Göðün mangasý ruhunsa yongasý ve þairin ruhunun yüzölçümü yüz göz de olmadan duygularla evrene ve aþka pervane bir çýðlýk içinde sakladýðý gizi taþýdýðý kadar kalemiyle yükünden arýnmak deðil asla yüksünmeden taþýmak günbegün aðýrlaþan yükünü bir o kadar yükümlülüklerini…

Cereyan eden bir pencere pervazýnda konaklanmýþ yüreðimden dökülen her nida ve sihri aþkýn hayatýn da Sindirella’sý bir mizansen tamburun keyfi tükenmek bilmeyen coþkusu ve sevginin sönmeyen ferine sadýk kaldýðý þair aþka ve Rabbine yüz görümü varsa yoksa ruhun hicreti kalemin iz düþümü.

Soytarý bir imgeden çýktým yola.

Derdest olmuþluðum kadar da pervasýz bir buluttum konduðumsa meleklerin kanadýnda kanayan yüreðimle þerh düþtüðüm umudun ve Ýlahi Aþkýn dinmeyen nuru.

Mutumdu yeniden yükselen.

Yoksa yükselen burcum muydu beni s/onsuzluða sürükleyen?

Hýzmasý da yoktu ruhumun ve hazýra konmadýðým kadar da hazýr ol da tuttum nefesimi ve beklemeye aldým iç sesimi.

Gün ölgündü önce ve sabahýn erken saatleri.

Gece ise çoktan sürüklenmiþti uzayýn çöplüðünde ama hatýralarý da saklýydý içimde.

Misal, gece kaydýðým gök kubbede yýldýz titrimle…

Misal, gördüðüm rüyalar adeta bir yitim addedilmiþken günüm geceye uydum ve uyudum erkenden ve zýmba gibi de asýlý kaldý yüreðim mehtabýn cilveleþtiði bir yýldýz olmadýðým gibi medarý iftarý idim yalnýzlýðýn ve þeþi beþ ruhum ve güncellediðim aklým.

Küredim önce yeri.

Küstüm de insanlara.

Çok ama çok kastým kendimi çünkü ben içime esen rüzgârdým duygularýn ölü taklidi yaptýðý bir firardým ve fedaisi aþkýn zimmetli olduðum evrende saklý o kör noktayý yüreðime kondurduðum bir özlemle ve mimlenmiþ varlýðýmla mil çektim sonra gözlerime.

Kalemin rengi yeþildi gözlerimi büyüyen ve yeþillendiren de bir neþeydi adeta gaipten gelen coþkuma ve bana sahip çýkan Mevla’m…

Sür git sürmenaj olmuþ bir bellek.

Yetmedi…

Alt belleðin depoladýðý yüzlerce kitap ve içtimada tüm sinir hücrelerim sýnýrý aþan kim ise kalemin tetiðini bir an dahi düþünmeden çektiðim.

Düþkündüm sevgiye.

Ýçine düþülesi bir aþk idi adeta kalemi elime aldýðýmda ruhumda çýrpýnan binlerce kelime.

Ýsyaný bastýrdým ve itiraz dilekçemi sundum Tanrýya.

Ýfa etmekten de öte beden dilimden dökülen cümleler ve ruhun alt yazýsý önce bir þiirde demlendiðim sonra ne varsa hayatta dertlendiðim akabinde derlediðim ve dengelediðim duygular yüzüme basan alý savurduðum ruhumdaki yangýný söndürdüðüm ve yüreðin yanýklarýna merhem niyetine þiirler sürdüðüm.

Çekincelerim vardý önceleri misal.

Çapulcu gölgelerden haz etmediðim kadar…

Haiz olduðum öfkeyi bir seferde söndürdüðüm.

Saman alevine dönüp de ahýrý yakmadýðým.

Aðladýðým kadar aðýtlar yakmadýðým.

Ah etmediðim kadar da kimsenin ahýný almadýðým…

Gel gör ki kýrgýndým.

Gel gör ki gergindim.

Gel gör ki…

Ben bir gezgindim seyyah ruhumun heceledikleri ise servetim bana sunulan yazma aþký ve sevdaya sevdalý nazýmla niyazýmla Rabbime koþtuðum ve kendimden kaçtýðým nihayetinde kendime ulaþtýðým ve içimdeki çocukla barýþtýðým.

Bir felekti ki içtimada.

Bir firari idim ben belki de adeta bakaya kaldýðým yýllarýn acýsýný çýkardýðým ve kimse fetva veren kulak kesildiðim ve de seslerin kesildiði ve huzura erdiðim…

Öyle bir döngü idi ki bahþedilen:

Layýðýyla yaþamanýn kitabýný yazmaktý belki de benimki ve zuhur eden her yeni gün her yeni insan her yeni dolduruþ…

Hali hazýrda infilak etmemiþtim.

Pimini de çekmemiþtim hani yüreðin.

Celp eden.

Cenk eden.

Cesaret eden ve de…

Esaretinde sözcüklerin sevgiyle ve aþkla ihya olan ruhumun kýrýntýlarýndan nasiplenen kalemim.

Sevebiliyordum kolayca ve çok çabuk.

Caymadan yolumda yürüyordum cýlký çýkan kimse cuk diye de oturmuþtum göðün telinde seken bir kuþ gibi gagaladýðým sözcüklerden bir cennet inþa etmiþtim hayatýn arka bahçesine.

Günsüzdüm.

Kimse yüzsüz…

Pervasýzdým da severken bir o kadar kendimle cebelleþtiðim.

Hem hürdüm hem de esir.

Hem hamdým hem de olgun.

Kifayetsiz bir sanrý idim belki de insanlarýn gözünde ve illa ki sancýlanacaktým her gün ve yeniden doðacaktým annemin beni her alnýmdan öptüðünde yaþadýðým o fanustan da firar edecektim gün ve gece aralýksýz þükrettiðim ve hamt ettiðim ve halden anlamazken insanlar büyüyen o gaipten gelen coþkumla ve sevgimle Allah’a koþtuðum.

Dilemmasý idim belki de ýssýzlýðýn.

Bir o kadar alametifarikasý ýslýklandýðým kadar da ýskalamýþtým mutluluðu ve rötarlý bir anlaþma idi evrenle imzaladýðým.

Mum gibi eridiðim yalandý.

Mum gibi kendime verdiðim ýþýk ise asla yetmezdi ve yetmedi de.

Yetinmeyi bildiðim kadar yetemediðimdi insanlar.

Her kim olursa olsun zeytin dalý uzattýðým.

Her kim olursa olsun þakýdýðým bülbül gibi bir de demezler mi bana gül mizaçlý…

Þehrin þahikasýydým yüreðimin de hýrsýzý.

Sözcüklerimdi aþka düþtüðüm ve þehri Ýstanbul, ruh ikizim.

Nemalandýðýmdý belki de insanlarýn tepkisizliði ve küçük ölçekli bir þirket gibi üretimdeydim:

Önce dolduðum.

Sonra derinlere daldýðým.

Akabinde devasa bir rahmetin üstüme yaðdýðý.

Yaðmalanmýþtý oysa belleðim ve zincirleme bir kaza gibi ardý ardýna yetiþti imdadýma cümleler.

Aþkýn duayeni deðil ruhumun Mehter takýmý.

Hazzýn doruðunda deðil hüzün sepetimle dibi gördüðüm.

Baþým arþa mý deðecekti sanki arz ettiðim sevgim talep mi bulacaktý sahi?

Alacalý bulacalý evrenin dil yarasý yüreðin söküklerinde sürüklenen cümlelerim.

Cahil deðildim.

Ulema hiç deðil.

Ulaðý mýydým yoksa sonsuzluðun ve de içimde kalan binlerce ukdeden mi ve de külümden mi doðuyordum yeniden ve biteviye…

Eþkâli yoktu evrenin.

Emsalsizdi içime esen.

Enkaza dönmüþ iken dünüm günümdeki gayretim…

Elbette yarýnlara Allah kerim…

Ýdare lambasýnda yazdýðým kadar idare edemediðim bir yüreðim vardý benim namý yürümüþ.

Ar damarýma sahip çýktýðým kadar þah damarýmdan yakýn olanla iþtigal.

Tünediðim o kýrýk dal ve de.

Tohum ektiðim günün eþliðinde hizaya gelen evren geceyi kucakladýðým kadar da karartma gecelerinden sökün edip ansýzýn cereyan eden bir coþku ve ýþýkla tütsüler yaktýðým þehrin göbeðinde ve aþkýn yüreðinde bir solup bir açtýðým.

Reddediyordum da artýk eklenen sýfatlarý.

Ar bildiðim deðerlerim arz ettiðim sonsuzluðun ilkeleri.

Ben bir þehir kuþuydum ve de þiirin nabzýný her alamadýðýmda uðuldayan baþým ve de uyruðum iken hüzün ve sevginin mýsralarý kýtlama yaptýðým kaleme de sordum hani:

‘’Nedir benimle alýp veremediðin?’’

Ve sorumun yanýtýný alýyordum her baþým sýkýþtýðýnda koþtuðumdu illa ki Ýlahi Aþk ve þiirlerin nazýnýn da bana geçtiði ve iþte baþ vermiþti yeniden baþ vermiþti:

Umudun çaðrýsýnda.

Yankýlanan iç sesimin ettiði her duada…

Ýçtiðim suda boðulduðum kadar haiz olduðum tek damla ile okyanuslara ve çaðlayanlara tekabül ettiðim ýsrarlý bir sevginin ve sabrýnýn nezdinde salýndýðým rehaveti sonlandýrýp kendimi bulduðum…

Dediðim gibi:

Soytarý bir imgeden çýkýp da yola.

Þehrin ulaðý ve ulemasý iken yüreðimde dinmek bilmeyen o sýzý ve sevda…

Her katrem þiir idi.

Her hücrem sevgi.

Haznesin geniþ Rabbin himayesinde…

Hiçliðimin rüzgârýnda þakýyan bülbüldüm artýk gül mizacýmý reddedip yeni sevdalara ve yarýnlara kanat açtýðým kayda deðer olmasa da her cümlem kayýt açmýþtý bir kere bana evren ve kaybolduðum kadar da buluyordum kendimi anbean.

Hüznün girift varlýðýnda solmadan çehrem sinmeden de dünyanýn nezdinde asla yere çökmeden ve baþým dimdik yaþadýðým kadar da firardaki sözcükleri bir bir evlat edindiðim ne de olsa kalemim idi nazlý yârim ve yüce Rabbimin izni ile yazmanýn yaþamanýn da þevki iken ruhumun mintanýnda dönenen semazenler gibi eteklerim tutuþurken biliyordum da artýk neye denk düþtüðümü…

,