
MEKANSIZIM
SEVDİĞİM
Mekânsızım
sevdiğim…
İçimde
mevsimler üşür,
Ben üşürüm,
Yenilmiş
bir ordunun enkazına döner yüreğim.
Ve titreyen
sabahların hüznüyle,
Akşamların
ayazına selam durur kirpiklerim.
Hayalin,
Alnımın
ortasındaki derin kederden geçer.
Aklımı
bırakırım, gülüşlerimin asıldığı zifir karanlığa.
Bakarsın
eksik kalan duygularım,
Eksik kalan
mıraların içinden,
Sessizce
intizar eder…
Mekânsızım
sevdiğim…
Bağrımda
büyüttüğüm virane sevgiye,
Tali
yangınlar büyütüyorum.
İçimin
yangınından tutuşur maveralar,
Ve içim
içtimaya çekilmiş hazır kıta,
Uluorta
aşkının nazarında mum gibi eriyip giderken.
Ah bir
bilseydin,
İçimde, ulu
bir yalnızlıkla,
Dudaklarımın
titrediği yerlerde,
Sensizlik
akşamlarının, son nefesini çekiyorum aşkının…
Mekânsızım
sevdiğim,
Ruhumda kopan fırtınaların,
Korkularımın
hatıra defterinde,
Siyah
zambakları asıyorum gözlerine.
Gözyaşlarımı
yıkayıp seriyorum ayaklarına.
Yollarım dikenli,
viran, derin bir çukur.
Yusuf ile
yan yana ruhlarımız,
Oysa ben,
Her gurbet
diyarının kapılarında nöbetçiyim,
Sözcüklerimle
ağlayan meleklerle yoldaş,
Mekânsızım
sevdiğim…
Ahh
sevdiğim…
Ruhu
çekiliyor umutlarımın.
Her şeye rağmen,
Delikanlı
sözcükler ayartıyorum dudaklarımdan.
İçimdeki huzursuz
çocuk,
Acılarımın
denizinde ağlıyor.
Acım
sevdiğim,
Bir
kırlangıcın bitmeyen isyanında uyuyor.
Yolum
düşüyor yoluna,
Üç gün üç
gece Yunus Peygambere yoldaşım,
Kovuldum
bütün diyarlardan,
Canımın efendisi Hz. Muhammed gibi,
Mekânsızım
sevdiğim…
Cürmümü
mazur gör,
En kadim
sözcüklerle aşkın huzuruna durdum.
Kapılarında
esir semazenler gibi,
Ayaklarımın
altında dönedurdu dünya.
Avuçlarıma
umut kandilleri yaktım,
Seyrine daldım
dünyanın.
Dünya benim
içimde,
Ben içinde
dünyanın…
Mekânsızım
sevdiğim…
Âdem
Efiloğlu
21 Ocak
2023
Saat. 02.15