“Aþk güzel þey” der; sevdanýn biri. Ýlhamýn vuslat seferinden susuþlara gark ettiðim bekleyiþ sayýsýnca çoðaltýrým onu kalbimde. “Biri yok mu, aþk yok mu?” der; gönül saadetimden uçan martýlar onun þehrinde yaþamak heyecanýna sarýlýr birden; ben onunla her gün içimden konuþtum yokluðunda. Derinden söyledim ona, onu sevmeyi sevdiðimi. Bir baþkasýyla olunmayacaðýný bilmiyor muydu? Onun varlýðýnda aþk her gün temize çekilirken hiç konuþmazken bile bende var olduðunu bilmiyor muydu?

Çeliþki veryansýnlarýnda volta atýyorum. Sesi, cennetin öz evladý; gülüþü, kaldýrýmlara döþenen sevda umudunun bitmez samimiyeti... Özlediðim sesinde temize çektim bugün kendimi, o konuþtu; ben dinledim. Konuþamadým...

Ýnsan, neden sevmeyi garip bir yoklukta tüketir? Tek bir kiþinin mutluluðunda demlenmez mi sabahlarýn geceye eren kalpte kalýþý?

Kalbimdeki kelebeklerin bugün uyanýþ vaktiydi; sadece sesini duymakla böyle olduysa bu kalp, bu aþk kaç ömürde kaç mutluluk yaþar?

Aklýmýn köyünün muhtarý olmuþ, artýk nasýl vazgeçilir ki? Kaç seneyi devirsem aklýmda, kaç seneyi çýkarsam susuþumdan gönül bir tek ona paramparça. Baþkasýyla olunur mu ki?

“Seni seviyorum” çiçeklerinin kurumaz yapraklarýndan çarþambayý aþka paketledim bugün.  Sesinin alacasýndan, kalbimin rýhtýmýna park ettim onu...

Baþkasý sevilir mi ki? O varken bir baþkasý mümkün mü ki? Çiçekten böcekten doðadan pay alýr da aþk; onun kalbi harflere deðdikçe mutluluk kalbimde yuva kurmaz mý ki?

Sadece kalbinin rüzgarýnda salýnmak isterim. Sadece kalbinin rüzgarýnda yaprak olmak isterim. Bir belalý baþa aþk, bir varlýða ömür olmak isterim. Bilse bir...

Onun kalbinde demlenip varýþa ulaþan sevda naçarlýðý olup dizilirim belki akþama. Gecenin güftesi onu çalýyorken bana.

Sen þimdi, merhabanýn hoþluklarla salýnýp kalpte can bulduðu sevgili, geniþ bir varlýðýn yýllara meydan okuyan kalp müptelasý; hatýrýnýn hep kalýþýnda sakla beni.

Müebbet kalbimin ceza yediði suallere bir selam ver. Hep kalýp çok kal, hiç gitmeyip hep kal bende.

Seviyor þarkýlarýnda salýnýp güneþle merhaba diyen kuþlar uçuyor aþka, sevdanýn dinlencesinde leylekler de söz ediyor kalbimden. Buradasýn sevdiðim; kalbimin yamacýndaki en taze gökyüzünde. Sana doðmak nasipse bana senden yana sevda rütbesi yükseliyor sevdiðim.

Bir günde on gün sever gibi, bir ömürde yirmi yýllýk bekler gibi. Asrý saadetin kirpiklerinde canlandý gözlerimin yeþili; keþke sende de yalnýzca ‘ben’ olabilseydi...

Dilara AKSOY