yanaklarýna ve çobana seslendi :

-Garip çoban, dön git, bildiðin gibi et gönül duaný. Senin aþkýnýn yanýnda, bana söz düþmez"

Çoban Halil boynunu bükedurdu yine,

denizin üstünden yürüyüp, döndü daðýnýn kýyýsýna.

redfer