Bir öznem olduðunu henüz öðrenememiþtim bir de öz verimi yüklenip çýktýðým yokuþu adlandýramazken.

Sözcükler yalýndý.

Aþk ise bakir.

Týnýsý uzaktan geliyordu kulaðýma ve delip geçiyordu sessizliði.

Baþ koyduðum ne çok þey bilfiil edindiðim somut izlenimler ama sonunu getiremediðim daha doðrusu devamý gelmezken sonlanandý her biri.

Ýçim kýyýlýyordu sahi neyin özlemini çekmiþtim?

Ýçim dýþýma çýkmýþtý sanýrým ben haddinden fazla þeffaftým.

Duvaðý kýrýþýktý yalnýzlýðýn bense rüzgâr misali eserken esneyen kurallarým ve þah damarýmla olan barýþýklýðým alýp götürüyordu iþte beni ve yetindiðim kadar mutluydum.

Baþý olmayan hikâyelerdi belleðimde izini sürdüðüm ve gizi alt belleðin hani nerede ise tüm sýrdaþ düþleri alt çekmeceye týkýp da üstüne fermuarýný çekmiþken de aðzýmýn ve ben her ne kadar sessiz kalsam da infilak ediyordu karþýdan gelenler.

Bir özrüm var mýydý sahi hele ki kayýp öznem…

Sýfatlardý aþikâr.

Piþen benliðim aþk ateþinde ve dergâhýmda salýndýðým bir ileri bir geri.

Günlük mevzuat ise asla umurumda deðildi hem benim derdim bana yeterken ek olarak daha neyi dert edinirdim ki?

Haddinden fazlasýný hem de.

Kendim sorup kendim cevaplýyordum iþte ve üstü örtülü idi kayýp dostlarýmýn mezarlarýnýn iliðinde saklýydý bir o kadar hayal kýrýklýklarým.

Kýrgýnlýðým ve kýzgýnlýðýmsa hayli azalmýþtý zaten sevdiði insana kýrýlmaz mýydý insan ve de insan olmanýn hegemonyasý ve zaaflarým, o haþmetli rüzgâr sayesinde bir azalýp bir çoðalýyordu iþte.

Matbu muydu duygular?

Yoksa þahsýna münhasýr mý?

Bense edilgen addedilen varlýðýmla etken kýlýnmak adýna bir ömür canhýraþ mücadele verirken hep de istiflemiþtim yenilgilerimi.

Yanýlgý yüklü benliðim.

Esaretinde ömrün.

Kayýptým asla ayýp olmayan.

Kandýrýlmýþtým da defalarca kandýrmadýðým kadar.

Kaybetmeye daha ne kadar gücüm vardý hem ve kaybolmaya…

Ve iþte sýralýyordum yapmam gerekenleri.

Özlemim dinmiþti pek çok þeye pek çok da insana ama kendimi hani dünde kalan bene olan özlemim git gide ivme kazanýyordu ve haiz olduðum ne var ne yok, döktüm eteðimdeki taþlarý ve cýlýz sesi ile arkamdan gelenlerin ben kuvvetli bir þekilde göðsümü germeyi de bir þekilde baþarýrken sadece ayakta ve hayatta kalma savaþý verdiðim de yalan deðildi hani.

Sürtüktü kimi kelime süzgeçten geçen.

Sürmenaj olmuþ belleðim, alt bilinci delip geçen.

Bir avuç gülücükse içimde beslediðim iyi niyeti de çarçur edip kendime çok da iyi davranmadýðým bir gerçekti iþte.

Sýra sayý sýfatlarýndan çýkýp da yola.

Sýrasýz gidenlerin çetelesini tutarken.

Sýra baþýnda beklemekse tek dileðim ve uzun çok uzun bir kuyruðun sonunda bekletildiðim aþikârdý hem de fazlasýyla.

Tüten dumaný þehir vapurlarýnýn bense gizinde þehrin istimlak edilmiþ binalarý ve yollarý gördükçe içimden neler geçiyordu sahi:

Ýstanbul’un caný hiç mi acýmýyordu?

Diðer deyiþle:

Ýstanbul bu kadar yarayý bu kadar deliði nasýl barýndýrýyordu içinde üstüne üstük günbegün artan nüfusu þehrin nasýl kaldýrýyordu bunca yükü sevdalý þehir hele ki haritada ufacýk bir yüz ölçümü ile tüm dünyayý cezbetmeyi de baþarmýþken…

Hulasasý duygularýn.

Hükümraný aþkýn.

Ýstanbul belki de devasa bir lekeydi düþmanlarýn gözünde.

Ve de içine girdiði o kara delik daha ne kadar yutacaktý bu yaralý þehri?

Caným her yandýðýnda andýðým Ýstanbul mademki ruh ikizimdi ve elbet ortak paydada buluþtuðumuz çok þey vardý.

Karanlýðýn dibinde uyuyan.

Ýzbelerde saklý gölgeler.

Þehrin ve de benim bir araya gelmezken iki yakamýz.

Yakamozlarýn çaðrýsýnda ses etmeden yola düþtüðüm.

Gecenin bekasý iken þafak saydýðým.

Günü çuvala koyup da geceleri hayalet gibi yaþadýðým zamanlarý sahiden özlüyor muydum?

Özlediðim çok þey vardý ve özlem giderdiðim de yalan deðil ama beni bekleyen uzun meþakkatli bir yolun da çaðrýsý duyulmaz deðildi hani.

Aslýnda tek duyulmayan bendim ben olmuþtum bir ömür hele ki duyulduðuma kanaat getirdiðim yýllarýn uzun zamanlarýn ertesinde ayakta uyutulduðumu fark etmem hayli zaman almýþtým.

Zamandan çalýyordum aslýnda.

Aslýnda kendimden çalýyordum.

Aslýnda kendimden kaçýyordum.

Aslýnda ben hep kendim olmuþken kimsesizliðin nazýnda nazarýnda þaþkýn mizacýmla döneniyordum kendi etrafýnda.

Uydusu olduðum duygular haddinden fazlaydý ve de insanlar.

Sona çeyrek kala çalkaladýðým bir ayran kutusu gibi içimde lýkýr lýkýr eden duygularsa açlýðýmý iyi kötü bastýrýyordu iþte.

Daðýlan benliðim ve ruhum ve bedenim ve yüreðim.

Nazarýnda hayatýn ben de bir þehir vapuruydum iþte gece öten düdükleri bense aþkýn ve hüznün ateþinde piþerken savurduðum duman misali belki de vapurun bacasýndan sökün eden Noel Baba gibi kendimden kendime uzanýp kendime hediyeler almýþken bir ömür kendim olmayý da becermiþken ve hayli de hoþnut olmadýðým bariz iken anlamýyordum bazý insanlarýn neden bana benzemeye çalýþtýklarýný.

Ne de olsa hayatta neye el atsam önce gerçek kýlmýþ sonra da sonlandýrmýþtým nerede ise tüm hayallerimi ve eksik kaldýðým kadar eksilen bir sayý gibi coþkuma yenik düþüp sevgimi üst kademe taþýdýðým ve kalemin izini sürerken içimdeki gizi keþfetmem hayli zamanýma mal olmuþtu.

Saltanatýný süremediðim ne varsa seyyah bir ruhtum ben bazen Araf’ta takýlý ya da göðün tepesine yerleþip hayatý kuþ bakýþý g/özlemlediðim.

Bir mevsim deðildim sadece ruhumsa adeta bir mesire yeri ve þerh düþtüðüm her duygu illa ki somut bir hal alýyordu kalemimden dökülenler sayesinde.

Mikado çöpleri gibi daðýldýðýmýz da baki idi.

Ýçime yerleþik o heyecan ve umut dalgasý bir o kadar hüzünle çarpýþan hayallerim ve mutlu olma olasýlýðým da pek düþüktü hani ve cengâver yüreðimle baþ koyduðum yolda bazen gerisin geri gittiðim de su götürmez bir gerçekti.

Yarýladýðým yol.

Yanýldýðým kadar da anýlmadýðým.

Bazense her þeyi üstüme alýnýp küstüðüm.

Ve beni uzaklardan çaðýran o ses:

Ýhtiþamlý ve sükseli ve kalabalýk duygularým bense sýradan bir insan olduðumun bilincinde bazen sýra dýþý olduðumu da kabul etmek zorunda kaldýðým.

Ve evet, açýktý mademki kartlarým kabullenmiþtim de sýra dýþý olduðumu ve hayatta tuttuðum ne ise hep elimde kalmýþtý ve bonkör yüreðimle daðýttýðým sevginin geri dönümü ne yazýk ki hep de hüzün olmuþtu.

Þakýyan iç sesim.

Aþka âþýk þehri Ýstanbul.

Göç vaktim gelmeden göç etmeliydim aslýnda ve göçmen kuþlara öykünüp kanatlandýðým þehrin yedi tepesi.

Aþikâr rüzgârdým ben.

Aþikâr Ýstanbul’un ta kendisi ve günümden dünüme yolculuk yaptýðým kadar mutluydum gerçi biliyordum da çok saðlýklý olmadýðýn dünde yaþamak çok da iyi gelmiyordu hani insanlara ama beni ayakta tutan illa ki dünde kalan mutluluðum ve baþarýlarýmdý ve ben sadece teðet geçerken hayata diklendiðim kadar haksýzlýða ve kötülüðe ve zulme ve iþte üç noktalý özlemlerimle öznemi saklý tutmak adýna verdiðim mücadele nihayetinde zafere ulaþmýþtý.

Bir uyak.

Bir ulaç.

Bir ünlem.

Bir uyruk.

Bir bulgu.

Bulantý.

Bulamaç.

Serkeþ duygularýn tahayyül edebildiði kadar en uzaða eriþmekse tek hayalimdi aslýnda hayal kurmak bile hayalim iken ve ben hayatý ve þehri teðet geçip de içimi resmettiðim kadar mutluydum ve de coþkulu týpký Ýstanbul gibi nazlý Ýstanbul gibi yalnýz ve kalabalýk ayný anda ve iki yakamý bir ömür çekiþtirirken biliyordum da imkânsýzlýðýn þerh düþtüðü her imkân dâhilinde kendimle uzlaþmanýn verdiði hem huzur hem rehavetle kucaklarken de içimdeki yaslý þehri ve içimdeki çocuðu…