M. NÝHAT MALKOÇ

            Hz. Muhammed(sav) kör karanlýk dünyayý aydýnlatan ilâhî bir nurdur

            Bundan 1449 sene evvel dünyamýzý þereflendiren Hz. Muhammed(sav) kör karanlýk dünyayý aydýnlatan ilâhî bir nurdur. Bu nur, ýþýðýný son ilâhî kitap olan Kur'an'dan almýþtýr. O, cahiliye karanlýðýnýn üzerine bir güneþ gibi doðmuþ, ezilenler için yepyeni bir hayatýn müjdecisi olmuþtur. Diri diri topraða gömülen kýzlarýmýz onunla yeniden hayat bulmuþtur.

            Hz. Âdem'le baþlayan peygamberlik müessesesi onunla son bulmuþtur. O, âlemlerin Rabbinin "Habibim" dediði bir fazilet abidesidir. O, rahmet denizlerinde kýymetli bir inci tanesidir. O, hayatý boyunca yapmadýðýný söylememiþ, söylediðini öncelikle kendisi tatbik etmiþtir. Yaþadýðý süre boyunca ne haksýzlýk yapmýþ ne de haksýzlýða rýza göstermiþtir.

            Peygamber Efendimiz çevresindekilere her zaman güven telkin etmiþtir. Onun azýlý düþmanlarý bile güvenini kazanmýþtýr. O verdiði sözde daima durmuþ,  hiç kimseyi kandýrmamýþtýr. Onun içindir ki kendisine "Muhammed'ül Emin" denilmiþtir.  O hiçbir zaman hak ve adalet yolundan ayrýlmamýþtýr. Ruhunu vahiyle yýkayan Resulullah takva konusunda en güzel örnek olmuþtur. Fakat bazýlarýnýn söyledikleri gibi o diðer insanlardan çok da farklý ve uç bir hayat yaþamamýþtýr. O da herkes gibi acýkýnca yemiþ, üzülünce aðlamýþ, uykusu gelince uyumuþ, neticede insanî bir hayat sürmüþtür.  Fakat o, Kur'anî hakikatleri yaþama konusunda daima ýsrarcý olmuþtur. Aiþe validemiz, Allah’ýn Elçisi hakkýnda bilgi isteyenlere, “Siz hiç Kur’an okumuyor musunuz? Onun ahlâki Kur’an idi” cevabýný vermiþtir.

            Peygamberlere iman, inancýmýzýn manifestosu amentünün esaslarýndan biridir

            Peygamberlere iman, inancýmýzýn manifestosu olan amentünün esaslarýndan biridir. Bizler ilk peygamber Hz. Âdem'den son peygamber Hz. Muhammed(sav)'e kadar bütün hak peygamberlere gönülden inanýr ve onlarý içtenlikle severiz. Onlarýn getirmiþ olduklarý kitaplara ve suhuflara(sahifelere) inanýrýz. Onlarýn getirmiþ olduðu kitaplarýn bozulmamýþ hallerini kabul ederiz. Bu bizim inancýmýzýn ve Müslümanlýðýmýzýn gereklerinden biridir.

            Sevginin maddeye yenildiði, ikiyüzlülüðün revaçta olduðu talihsiz bir çaðda yaþýyoruz. Ýnsanlýk dost yerine, sürekli mal biriktiriyor. Doyumsuzluk ruhlarýmýzý kemiren tedavisi güç bir illet. Onun içindir ki biriktirdiklerimiz bizi mutlu etmiyor. Çünkü mutluluk biriktirmekle deðil, eldekileri paylaþmakla elde edilebilir. Keþke bu gerçeði idrak edebilsek.

             Sahabeler döneminde insanlar kýt kanaat geçinmeye çalýþsalar da bugünkü zengin insanlardan çok daha mutluydular. Zira onlar öncelikle manevî açlýklarýný muhabbetle gidermiþlerdi. Onlar muhacirlere gönüllü ensar olmuþlardý. Ellerinde her ne varsa tasadduk etmiþlerdi. Onlar velinimetleri olan peygamberlerini anne-babalarýndan ve evlâtlarýndan daha çok sevmiþlerdi. Bu özellikleri dolayýsýyla gerçek mutluluða kavuþmuþlardý.

            O, ümmetini nasýl içten sevmiþse ümmeti de onu yürekten sevmiþtir

            Peygamberler zincirinin son halkasý olan Hz. Muhammed(sav), ümmetinin dertleriyle dertlenmiþ, onlarýn kurtuluþu için Rabbine yakarmýþtýr. O, ümmetini nasýl içten sevmiþse ümmeti de onu yürekten sevmiþtir. Ýnsanlýðýn gözbebeði olan Peygamberimiz çok geniþ bir muhabbet halkasýna sahiptir. Bugüne kadar hiçbir fâni onun kadar sevilmemiþtir. Onu yürekten sevenler gerçek sevginin doyumsuz hazzýný tatma bahtiyarlýðýna eriþmiþlerdir.

            Üstad Necip Fazýl, hiç eskimeyen Çile þiir kitabýndaki "Peygamber"  adlý þiirinde onu þöyle anlatýr: "Sen, fikir kadar güzel;/Ve tek, birden daha tek!/Itrýný süzmüþ ezel;/Bal sensin, varlýk petek...//Sensin ölüme hisar;/Bâkisi hep inkisar../Sar bizi, çepçevre sar,/Rahmet rüzgârý etek!.." Ayný Necip Fazýl, Peygamberimiz için yazmýþ olduðu "Esselâm" adlý þiir kitabýnda onu þöyle tavsif eder: "Yok bile yokken O vardý;/O bir nur... Ki mutlak saffet/Âdem, Allah'a yalvardý;/O nur için beni affet!//Âdem'in alnýnda bir nur;/Derken öbür Peygamberde/Âyet ki, çýplak okunur;/Ne bir harf, ne zarf, ne perde//Geçti bilmem kaç nesilden,/O nur, Ýlâhi daire.../Ýbrahim'den Ýsmail'den,/Vesaire vesaire...//O nur, o nur, elde sancak;/Aktarýlýr, nebî nebî/Bir beklenen var ki, ancak,/Nurun ezelden sahibi...//Nur sýrdýr, ýþýk üstü sýr;/Vurduðu eþya gölgesiz/Onsuz insan kör ve saðýr;/Ülkeler onsuz, ülkesiz/Son Peygamber, son Peygamber!/Ýlk olunca sona geldi/Nur, fezayý tutan çember,/Ondan gelip O'na geldi"

            Bugün gönüllerimiz sevgisizlikten seraba dönmüþ vaziyettedir. Midelerimizi týka basa doldursak da gönüllerimiz sevgi açlýðý çekmektedir. Neredeyse bütün insanlýðýn manevî bakýmdan can çekiþtiði bir çaðda muhabbet-i nebi'nin hasretiyle yanýyoruz. Zira gönüller ancak onun aþkýyla ve muhabbetiyle mutmain olabilir. "Muhabbetten Muhammed oldu hasýl,/Muhammed’siz muhabbetten ne hasýl?" ifadeleri bu gerçeði açýkça ortaya koymaktadýr.

            Peygamberi sevmek Allah'ý sevmenin iþaretidir

            Milletimiz tarih boyunca her dönemde Peygamber Efendimizi canýndan çok sevmiþ, onun getirdiði Ýslâm dinini insanlýða yaymak ve Kur'an-ý Kerim'i hayata hakim kýlmak için canýný bile seve seve verebilmiþtir. Çünkü onlar peygamberi sevmenin Allah'ý sevmenin iþareti olduðunu çok iyi biliyorlardý. Kutsal kitabýmýz bunu þu ayette açýkça dile getiriyordu: “De ki: ‘Eðer babalarýnýz, oðullarýnýz, kardeþleriniz, eþleriniz, aþiretiniz, kazandýðýnýz mallar, kesada uðramasýndan korktuðunuz bir ticaret ve beðendiðiniz meskenler size Allah’tan, peygamberinden ve onun yolunda cihattan daha sevgili ise, artýk Allah’ýn emri gelinceye kadar bekleyin! Allah fasýklar topluluðunu hidayete erdirmez.”  (Tevbe Sûresi, 24)

            Rahmeten Lil Âlemin olan Peygamber Efendimiz bir hadis-i þeriflerinde buyuruyor ki; “Üç þey var ki, bunlar kimde bulunursa, o kiþi, imanýn tatlýlýðýný bulur. Bunlar, kiþinin Allah ve Resulünü baþka her þeyden fazlasýyla sevmesi, birini ancak Allah için sevmesi, küfre dönmeyi ateþe atýlmayý çirkin gördüðü gibi çirkin görmesidir.” (Buhari Ýman, 12)Ashab-ý Kiram'ýn Resulullah'a duyduðu derin sevgi ve aþk Rabbimiz tarafýndan da dillendirilmiþtir. “Peygamber, müminlere kendi nefislerinden daha sevgilidir.” (Ahzab, 6)ayeti buna delildir.

            Peygamberi sevmek öyle kuru lafla olabilecek kadar basit bir iþ deðildir. Onu sevmenin iþaretleri ve aðýr bedelleri vardýr. Onu seven her þeyden önce onun davetine icabet eder, bu da ancak ona iman etmekle ve þeksiz teslimiyetle olur. Onu sevdiðimizi göstermek için sünnet-i seniyyesine de uymalýyýz. Yine onun sevdiklerini sevmeli, sevmediklerini de sevmemeliyiz. Onun örnek ahlâkýný hayatýmýza taþýmalýyýz. Onun sözlerine her þeyden çok deðer vererek emrettiklerine uymalý, nehyettiklerinden de mutlaka uzak durmalýyýz.

            Her biri gökteki yýldýzlar gibi olan sahabenin peygamber sevgisi dillere destandýr

            Peygamberimizin deyimiyle Ýslâm'ý yaþamada ve yaþatmada her biri gökteki yýldýzlar gibi olan sahabenin peygamber sevgisi dillere destandýr.  Kadýnýndan erkeðine, büyüðünden küçüðüne kadar bütün sahabeler ona aþkla baðlanmýþ, tabir caizse bir sözünü iki etmemiþlerdir. Kiþi güzel hasletleriyle tanýdýðýný ve emin bulduðunu daha çok sever. Ashab da peygamberinde bütün emsalsiz güzellikleri bir arada bulduðu için onu karþýlýksýz sevmiþlerdir. Ashabýn Hz. Muhammed(sav) sevgisi çeþitli örnek hadiselerle temayüz etmiþtir.

            Allah'tan aldýðý emirleri bizlere teblið eden peygamberimizi sevmek aslýnda bir keyfiyet deðil, aksine bir mecburiyettir. Çünkü Müslüman olduðunu söyleyen insan, onu sevmekle ve getirdiði hükümlere uymakla mükelleftir. Onu dünyanýn içindekilerden daha çok sevmek zorundayýz. Aksi halde gerçek mümin olamayýz. Sahabenin Hz. Muhammed(sav) sevgisiyle ilgili birçok örnek kýssa vardýr. Hz. Ömer'in Resulullh'la arasýnda geçen þu diyalog bu konuda bize fikir vermektedir: "Hz. Ömer (ra): - Ey Allah’ýn Resûlü! Kendim hariç seni her þeyden çok seviyorum, deyince Hz. Peygamber: - Olmadý, canýndan da çok sevmedikçe mümin olamazsýn, buyurdu. Bunun üzerine Hz. Ömer (ra): - Seni canýmdan da fazla seviyorum, deyince Resûlullah: - Ýþte þimdi oldu ya Ömer, buyurdu."

            Dört halifenin peygamberimize duyduðu sevgi ve muhabbet çok büyüktür

            Ýslâm'a can suyu veren dört halifenin peygamberimize duyduðu sevgi ve muhabbet çok büyüktür. Ýþte buna güzel bir misal... Dört halifenin ilki olan Hz. Ebû Bekir (ra) bir gün müþrikler tarafýndan öldüresiye dövülür. Öyle sert bir þekilde dövülmüþtür ki ölüm tehlikesi vardýr.  Ölümle yüz yüze gelen bu peygamber dostu, daha gözünü ilk açtýðýnda Resûlullah’ý sormuþtur. Açlýðýný ve acýlarýný unutmuþ, Peygamberin ahvalini merak etmiþtir.  Hz. Ebû Bekir (ra) ancak günün sonuna doðru kendine gelip konuþabilmiþ ve “Resûlullah (sas) ne yapýyor? Ne haldedir? Müþrikler ona dil uzatmaya ve hakaret etmeye baþlamýþlardý!” deyip durmuþtu. Annesi Ümmü’l-Hayr, Hz. Ebû Bekir’e (ra): “Bir þey yesen, içsen!” deyip duruyor, Hz. Ebû Bekir (ra)  ise: “Resûlullah (sas) ne yapýyor? Ne haldedir?” diyordu.

            Büyük Ýslâm kumandaný Hâlid bin Velid -radýyallâhu anh- da içinde Resulullah Efendimizin mübârek saç ve sakalý bulunan sarýðý yere düþtüðünde, kâfirlerin ona basmamasý için kendisini korkusuzca düþman askerlerinin içine atmýþtý. (Taberânî, Kebîr, IV, 122)

            Müþriklerin keskin niþancýlarýndan Malik b. Züheyr, niþan alarak Resûlullah'a bir ok atmýþtý. Talha b. Ubeydullah (ra), okun Resûlullah’a isabet edeceðini anlayýnca, onu korumak için tereddüt etmeden elini oka karþý tutmuþ, ok parmaðýna deðip elini çolak yapmýþtý.

            Dinar oðullarýndan Sümeyra Hatun'un iki oðlu Numan b. Abdi Amr ve Süleym b. Haris ile kocasý, kardeþi ve babasý Uhud’da þehit olmuþlardý. Bunlarýn þehit olduklarý kendisine haber verildiði zaman, Sümeyra Hatun: “Resûlullah Aleyhisselâm ne yapýyor? Nasýldýr?” diye sormuþtu. Ona: “Ey filanýn anasý! O iyidir, Allah’a hamd olsun, senin istediðin gibidir!” dediler. Sümeyra Hatun: “Onu bana gösteriniz de, ona bir bakayým?” dedi. Sümeyra Hatun'a, Peygamberimizi iþaretle gösterdiler. Peygamberimizi görünce: “Senden (Sen sað olduktan) sonra, her musibet bizim için hiçtir, önemsizdir!” dedi.

            Ýslâm tarihi, peygamber sevgisiyle ilgili örnek yaþantýlarla doludur

            Ýslâm tarihi, peygamber sevgisiyle ilgili örnek yaþantýlarla doludur. Peygamber sevgisinin ve teslimiyetinin en güzel örneklerinden birini Bedir Muharebesi öncesi Sa’d bin Muâz’ýn þu sözle­rinde görüyoruz: “Yâ Re­sû­lal­lah! Biz sana iman ettik ve seni tasdik ettik. Getirdiklerinin hak olduðuna þehadet ettik. Dinlemek ve itaat etmek için de sana kesin söz verdik. Yâ Re­sû­lal­lah! Nasýl isterseniz öyle yapýnýz. Seni hak ile gönderen Allah’a ye­min ederim ki, bize denizi gösterip de dalsan, hiçbirimiz geri kalmaksýzýn se­ninle birlikte dalarýz!”

            Sahabeler döneminde yaþanan ve peygamberi sevmenin ne türlü fedakârlýklara göðüs germek olduðunu anlatan bir baþka anekdot daha vardýr: "Zeyd (ra) öldürülmek için ortaya getirildiðinde, Ebû Süfyan ona, “Ey Zeyd! Allah adýna söyle, istemez miydin ki, senin yerinde þimdi Muhammed olaydý da, biz O’nun boynunu vuraydýk. Sen ise ailenle olaydýn.” dedi. Zeyd (ra) de, “Allah’a yemin ederim ki, ben ailemin arasýnda olayým da Muhammed’in ayaðýna bir diken bile batsýn istemem.” dedi. Bunun üzerine Ebû Süfyan, “Ben, arkadaþlarýnýn Muhammed’i sevdikleri gibi bir sevgi görmedim.” dedi. Sonra Nistas, Zeyd’i (ra) öldürdü."

            Vaktiyle          bir sahabî Allah Resûlü’ne gelmiþ ve onu üzüntülere gark eden þu endiþesini dile getirmiþtir: - Ey Allah’ýn Elçisi! Ben seni kendimden ve çocuklarýmdan daha çok seviyorum. Evimde iken seni hatýrlýyor, hasretine dayanamadýðým için hemen gelip görüyor, yüzüne bakýyorum. Senin ve benim ölümümü düþündüm. Anladým ki, sen öldüðünde ve cennete girdiðinde peygamberlere mahsus yüce makamlarda bulunacaksýn. Ben ise cennete girdiðimde seni göremeyeceðimden korkuyorum! Resûlallah (sas) ona bir þey söylemedi. Birazdan Hz. Peygambere (sas)  Nisa Sûresi'nin 69. âyeti nazil oldu. Resûlullah (sas) “Kim Allah’a ve Resûl’e itaat ederse iþte onlar, Allah’ýn kendilerine lütuflarda bulunduðu peygamberler, sýddîkler, þehidler ve salih kiþilerle beraberdir. Bunlar ne güzel arkadaþtýr!” mealindeki âyet-i kerimeyi sahabeye okudu ve onun için dua etti.

            Aðaçlar kalem, denizler mürekkep olsa peygamberimizi anlatmaya yetmez

            Ýslâm tarihinde peygamber sevgisiyle ilgili kýssalardan biri de þudur: "Peygamber Efendimiz (sav) vefatýndan önce herkesi toplayarak 'Kime karþý haksýzlýk yapmýþsam burada söylesin' dedi ve bunu üç defa tekrarladý. Bunun üzerine Sahabe-i Kiram'dan Ukkaþe kalkarak kendisinin bir savaþtan sonra gaziler arasýnda olduðunu belirterek, 'Develerin yan yana gelmesiyle devemden inip ayaðýnýzý öpmek istedim. Bu sýrada bana deðnekle vurdunuz. Bana mý vurmak istediniz deveye mi bilmiyorum' dedi. Bunun üzerine Efendimiz (sav) 'Ey Ukkaþe sana vurmaktan Allah'a sýðýnýrým' dedi. Ama madem sen öyle dedin al sopa, sende benim sýrtýma vur deyince Hz. Ebubekir, Hz. Osman, Hz. Ali; Efendimizin(sav) torunlarý Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin "Hakkýný bizden al" deyip engel olmak istediler. Bunun üzerine Peygamberimiz(sav) buna izin vermedi ve sýrtýný açtý. Ukkaþe bu manzara karþýsýnda hemen Peygamberimizin sýrtýndaki mührü öperek "Caným sana feda olsun ya Resulallah!" dedi.

            Aðaçlar kalem, denizler mürekkep olsa bile bunlar peygamberimizi ve ona duyulan sevgiyi anlatmaya yetmez. Onun büyüklüðü karþýsýnda her ne söylesek cýlýz kalýr. Ahir zaman ümmetinden olmak imtihan açýsýndan zor olsa da, onun ümmetinden olmak bize verilen en büyük manevî hediyedir. O yüzden bizleri ona ümmet kýlan Allah'a ne kadar þükretsek azdýr.