Düþlerin lahzasýnda saklý bir isyan sökün eden günün böðründe saklý umut aþka varlýðýný hibe edenlerin tutuþtuðu ve giydiði yelek.

Sözcükler yokuþ yukarý.

Ýmgelerse izbelerden firar eden.

Þaibeli bir duygu bazen ruhun yaþattýðý bazen yayýlan nuru evrene ve gökten yere uzanan köprünün ayaklarýnda saklý þairin yüreði.

Ýnfilak etti edecek oysaki ihtimamla sevdi þairin yüreði.

Ýmha edemediði kötülük ve nefret ne de olsa þair ufka tutuklu.

Mevsimler deliþmen kimi zaman sözcükler akýþkan.

Haznesinde saklý ne var ne yok serpen evrene ve sair duygunun yitiminde sancýlanýp da doðuran þiirini ufka perde çeken bilinmez kimi zaman gizini katýk ederken hayata.

Düþlerin tek/elindeyim ve sýralý sýrasýz ölümlere nazireler sunuyorum.

Ben ki bir yetimim ben ki bir yitim: yâd edilesi dünümde saklý kýsýk sesli ritim.

Aþkýn þah damarýna müptela varlýðýmdaki bir saksý gibi yaþadýðým zindanda, bir saksý çiçeði olmanýn verdiði yorgunlukla bazen soluyorum bazen küsüyorum bazense kanýyorum.

Ýhtimamla yaþamak benim ki ve de ihmalkârlýðým en çok da kendime haksýzlýk yapýp kalemim sayesinde daraðacýnda sallandýrýldýðým.

Ve evet, ben celladýma âþýk oldum cereyan eden bu aþkta yüz buldum mademki…

Yüz göz de olmasaydým keþke ve iþte, iþte kaným çekiliyor.

Huzurun fýsýltýsýný bastýrýyor evrenin ve insanlarýn nidalarý.

Sönük bir Yýldýz.

Suskun bir yürek.

Meylettiðim sabahlar gecelerin tuzu biberi ve ocakta piþen yemek her yandýðýnda içimin de yandýðý.

Sözcükler tuzu biberi o yemeðin azýcýk dibi tutsa bile ve ben de tuttururken:

Mutlu olmak, deðil mi?

Bir þehir efsanesi benimki ve de bir rivayet bense asalet yüklü geçmiþimle tavaf ediyorum dolaylarýmdaki yakýn mecralarý.

Ulaþamadýðým yürekler var ulaþamadýðým þehirler ve ülkeler ve evet, mutluluk ve aþk çok uzak bir coðrafya.

Sancýlý gün doðumu sanrý yüklü gezegen:

Seven bir piþman sevmeyen yalýtýlmýþ.

Öykülerden fal tutuyorum ve þiire sýzýyorum ya da tam tersi.

Ýklimim þiir içeriðim nazire yorgunluðumsa uzun çok uzun bir hikâye.

Depreþen duygularý tasnif etmem ki ya da zihnimi güncellemek.

Sararan yüzümde saklý gölgeler.

Gözaltlarým hafif çukur.

Her yutkunduðumda gamzelerim de eþlik ediyor ve ben bilfiil tebessümler ekiyorum gamzelerime.

Körü körüne yaþadýðým aþikâr ve dönüp bir bakýyorum da hayata.

Meylettiðim ne varsa terk etmiþ beni:

Mesleðim hatta mesleklerim.

Ýnsan sevgim hüzünle çarpýþmýþ ve daðýlmýþým nasýl da paramparçayým ve mezar sessizliðinde bir gün daha teþrif ediyor.

Hayta gölgelerin göz hapsindeyim.

Haddinden fazla kaygýlý ve telaþlýyým.

Ýnhisarýnda sözcüklerin iklimleri zikrediyorum oysaki fikrimde tek bir mevsim saklý.

Nidalarý mýsralarýn.

Çarpan muskalar adeta ruhumun dehlizinde beni yerden yere vuran.

Ve.

Sýðýndýðým dualar sýðýndýðým Huda.

Sözcüklerim tükenmeyen tükenmez kalem gibi ve ben onlarýn hýzýna yetiþemiyorum ama Rabbim nasýl da yetiþiyor ve yatýþýyorum ansýzýn hâsýl olan huzurla.

Temkinliyim hem artýk severken:

Ah, biraz da kendimi sevsem.

Huysuzum.

Hurafelere yenik düþüyorum bazen.

Ýklimsizim.

Sýzýlý.

Sancýlý.

Hatta sanrý dolu.

Bir o kadar algýlýyorum gerçekleri ama bazen dile getiremiyorum içimden geçenleri oysaki yakýnýmda insanlar bense kendimin t/uzaðýnda.

Göle maya çalýyorum.

Göl bulanýklýk.

Maya tutmuyor.

Yoðurt yemekten de gýna geldi hem nasýl da ekþidi tadý.

Birilerinin yüzü sirke satýyor. Ýþkilleniyorum ve mutlu olsunlar diye nasýl da çýrpýnýyorum.

Bir kuþ gibi atan yüreðim.

Kýþkýþlandýðým kapýlar ve de.

Zaruri ziyaretlerim ve yapmak zorunda olduðum görevlerim.

Her sýfat bana dair.

Her özne gizli.

Her özlem baðrýmý yakan.

Her sözcük küskün diðerine ve ben illa ki orta yol bulmak adýna döneniyorum kendi eksenimde.

Aksayan ayaklarý yalnýzlýðýmýn ve zirzop gölgeler ben ki: kendi gölgemle dahi kavgalý iken kovuyorum onlarý kapýmdan ama fayda etmiyor ve herkes bildiðini okuyor.

Kumaþ gibiyim: kaygan.

Kayýp bir ritimim: kendine yabancý.

Kimliksizim ve kayýtsýz insanlar bense her gün defalarca kayýt açýyorum ve tek tek iþliyorum verileri.

Sayýsýz t-tablosu hayatýmýn merkezinde.

Rüþtümü ispat dahi edemediðim.

Soluduðum hava ve solduðum mecra.

Saksý bitkisiyim ve güneþ görmüyorum.

Karanlýðýn hicraný ile kimse toprakla ve güneþle arama nifak sokan.

Kaybýn ve garbýn bitiminde.

Sevk ediyorum duygularý baþka bir þiire ve þiirler sýzýyor her yerimden ve sýzýp kalýyorum masanýn baþýnda ve devasa çizelgeler asýyorum tabloya:

Ýklimlerden hüzün ikileten kimse acýyý.

Ýkna kabiliyetim olsa da ifa edemiyorum kimi zaman ve ifþa ediyorum duygularýmý ve çýrýlçýplak kalýyor ruhum.

Ýsteksizliðim had safhada sanýrým yaþamak aðýr geldi hele ki þu son zamanlarda duygularým nasýl da köreldi kimisini bilediðim kimisini bilemediðim düþünceler zarf atarken ben sadece bir posta pulu olarak hizmet veriyorum ve aralýksýz mektuplar yazýyorum.

Ama mektup bana ulaþmadan bilemem ne yazdýðýmý.

Týpký yazgýmýn da uðrayýp beni yorduðu kadar kalem de yormakta ama mutluyum ve tat alýyorum bu yorgunluktan ve kalemin ne yazacaðýný bilemezken coþkuyla ve tutkuyla dökülüyor kelimeler cebimden.

Bazen bir týrnak iþareti

Bazen ünlem.

Ünlenen duygulardan üreyen cümleler.

Kasýtlý bir ölüm bu ve evet, ben ölüp dirilmeyi hep sevdim ve þairin de dediði gibi annem kaç defa doðurdu beni.

Yoksa þimdi de ben annemi mi doðuruyorum ve onu bir çocuk gibi kucaklýyorum:

Zayýflamýþ bedeni ve elleri nasýl da soðuk hani nerede ise bulduðum ne varsa aðzýna týkýþtýrmak istiyorum ama o, sadece iki lokmayla doyabilmekte bense acýlara doyamazken içime akýtýyorum yaþlarýmý.

Yârim.

Yarenim.

Güzel annem.

Mevsimlerden anne ve kýþ bile þaþkýn kýþ bile kýþkýþlanmýþken ve de yaðmura hasret iken þehir kala kalýyorum bir damla suda boðulmak iþte tam olarak da bu.

Ziynetim ve servetim sadece annem ve kalemim.

Mütevazý kimliðim ve þecerem ve asil yalnýzlýðým.

Gök tambur çalýyor.

Çingene oynuyor.

Topak yüzlü bir çocuk koþuyor.

Zemherilerde çiçekler açmayý unutuyor.

Ýhtimaller dâhilinde.

Ýmkânsýz addedilen nice duygu nice düþünce.

Zikrime eþlik eden fikrim ve de ben modern zamanlarýn derviþiyim.

Bedevi yüreðim.

Bol keseden sevdiðim.

Ýç sesimin güçlendiði günbegün hüznümü dilimlediðim ve de umudun dilemmasý iken sefil kalemimden medet umduðum.

Neþri tüm kayýplarýn ben ki nesrini yazarken duygularýn.

Tek damlayým.

Bir bardak suda kopan fýrtýnanýn kölesiyim ve de acýlarýn meali içimde seken o kör kurþunla kalemimin ve yüreðimin vurulduðu.

Sözsüz sazsýz sessiz bir iklim ara ara çaðlayan þarkýlar nasýl da geçkin ve kýrýk mýzrabýmla sazýmý çoktan çöpe atmýþken ve de çocukluðumun en deðerli hazinesi duvar piyanomu inanýlmaz özlemiþken ve de nice hatýra eþlik eden.

Kapý vuruluyor.

Yoksa bu sefer ben mi kovacaðým kendimi kendimin olmayan doksan dokuz köyden:

Asasý aþkýn.

Hýrkasý hüznün.

Kýþ çetin geçmese de hayatým çetin geçiyor bu aralar ve aryalar mimliyor ruhumu ve sessizliðimi ve yol vermeyen imkânsýzlýðýn seyrinde usulca ve sessizce yürüyorum ki kimse uyanmasýn ve rahatsýz olmasýn.

Kendimi sevmeye öylesine ihtiyacým var ki, anne ve bu dünyada beni karþýlýksýz en çok seven insan da sen iken ve de ben seni kendimden çok sevip önemserken.

Dualarým ve dinmeyen nazýmla eksiliyorum da bir bir hayattan ve kan kaybettiðim sayýsýz cephede hali hazýrda verdiðim mücadelenin g/izini sürüyorum istesem de istemesem de…