Teftissiz mühürsüz

Hep istasyonlarda olur biter böyle seyler

Sana habersiz oldugun yerden bakan, ismini duyan duymayan

Aklina gelmiyorsa bugün günlerden sevgilim olasin de bari kendi kendine

Söyleyip sayiklarcasina Kirilan sürahi, cöllesen saksi, katilasip soguyan

Kucaklasip öpüsmelerle gideni ugurlarken gelene sallanip duran mendil

Lodostan limandan son kez buz dolabindaki öte beriyle konustuklarinin

Kim kimde ne kadar kalmissa artik ürkek, devri sönmüs,

Bezgin

Yilgin

Tedirgin

Bananci ve matemli

Sanki gecmis caglardan cöp bidonlarina yigilmis kalmis

Gelir adaletsizliginin oynak zemin temelinde bütün suclari üstüne alip yazan

Kolayca kanan

Kolayca kandirip kaziklayan

Bozuldukca beladan belaya kizgin köpürten ipin ucunu yolun sonunu

Kimliksizligi ve kisiliksizligin hak yol akil fikir iman ibadetten bilen

Hele de herkesin kendi tetikledigi kiyametin

Gösteris ve görgüsüzlükleri ugruna insanligi kurban ederek

Cinnet carkinin hem müsterisi hem de müptelasi müracaatinda bulunan

Catlatip öldüren hiz yarislarinda nallari dökülmüs atlar gibi

Ana giris cikislarinda hep böyledir

Sahte salonlar pavyonunda birbirini everip bosayan

Ve boynunu girtlaklayip bogan taki merasimleriyle

Numarali gülücüklerin hemencecik sönüverip bitisinde

Cicekciden mobilyaciya, mobilyacidan konfeksiyoncuya, konfeksiyoncudan

Kuyumcuya, kuyumcudan….

Gec kalmamak icin bir adim ötedeki mutsuzluklara

Bakismis karismis yol üstü hikayelerin, herkesin varsa

Benim niye olmasin ayaküstü sevgili mesailerine

Ve ask merasimlerine

Bilmem kac tirilyonuncusu tekrarlanan cayiiir cayir maske pudra boya..

Yandirdikca parlayan, söndürdükce soguyup buz tutan

Jilet keskini elbiseler icinde bitip tükenince birbirinden tükrülmüs gargara

Isildakli pariltilardan sonra sap gibi sipsivri

Omuzlari yanda elleri cepte camurdan yontulmus heykeller gibidir

Zaman

Mekan

Zuhur

Ve azadini bekleyip duran dilsiz diyarsiz neleeer daha kimseler..

 

Seyfi Karaca……….Kasim / 22