Ölüm uykusu



Yüzüne el sürmeyi özleyen ellerimle yazıyorum bu satırları sana.

Dünya bugün ikliminden kopmuş, 

Bedenim bin parçaya bölünmüş 

bir ölüm uykusunda sanki. 

Düşüncem boğuldu çözümsüzlüğün okyanusunda. 

Seni özlemekten, hücrelerim ölene dek;

Bu şehrin en tenha yerlerine prangaladım sensizliği de;

Hep en ücra köşelerinde yakalandım sana yine suçüstü!

Vakitli vakitsiz düşüyorsun aklıma 

Cürmümü doğruyorsun avuçlarıma 

Durmadan harlıyorsun küllenmiş ateşimi! 

Ölümden başka bir seçenek bırakmıyorsun, 

öyle ki darlıyorsun göğüs kafesimi!


Mesela;

Bu sabah bütün çiçekler soldu ruhumun çıkmaz sokaklarında. 

Zihnimin labirentlerinde ölü Kırlangıçlar  

Serçelere su vermeyi unutan aklımla baş edemez oldum. 

Güvercinler de uğramaz oldu artık bu semte. 

Kumruları sorarsan, öldüler çoktan!

Çiçek bahçesi iken yüreğim,

Filizlenmiyor artık içimde şiirlerim. 

Oysa; ben kendime, 

içinde sevgi barındırdığım 

en güzel sözcükleri sıralıyordum senden önce. 

İhanetsiz, 

yalansız kelimeler ile 

kendimi kandırabilen 

cümleler savuruyordum gökyüzüne. 


Şimdi iç kanamalı bir hastayım! 

Şiirlere sığmayan,

Kedere doymayan bir hicrana bulandı gönlüm.

Acıdan kıvranan ruhumun hatırına;

Ömrümü ateşe verebilirim bugün! 

Hasretinle meleyen kalbim yerinden sökülse de;

Hiçbir şiir kusturmasın savurganlığımı  

Ve hiçbir şair susturmasın çığırtkanlığımı!

Ben yüreğimi yakan bu yangını alır giderim, 

kimseye bırakmam yalnızlığımı! 


Biliyorum; ele avuca sığmayan 

Tedavisi olmayan bir ağrı bu bendeki. 

Hem, zaman her şeyin ilacıydı hani!

Hani kapanacaktı kalbime açılan bunca yara..?

Yokluğun, 

yüreğime kahırdan bir kabus inşa etmeyecekti hani..!


Hüzne bulanmış kalbimin çemberine, 

Kimse beni üzmesin diye; 

duvarlar örmekten yoruldum!

Sindikçe kabuğuma  

İhaneti buldum.! 

Kurduğum hiçbir hayalin içine sığamadım;

Yaşayamadım şöyle keyfimce üç beş gün.


Oyuncağı elinden alınmış 

çocukların ağıtlarına sakladım hep gözyaşlarımı.

Başımı dizlerine dayarken, 

hiç gitmeyeceksin, 

ölmeyeceksin sanırdım. 

Sensiz kaldım ya, her bir şeye darıldım.

Elimi attığım dallarımı kırdılar,

Kıyamadığına, kıydılar!

Hayatın acı gerçekleri ile yüzleşen yüreğimi 

darağacına asar gibi;

Gülmeyi unutmuş çocuk gözlerime,

Dünyanın bütün acılarını astılar Anne!


Kevser Baysal

Köln 

( Ölüm Uykusu başlıklı yazı KevserBAYSAL tarafından 13.01.2023 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.