KÖR SÜLEYMAN

       Telaþlý adýmlarýna sözünü geçiremiyordu. Gece uyuyamayan gözlerine korku ve endiþe serilmiþti. Ýlk defa geldiði bu yer ne kadar soðuk diye düþündü. Kaderin düðüm attýðý bütün bedenler burada toplanmýþlardý. Kara çizgiler çekilemeyen hayatlar, geride kalmýþ unutulmayan nefesler lakin unutulmuþ adlar. Umutlarýn yerle yeksan olduðu günü savan yüreklerin birleþtiði bir baþka diyardý. Bir baþka cumhuriyet. Adýna herkesin gözleri ve dilleriyle isimler taktýðý. Kimliksizler kenti. Acýnýn yoðrulmuþ, seslerin tutukluk yaptýðý varlýklarýnýn gölgesinde varlýk yokluk savaþý verenlerin kenti.

     Kalbine karýþýk oklarýn atýldýðý bir hengamede müdür beyin kapýsýný üç defa týklattý. Neden ve niçin sorularýný iki buçuk saatlik yolculuðunda her an kendisine sorup yarým yamalak cevaplar aldýðý, sol yanýný sakinleþtirmeye çalýþsa da içinde anlamlandýramadýðý boþluðu bir türlü dolduramýyordu. Neyiydi. Nesi oluyordu. Yok. Cevabý olmayan sorular ambarýnda sorular birikmeye devam ediyordu. Odasýna buyur eden halkla iliþkiler müdürünün gözlerine bakýyor derin derin yutkunuyordu. Süleyman müdürüm. Kör Süleyman’ý görmeye geldim dediði an yüzünden oluk gibi boþalan terini elinin arkasýyla sildi. Utanmýþtý. Kendisi için memleketi, köyü, köylüleri için çok utanmýþtý. “Nesi oluyorsunuz Süleyman’ýn,” dedi müdür bey. Ýþte beklediði soruydu. Kendine göre onlarca cevap verdiði soru. “Köylüsüyüm,” diyebildi kýsabildiði kadar kýstýðý sesiyle. Köylüsü yani arkadaþý, akrabasý, dostu, kardeþi deðil, köylüsü. “Süleyman’ý severiz. Çok duyarlý, candan, merhametli biri. Bize zorluk çýkarmýyor, yalnýz su alýr mýsýnýz dediðinde lütfen kabul edin. Bu onun için önemli.” Odadan çýktýðýnda üzerinden adeta silindir geçmiþti. Merdivenlerden inerken kendini sorguya çekiyor neler konuþacaðýnýn planýný yapmaya çalýþýyordu. Ahþap merdivenlerin ses çýkarmamasý için azami gayret gösteriyordu.

       Limon aðaçlarý çiçeklerle gelin gibi süslenmiþti. Kokular ciðerlere kadar gidip yerleþiyor insanýn ruhunu hafifletiyordu. Adana baharda bir baþka olur güzelliðine güzellik katardý. Çam aðaçlarý bütün heybetiyle asil duruþunu her zaman korumaya devam ediyordu. Banklarda oturmuþ insanlar çay kahve içerek baharýn tadýný çýkarýyorlardý. Bahçesi hayli bakýmlý olan bakým evinin sakinlerinin yüzlerine bakmak, gönül dünyalarýnda gezinmek zor olsa gerekti. Son kullanma tarihi geçmiþ bir kenara itilmiþ atýlmýþ, farklý coðrafyanýn sakinleri toplanmýþtý burada. Kýsýk seslerine, nokta konulamamýþ hayatlarýna aðýr aksak devam ediyorlardý. Her birinin balta vurulmuþ hikayeleri gün gibi ortadaydý.

          Çam aðacýnýn altýndaki bankta oturan Süleyman gözlerini bir noktaya dikmiþ yanýna geleni fark etmemiþti. Ruhu hangi diyarlarda adýmlýyor, hangi havayý nefesleniyordu. Bol paçalý pantolon belinden düþüyor yakasý eprimiþ gömleðin asýl rengini terk edeli çok olduðu her halinden belli oluyordu. Usulca yanýna oturdu. Alfabeyi unutmuþ, kelimeler zihninden çoktan göç etmiþti. Aðzýnda çoðalan tükürükleri topluca yuttu. Gözlerini bir Süleyman’a birde Süleyman’ýn gözlerini diktiði limon aðacýna doðru gezdiriyordu. Dudaklarýna kelepçe takýlmýþ açmakta zorlanýyordu. “Merhaba,” diyebildi, diyebildi de kendisi gibi merhaba da büzüldü büzüldü. Oralý olmadý Süleyman. Cam bir fanusun içine girmiþ çýkamýyordu sanki. “Þey merhaba Süleyman,” derken titreyen dudaklarýna bu defa aldýrýþ etmedi. “Ben Hilmi Süleyman köyden.” “Su alýr mýsýn?” dedi Süleyman. “Alýrým.” Koþarak binanýn giriþinden bir bardak su getirdi, oturduðunda yüzünde hafif bir tebessümle beraber gözlerinde masum buruk bir bakýþ peyda olmuþtu. “Köyü özledin mi?” Avuçlarýný birbirine yapýþtýrýp ovalamaya baþladý. Aðzýnýn kenarýndaki çizgiler çukurlaþtý, iki kaþýnýn arasý adeta kayboldu. Alt dudaðý ile üst dudaðýný kapattý çenesindeki titremeye mâni olamadý. Burun delikleri büyüdü büyüdü.

      “Köy özlenmez mi? Gece rüyalarýma girer, gündüz hayali gözümün önünde gezinir. Hele o karamat taþýna oturup kekik, yanýsýzýl, biberiye kokularýný ciðerlerime dolduruþum var ya. Güneþin doðuþunu izlerdim her gün bugün kimin yüreðinde parlayacaksýn derdim ona. Sonra yine ayný türkü dolanýrdý dilime. “Kaþlarýn arasýna domdom kurþunu deðdi, domdom kurþunu deðdi. Bir avcý vurdu beni, bir avcý yedi beni.” Ýþte böyle insan geçmiþin gölgesinde gölgeleniyor, havasýnda nefesleniyor.

     Çýnarlý çeþme duruyordur herhalde. Yüz yýlý aþkýn hala dimdik ayakta. Nelere þahitlik etti, neler dinledi, ne kavgalar gördü de kimseyi geri çevirmezdi. Herkes bidonunu fýçýsýný doldurur kana kana içerdi suyunu. Harman zamaný buðday yýkama yarýþý olurdu, ezanla köylüler sýraya girerdi. Köyün inekleri de tekneden su içmek için sýraya girer de kadýnlar benim inek önce içecek diye birbirlerine girerlerdi. Saçlarýndan tutup komþusunu tekneye batýran kadýnlarýn seyircisi en önde inekler olurdu.

      Naime nine suyunu taþýyamazdý. Ýki fýçý su kullanýrdý. Her gün ezanla taþýrdým, helali hoþ olsun da þimdi kimler taþýr bilmem. Yokuþtu taþlýktý evinin yolu. Yoruluyon a oðlum derdi de; yorulmak olur mu ninem derdim. Suyu taþýdýkça komutanýma içirmiþim gibi gelirdi bana. Ah ah be komutaným.

        2005 yýlýnda Hakkâri’nin Cilo daðýnda yirmi gün kaldýk.  Merkez karakolundan epeyce uzaktaydýk. Komutaným ciðerim komutaným günlerce biþe yemedi. Bizim önümüzde hem bizi korudu hem de alçaklara göðsünü siper ederdi. Alçaklara geçit vermediðimiz bir gün komutanýmýn dili damaðýna yapýþmýþtý. Gözlerini dürbününden ayýrmýyor “vatan topraðýna adým attýrmayacaðýz bu pislikleri, bir tane vatan evladýnýn kanýna giremeyecekler koçlarým” diyerek bizi ayakta tutmaya çalýþýyordu. Ben geriden gelerek mataramdan su alýr mýsýn komutaným dedim. Açlýk susuzluk takatini somurmuþtu. Döndü silahýný býraktý besmele çekerek olduðu yere çömeldi ki suyu içemeden alçaklar saldýrdý. Bir anda komutaným kanlar içinde yerde ben üzerine abandým benimde kurþun sað gözümden girdi. Arkadaþlarým korkusuzca karþýlýk verdi, alçaklarý püskürttü. Yiðit komutaným oracýkta þehit oldu. Ben aylarca GATA’da yattým. Onlarca ameliyat geçirdim. Gözümün birini kaybederken diðeri az muz görüyor. Kardeþim suyu içiremedim komutanýma, o mert o korkusuz komutaným günlerce açtý, birde susuz gitti cennete.

      Aylar sonra köyüme döndüm. Garip anam çocuk gibi baktý bana. Bedenimin acýlarýyla deðil yüreðimin acýlarýyla aylarca boðuþtum. Kor bir ateþ hiç sönmedi içimde. Her gün öldüm, her nefeste yandým.  Daðlara verdim kendimi, teselli aradým. Olmadý. Ýçimde bir kene emdi benliðimi, damarlarýmda çaresizlik yüzdü. Umutsuzluk ahtapot olmuþ bütün hücrelerimi ele geçirmiþti. Gözümden akanlar kan olaydý topraða karýþaydý, etlerim lime lime doðransaydý da komutaným ölmeseydi.

      Aylarca çýkmadým evden. Bir gün bir rüya gördüm; beyazlar içinde komutaným. Zemzem çeþmesi yanýnda.  Ýçiyor içiyor doymuyor. Korkuyorum çatlayacak diye. Sürekli içiyor. Bana dönüyor ya iç ya da içir diyordu. Ertesi gün ezanla kalktým köyün Ermeniler zamanýnda yapýlan köylünün su taþýdýðý tarihi çeþmesine gittim. Yaþlýlarýn sularýný taþýdým, suya gelemeyenlerin evlerine fýçýlarla su götürdüm. Gözüm görmezdi ama elim ayaðým tutardý. Köylünün de diline düþtüm. Kör Süleyman aklýný oynattý dediler. Varsýn desinler köylüm. En çok Naime ninenin suyunu taþýrdým. Her su götürmemde yerin Kevser havuzunun yaný olsun diye dua ederdi. Anam öldü, kimim kimsem olmayýnca buraya geldim. Köyde de çok alay ettiler dýþladýlar. Köyün kahvesine bile gitmemi istemediler. Camiye gider namazý kýlar sonra su taþýrdým.  Sahi þimdi Naime ninenin suyunu kim taþýr, bir bildiðin var mý?”

     Sustu Hilmi.  Aðaçlar sustu, kuþlar, toprak sustu. Sanki tüm Adana sustu. Aðzýnda biriken tükürükleri yutamýyordu Hilmi. Gözlerini Süleyman’ýn gözlerine dikti. Süleyman’ýn gözleri dipsiz bir kuyu, yüreði geçit vermez bir maðaraydý. “Naime nine vefat etti. Ben onun torunuyum, selamý var sana hakkýný helal etsin, dedi. Vasiyet etti, gidip Süleyman’ý bulun ördüðüm bir çift çorabý ona verin dedi. Ayrýca onu Kevser havuzunun baþýnda bekleyeceðim bunu da söyleyin, dedi.” Çorabý Süleyman’a uzattý.

     Sukut dalga dalga yayýldý. Aðaçlarýn yapraklarý kýmýldamýyor, çiçekleri kokmuyordu. Öðle yemeði saati çoktan geçmiþ, mideleri deðil ruhlarý büyük bir açlýk ve susuzluk emaresi gösteriyordu. Ayak týrnaklarýndan saçlarýna kadar gerilen vücudunu duygularý çoktan terk etmiþti Süleyman’ýn. Nefes bile alamýyordu. Oturduðu banka fazla geldiðini hissetti. Usulca doðruldu, limon aðacýnýn çiçeklerine baktý. Bakým evine doðru adýmlarken, baþýný çevirip;

      “Su alýr mýsýn?” dedi.