O Kadın
Ezelden aşinaydı karanlığa gözleri
Bilirdi sonunda gelir tan yeri
Rüyalarında uzanan ellerini tutmak zordu
Ve elleri gün sıcağı...
İzli mermi gibi hızla geçerken hayat
Tutunmak taze dallara
Her yaprağında adı yazılı
Bir daha mı
Aslâ diye
Sevmeleri kilitlemişken sandıklara
Soluğunda anmıştı onu
Ve yine dokunurken yürek darasına
Titredi kırık sazın ince teli
Ancak o vakit siliniyordu
Ufkunda tüm gri renkler
Renkler mevsimlere gebe
Yani mutluluğun tek anahtarı mı
Şu gökyüzünde uçan sakar martılar
Taze çayın deminde
Simit ve deniz diyerek sayıklar yine
O kadın.
(
O Kadın başlıklı yazı
EMİ ÖZTÜRK tarafından
16.12.2022 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
