Hasat zamanıydı yorgun ruhumun bense
nakarat bellemişken acıyı.
Derin kuyularda yüzdüm
Çok dikti yamaç ansızın da düştüm
Üşengeç değildi yüreğim
Sevdim mi çok sevdim
Kimliğimde saklıydı aşkın izi
Gizinde değil sisinde düştüm yola
gecenin
Efkârın dağının varlığına bandım
yüreğimi
Sonra Kutup Yıldızı oldum ve göçtüm
yeni bir yalnızlığa
Kaç bayttı sahi acım?
Kaçtı depremin yıkıcı gücü?
Gücümden çaldılar
Bense acıyla beslendim.
Güç bela sevdiler
Bense esen en hoyrat rüzgârdım ki
Mealimdi hüzün
Mihrabımda saklıydı gizim
İhanet etmediğim kadar yeryüzüne
Gök kubbenin de en vakur bulutu olma
yolunda
Mademki baş koymuştum bir kere insan
olmaya…
Yâd edilesi dünümse en kıymetli
ziynetimdi
Ve de alnımın akıyla yaşamanın
şeceresi
En sevdiğimdi vicdanım
Yaşadığım kadar başımı yasladığım en
huzurlu yastık
Yakıtım bitmedi
Yaktığım kadar şiirleri ucundan
Alev aldım gün ve gece
İman ettim sadece Rabbime
Şiirlerse tek kimliğimdi
Varsın dünya üstüme gelsin eze eze…