Düþlerin mavisinde kýzýldan bir tanrý adeta ufkun neþrinde yasýný tutan bir canlý gibi böðründe acýlar ve yüreði hallaç gibi daðýtan duygular.

Bir infilaksa sözcükler iklimlerden elbiseler dikiyorum yorgunluðumun kýyýsýna vuran yosun renginde düþler örüyorum aþka her hatim indirdiðimde haþmetli bir rüzgardýr ruhumdaki coðrafyayý darmadaðýn eden.

Müdavimi olsam ne ki ömrün…

Ya da muadili ýssýzlýðýn…

Ben ki: esaretinde yalnýzlýðýn perçemlerine ekliyorum sýrlarýn, sýra sýra þiirler ve masallar yazýyorum yüreðimin tarhýnda dans eden bir tanrýyý oynuyorum þehla hüznümde þüheda yüreðimde kýlý kýrk yarýp kýrklýyorum acýlarýmý.

Bozguna uðrasam ne ki hayatta ve iþte bozuntuya mahal vermeden bazen ýslýklandýðým genelde mutluluðu ýskaladýðým kadar rotamdan da þaþmýyorum.

Renkler hâsýl olan göðün sarmalýnda.

Dikiþ tutturamadýðým ne varsa dünde ve iþte yenik düþtüðüm cephelerin acýsýný çýkarýyorum çatallaþan sesinde yalnýzlýðýn tok sesi ile kalemin düþüyorum yollara bir bir ve kendimden geçtiðim zamanlarý gömüp de derine kucaklýyorum kendimi…

Bundan daha birkaç ay öncesinde kendimsiz bir dünya özlemi beslerken hayata kendimle münazara ettiðim þu son on yýlýn da bitiminde coþkuyla kucaklýyorum kendimi.

Mevcudiyetim.

Muhafaza ettiðim duygularým.

Emek verdiðim.

Alýn terim.

Yanlýþlarým.

Yanlýþlarýn tüm doðrularý götürdüðü ve de eksi hanesinde iken hayatýn devasa bir artý peyda oluyor iklim sermiþken kilimi yere ben tekerlemeler mýrýldanýp üzerinde yürüyorum kýrmýzý halýnýn.

Bakaya kalan bir sözcük misal.

Tohum ekip da süremediðim tarlam.

Ah, ruhum ah…

Nadasa aldýðým iç dünyam.

Bazen bir nesir bazen bir þiir bazen bir hikâye bazen bir roman yazmanýn bende yarattýðý inanýlmaz duygular ve geçmeyen þaþkýnlýðým ve ansýzýn hâsýl olan sýzýmdan sýzýp da yürek sesimin de iz düþümü ile bir ömürlük ne varsa biriktirdiðim ve iþte defalarca infilak edip de kendimi inanýlmaz sevip kucakladýðým ve kabullendiðim.

Mýsralar sökün eden ama yetmeyen…

Hikâyeler yazdýðým ve eksilmeyen hayallerim.

Zýtlaþtýðým yine kendim ve kendimi kendimden kovduðum.

Kimlik savaþýmý sonlandýrýp içimdeki cenneti hayata geçirdiðim.

Saçýmdan baþlayýp ruhuma eriþtiðim ve oradan çýkýp alt bilincime seslendiðim yetmedi sevgi ile eþleþen sair duygunun da infilaký neticesinde sözlendiðim hayallerim ve sevdiðim insanlar ve alametifarikasý yýllarýn hazýr ol da geçen ömrüm ve ruhumdaki kýskaç…

Sevilmek için sevmediðim iken aþikâr.

Ve gözlemlediðim kadar nefreti ruhunda yaþatanlarýn rüzgârýnda savrulduðumun ertesi iþte bir yüreðin bir hayatýn sayýsýz güncesinin ertesinde özetini sunduðum duygularýn kâh güftesi kâh bestesi…

Ýçtimada.

Menzilde.

Meali ölüm meali hüzün meali umut olan duygu birikintileri ve her bastýðýmda yere baskýn dýþ sesi duymazdan gelip kendimi çok sevebilmenin neticesi.

Bir günde.

Bir anda.

Bir saniyede.

Bir sekantta.

Bir avazda ve de…

Ansýzýn doðan güneþin içimdeki yerleþkesi ve isyanýn sonlandýðý affýn çoðaldýðý özrümün kabul gördüðü ve yalnýzlýðýmý kabullendiðim kadar bir olmak birlik olmak adýna da bir ömür mücadele vermiþken baþ göz ettiðim mutluluk ve umut.

Bir duvaksa tenimde salýnan.

Bir dua iken yürekten fýþkýran.

Bir beyan ise yazýlasý her cümle.

Ve beratý hüznün ve miracý dünün ve þüheda mazinin izinde saklý gizi tembihlerken Huda.

Aþkýn evreleri.

Devre arasý verdiðim gece nöbetleri sonlanýrken.

Islýklandýðým kadar ýskalasam da kendimi…

Her rengin asýlý olduðu kubbede varsýn bir yýldýz olayým varsýn varsýl bir kelam olayým varsýn çiçek kimliðimle açýp da defalarca solayým.

Bir örtü iken üstüme örtülesi.

Bir örüntü iken kalemin kanaviçesi.

Bir zaafsa aþk.

Bir nida ise hüzün.

Bir yanký ise iç sesim.

Yârim ve yarenim ve sevdam ve müþkülüm…

Azat edilesi bir iklim iþte içimde seken ve ulaþamadýðým uzak ülkeleri kolaylýkla bir anda tavaf edebildiðim…

Araf’ta kaldýðým bir ömrün vardiyasý nihayetlenip de emekli olduðum huzursuzluk ve mutsuzluk iken nüansý kulaðýmý çýnlattýðý kadar da Saðýr Sultanýn duyduðu.

Ve iþte hayaller fora.

Ve iþte ruhum dorukta

Bir veryansýn sonlanan ve vedasý mevsimin bense bana tuzak ve uzak iken kendimle olan yakýnlaþmamda Rabbim iken tek tanýk ve þahitliklerinde meleklerin huþu içerisinde varlýðýmý her zerresiyle kabullendiðim artýk tek gerçeðim benim.

Çok uzun zaman sonrasý kendimi yeniden sevebilmek elbet bir mucize ve de tevafuk ve inancýmýn devasa boyutunda artýk kendime de içerlemezken içime çekiyorum kendimi tek nefeste ve yazdýðým milyonlarca cümlenin de hediyesi iken evrenden bana ulaþan.

Tek gerçeðim an itibari ile kendimi soluksuz kabullenip severken.

Geç addedilse de geçen süre demem o ki:

Rabbime þükürler olsun ki: yeniden kavuþtum kendime ve içimdeki yetime üstelik tek suç arz etmeden asla da piþmanlýk duymadan dünümde ne varsa ve andaki mevcudiyetim ile yarýnlarý kucaklamak harika bir duygu eþlik eden kendime duyduðum sevgi, saygý ve inancýn da anbean büyüdüðü…