Bir yitimin son duraðý ve hýrpani bir teselli…

Hayatsa ellerimden kayan ne de olsa muadiliyim yýldýz takýmýnýn ve iþte kuyruðumla kaydýðým eksen.

Hazan temize geçirdi kaygýlarýmý bense rest çekmiþtim güne ve kýblemde saklýyým ve tezat sözcüklerden farklýyým.

Bir imla hatasýyým da ayný zaman ne de olsa dikenlerimdir canýmý yakan.

Yerle yeksan olmuþluðum ve kümülatif acýlardan inþa ettiðim dik baþlý ve dik acýlý ve dik açýlý bir üçgen.

Ümidim türkü.

Yalnýzlýðým nakarat.

Öznem çiçek yüklemimse firarda.

Mealim mi mecram mý yoksa mizacým mý demeliydim ve iþte nutuk atanlara son sözüm ve yufka yürekli mevsimin tembihli solmuþ yapraðýyým.

Kazan kaldýran yeniçeriler.

Hükmedense evren.

Kayýp bir manivela ve iþte son manevra.

Gönlün hutbesi ve kubbesi ve sarý benizli rüzgâr.

Yetim ve yitim ve bitim iþtigal olduðum ve inhisarýnda sözcüklerin ucunu yaktýðým mektup.

Haþmetli bir isyan rengimde saklý ve af dilediðim ve ikrar ve ikna ettiðim içimdeki yetim çocuk. Gölgeme de þerh düþtüm sonunda ve kovdum kapýdan. Hazanla restleþtiðim ömrün gýyabýnda ne yazar ki ben yazmasam ve ne yazar ki ben bahara ve umuda denk düþsem.

Yürekteki söküklerim ve yüreðime sokulan rüzgâr.

Kanaviçeler raks eden kardýðým heceler hüzünle nükseden.

Son vuruþ.

Son vurgu.

Son nokta.

Ünlemin sarkacý ve hüznün yargýç olduðu ve iþte kýrýldý kalemi mevsimin ve idama mahkûm edildiðim.

Reþit olsam ne ki acýlarým eþit olmadýkça diðer insanlarla.

Bir eþikse üzerinde durduðum bir ritimse sözcüklerin vaveyla yüklü çekincesi.

Üstü örtülü güncem ve üþüyen bedenim: aklýmsa firarda ve yetim kimliðime bir de eklenmesin öksüz varlýðým.

Kardýðým ve kandýðým evren ve kaybolduðum. Rüzgârýn peþinde belki de rüzgâr benim peþimde ve savruldukça s/avunduðum ve voltalar attýðým mezarlýk bahçesi.

Ah, þu ölü topraðý yok mu üzerime serili ve balýk hafýzasýnda hüznün keþfe çýktýðým ne de olsa o kesif sessizlikle iþtigalim.

Yürek rotasý ve noksan sözcükler.

Hibe ettiðim ve hamt ettiðim.

Hazýr olda geçen ömrün arka bahçesi.

Ýhya oldum iþte acýlarla ve gergef gibi asýlýyým bilinmezin kancasýna konan varlýðým ve kýrýk kanatlarým.

Nazenin benlik.

Esef yüklü sessizlik.

Endamlý ve görkemli bir vaveyla.

Yitimi ömrün belki de katýrý sözcüklerin ve iþte baltalanan satýrlarým belki de kýrk satýrla satýrlarýmýn aralýksýz doðrandýðý.

Gönül gözüm ve pencerem.

Son sözüm mü…

Ön sözü yokken ömrün ve ben hala ortasýna yeni gelmiþken bir son mudur tuzaðýna düþtüðüm yoksa soytarý bir keder midir yerle yeksan eden yüreðimi.

Kalburüstü acýlarým var açamadýðým o son kapý.

Ýki kapýlý handa mahsur kaldýðým ve t/araf tutmasam da Araf’ta kalýp nükseden yalnýzlýðým.

Sureti kati sevmezdim de ben iyi de evren deðil miydi sevgiyi öðütleyen ve iþte öðüten yüreðimi ve öngörüsü mevsimin.

Koptu kopacak kýyamet belli ki þu sessizlik derin bir yalnýzlýða delalet.

Hüzün bütçem açýk verdi ve þerh düþtüm deftere.

Hazansa rüþtünü ispatladý ve denk düþtüm s/onsuzluða…

O ise benim her þeyim: annem, varlýðým ve noksan varlýðýmý tamamlayan kadýn ve ihbar ettiðim kadar mevsimi ifa edemediðim neyse ihya edilesi yüreðimi nasýl da dara düþtüm.

Üþüyorum anne çok hem de ve senin yokluðunda varlýðýmýn aciz olduðunu bir kere daha ispat etti bana hayat.

Ömrümsün anne ve öðüdüm.

Öðütüldüðüm kadar öngörüsü de yok artýk bu bitimsiz hüznün.

Çaresizliðimle nal topladýðým ve çýbanbaþý iken nefret insanlarýn apoleti olmaya delalet bana sevmeyi öðreten elbet sendin Rabbin emriyle.

Karþý gelemem ben kadere ama karþý gelirim ihanet yüklü iblise ve zalime.

Zanlarsa uçuþan ve zemheride saklý yüreðim bu acý ile tutuþan.

Dön.

Dönmeyeceksen bileyim ben geleyim yana.

Çakýrkeyif insanlar ve çemkiren iblis. Ýyi de bana böyle öðretmedin sen.

Tevazu yüklü varlýðýn ve çakýr gözlerin.

Elasýnda yalnýzlýðýn kaderime boyun eðdiðim…

Dön ne olursun dön bir an evvel ve el pençe divan duruyorum ben teslim olduðum kaderime, kederime.

Dönmeyeceksen söyle de ben geleyim yana daha da geç olmadan.