Dünüm gençlik,
Yarınım yaşlılık ,
Bugünüm ise araf sanki.
Hiçbir tarafa ait hissedemiyorum kendimi.
Ne gencim diyebiliyorum ne de yaşlı.
Ah...
Ne de çabuk gelip geçmiş zaman, herkes gibi ben de bilemedim gençliğin kıymetini.
Beş kız çocuklu bir ailenin en küçük çocuğuyum ben, anne ve babanın gözünde hiç büyümeyen.
"Sen daha dünkü çocuksun." der hep babam .
Bu cümleyi ne zaman duysam tatlı bir tebessüm belirir yüzümde ,o an ne hissettiğimi hiç sormayın.
Hayatım bir film şeridi gibi geçer gözlerimden, büyüdüğümü iliklerime kadar hissederim.
Kaç hücreme sinmiştir acı?
Babam hiç görmese de.
Gökyüzü kızıla çalarken günün telaşını, yorgunluğunu atmak için çay eşliğinde koyu sohbete dalmıştık bir konu üzerinde.
Annem o konu hakkında bana da fikrimi sordu, bense kendimden emin bilgiç bir tavırla tam düşüncemi söyleyecektim ki babam, "Ne bilsin? O çocuk." dedi .
Hemen oturduğum tekli ,vizon renkli koltuktan bir ok misali fırlayıp babamın yanına oturdum.
Kaç yaşına geldim, daha ne zaman büyüyeceğim, dedim.
Ellerimi tuttu, dolu dolu gözlerle yüzüme baktı.
Ben ne zaman ölürsem işte sen de o zaman büyürsün dedi.
Bu söz gönlümde derin bir sızı bıraktı, yüreğimden ruhumu titreten çığlıklarım yükseldi.
Keşke!
"Keşke hiç büyümeseydim!" dedim, babam duymasa da.
Kim bilir belki de bundandır korkularım...
