DEPREMİN ÇOCUKLARI
Biz çocuğuz abiler
korunmaya muhtacız.
Ayakta duramayız bıraksan
düşüyoruz.
Ne evim var ne yuvam hem
kimsesiz hem açız
Bizim suçumuz ne ki ha
bire üşüyoruz.
Bizler için kendini
feda ederken babam
Rahat bir nefes almak
içindi bütün çabam
Ne anne var ne baba ne
hısım ne akrabam
Enkazdan nasıl çıktık
biz hala şaşıyoruz.
Keşke bizi yatağa
annemiz yatırsaydı,
Keşke babam bizi de yanında
götürseydi
İçimizdeki derdi Yaradan
bitirseydi
Gözlerimiz yaş dolu,
umutsuz yaşıyoruz.
Onlar ki hala çocuk, n’olursa
olsun adı
Sımsıcak bir yuvada
yaşamak tek muradı
Eğer ki duyulmazsa çocukların
feryadı
Biz kendi kabrimizi
kendimiz eşiyoruz.
Coşari, karamsarlık
düşmüşse minik yüze
Bilesin, sevgisiz dil
anlam katmıyor söze
Ölümü istiyorsa bir
çocuk, yazık bize!
Böylesi bir vebali biz
nasıl taşıyoruz.
05.03.2023/Samsun
İbrahim COŞAR