Sönmüþ yýldýzlarý çalýyorlar gözlerimden, kelebeklerin aþina olduklarý güz doðumu oluyorum, þahsen. Gün doðumundan bin bir farkla adresi þaþýrýyor yaþamak. Hava olabildiðince ben, sessizlik þifasýnda bir hayal damgasý basýyorum geçmiþime, aðaçlarýn þükür istasyonlarýnda kelime-i þahadetini getiriyor kozalaklar ve sen sevgilim; fýrtýnada dinen saadetin kirpik istikametinde gözyaþlarýnýn en seçici kimsesizliðisin. Sana akan nehirler, sende veda dikenleri, sende seni hep sevebilmek asaleti yemiyken balýklarýn; özgür bir yapraðým. Kuþlar uçuruyorum, sana... Leyleklerin kýsmeti bu cumartesi de açýlmadý varlýðýna, gülün renginin boyandýðý fani günlerde ebedi umudun salkýmlarýnda bir üzümün sana yâr olduðu patikadayým. Çimenler seçiyor beni, özgürlük fildiþi saadeti oluyor yine sen dolu mutluluk bir yaþamaksa... Kimin yanýndasýn, þehrin bir yaprak kýmýldatmaz mý varlýðýmýn saray taklidi hicraný keþfine?

Rüyalar tenimde kývrýlýyor sabah dikenleriyle, gecelerin örselenmiþ sen burukluðu acý kahve tadýnda... Kabul ettim. Þimdi baþýmda dönüp duran þu kelebeðin bile bana sarýlmak arzusu tende güneþken, sen, resmi çizilip beðenilmeyip buruþturulup atýlmýþ sol yanýsýn bu aþkýn. Oysaki saðým solum sen... Fabrikasyon deðil, imitasyon hiç deðil; en gerçek aþkýn alfabetik pay ölçeri sevdasýsýn bu kaderin.

Rüzgar baþýmý döndürüyor. Alice Harikalar Diyarýndan aðaçlarýma ve oradan da sana ulaþmaya çalýþan bir vicdansýz þimdi. Gözlerine sol anahtarý çizerim, kulaklarýna rüzgarýn sesini üflerim ama dokundurmam senin varlýðýnýn zerresine. Alice gitsin, ben kalayým, sen de gitme.

Kurtlar sofrasý burasý. Ýstanbul, sandalyesinde çayýný yudumlarken senin þehrin öteberi almýþ bensizliðe. Bir bilsen, nasýl da özlüyorum... Yasaklarýndan saatler çalýnýyor, kaç buçuk geçe üçe salýndýysa gündüzümün aklý; ben oradayým.

Sevgilim, kalbimdeki salýncak titriyor kaderime. Ýhtiyar kaydýraklar tahterevallisinden düþürüyor kelebekleri. Önümüz kýþ, ama sana daha fazla soðuyamam. Beyaz kelebeðin kanadýnda sen görüyorum. Kalemle çizmiþ gibi tanrým. Yoksa o sen misin? Bana mý geldin, falanca kýsmetin filanca aþký? Çocuklar geliyorlar, imdadýmdaki füzeler patlýyor. Çocuklar bir bilseler, aklým sana týraþlanmýþ, doðumum senin kalbinde inga umudu... Þimdi rüzgarýn eðlencesinde bir kadim sen örüyor taþlar, bir ters bir bana düz... Öðretiyorlar seni çok sevebilmeyi. Sensizliðin darmaduman parodisini yazdým benliðimin kükürtlenen yanýna; çaðrýmý attým sonbahar aðaçlarýna, dalý kýrýldý bekleyiþin; sevgilim, kalbim haram cennetin yasak elmasý oldu sonunda... Gelmedin diye, sevmedin diye, sen diye diye...

Dilara AKSOY