Düþlerimi terk edemem, mavilim: bu sevgiyi de ziyan edemem.

Aklýmýn çekmecelerinde saklýyým belki de gözümü sakýndýðým kadar kabir azabý çektiðim bu dünyadan firarým da çok yakýndýr.

Meftunu olduðum güneþ ve ömür denen çeþmenin suyu akmadýðýnda yeþeriyor ve yaþarýyor gözlerim.

Özlem denen iklimde seyrüseferindeyim yüreðinin.

Yýktýðým tabular ve kýrdýðým putlar bazense severken devirdiðim potlar.

Bir emare ise gece.

Bir hüzün geçidi ise günce.

Mevsimlerden özlem, annem.

Peþine düþtüðüm rüzgârýn güftesindeyim ve bestesi ölümün kulaklarým çýnlar baþým öterken sanýyorum ki güneþ zamanýndan evvel doðup battý.

Ýçimin tufaný.

Son demindeyim mevsimin.

Mavi gözlerinde demlendim bir ömür çünkü sen anne iklimimdin sektiðim bir duygu sarktýðým pencere pervazý.

Bir öyküm vardý benim. Yetmedi.

Bitmeden biri diðeri baþladý.

Kâfi gelmedi.

Yazdýklarým da yetmez oldu çünkü sendin söz verdiðim ve veri tabanýnda ömrün varsayýmlar peþinde koþtuðum kadar tutukluydum ben sana.

Ýbrazý mý yalnýzlýðýn?

Yoksa iade-i itibar mý sözcükler iken kefil olduðum bazense afalladýðým.

Müzmin yüreðimin mukayese kabul etmeyen devresisin ve her devre arasýnda sana koþtuðum umudun tekkesi aþkýn teknesi yalnýzlýðýnsa hutbesi belki de ölümün kubbesi.

Sensin mavilim sen vazgeçemediðim.

Aklýmýn ambarýnda saklý kayýtlar.

Bellekte olanlar dahi yetmez bana o yüzden alt belleðime güvenip binlerce þiir yazmayý diliyorum Rabbimden mutluluk kokan þiirler ve sen annem benim en güzel bestemsiniz.

Muhtýrasý verildi acýlarýn bir kez ve demlendim ve derledim güzellikleri: dualarýmda saklý adýn duayeniyim de yalnýzlýðýn:

Ah, bir gelsen dün olduðu gibi.

Ah, aklým da gitmese ya.

Gidip gelmelerin meali iken anne yüreði bil ki sen benim kýymetlimsin kendimden çok seni sevdiðim tescilli Allah katýnda.

Kulvarýmda birinciyim çünkü hüzün benim reçetem ve iþte Ýlahi ilacým yüce Mevla’m.

Topa tutanlar var.

Bir de taþlayanlar.

Ama ben sevdikçe taçlanýyor yüreðim ve tutuklu kaldýðým þu hücremde sensin benim sevincim ve gediklim.

Hüzün coðrafyam.

Ýklimlerden özlem, annem.

Ýçerlemiyorum artýk bana yapýlanlara onlar bir kere içmiþ yýlan zehrini ve iþte böylece daha da deðere biniyor benim güzel gönüllü Allah dostlarým.

Bir imtiyaz ise gece.

Bir þive ise her hecede saklý olasý neþe.

Kurumadan gözlerim gel.

Kuldan baþkasý yok yaralayan.

Kül olsam ne ki sen yanýmda olmadýktan sonra?

Kulluðuma binaen aciz varlýðýmý da hibe ettim madem ve iþte acýlarýmdan ördüðüm bir þiir bir yazý daha: dertlendiðime bakma sen yeter ki ak annem ak kollarýma ve ak saçlarýný okþamaya dahi kýyamazken son nefesimi vereyim yeter senin acýný görmeden varsýn serileyim kabrime ki ben zaten hayatta deðil mi kabir azabý yaþadým…

Bildiðim.

Bilmediðin.

Tahmin ettiðin ve biliyorum da sana malum olduðunu yeter ki aç gözlerini ve kocaman kalbine son kere sokulayým ve kapatayým gözlerimi bu densiz yalan dünyaya.

Hicvi þiirin.

Hicreti mevsimin.

Temkinliyim artýk insanlardan yana ve yâd edilesi mazimde saklý ne varsa ve de ben elbet senin eserinim Rabbimin izniyle yazdýklarýmda kayýtsýz kalamýyorum hayata ve sen acý çekerken aldýðým nefes dahi haram bana.

Nefsim, deðil mi annem?

Hani sadece on yaþýmdayken öldürdüðüm nefsim.

Hani, insanlarýn prangalar vurduðu hani baþýmdan aþaðý kaynar sularýn döküldüðü. Neymiþ efendim? Azýcýk genç irisi bir çocukmuþum da yediklerim de fazlaymýþ hani ne de olsa üç beþ kilo eklendi diye zar tutuyormuþ insanlar hem neyime gerek yemek yemek?

Basireti baðlanmýþ bir kere mutluluðun.

Mutluluk benim için sevmek demek: aç olsam ne ki ya da tok olsam?

Ýçin nasýl acýrdý, annem çocuk yaþýmda kendimi sýrf insanlar uðruna açlýða teslim ettiðim nasýl acýtýrdý canýný ama benim kadar acýyamaz canýn yeter ki daha fazla acý vermesin Rabbim.

Bir öyküm yok benim binlercesi var yazdýðým ve yazacaðým ve de yazmaya doyamadýðým ve sana verdiðim sözü tutuyorum annem çünkü sen beni hep cesaretlendirdin yazmam için.

Yazmam mý annem?

Yazgýmda saklý ne varsa peþinen kabullendiðim ve iþte yazgýma eþlik ediyorum yazmaya meylettiðim ne ise bir bir dökülüyor yüreðimden ve sensin tüm yüreðimi kaplayan bunca zaman nasýl da doyamadým ben sana yeter ki ben sana doymadan gitmelere kalkma.

Ben giderim, be annem: ben senin yerine giderim de.

Babamdan sonra bir de sen gidersen yaþayamam ben.

Yazgýmla yazdýklarýmla solumdan saða saydýðým ve nöbet tuttuðum sabahlar gelsin yeniden yeter ki senle doðsun gün ve güneþ.

Sensizliðe katlanamam ama bensizliðe katlanýrsýn sen ve de tüm dünya.

Sensizliði deðil senle olmayý katlýyorum çünkü ben kat izimle seviyor ve yaþýyorum ve de yazarken bil ki kat izimde mevcuttur ruhum ve duygularým ve Allah korkum.

Ýman gücümden doðan bu umutla bunca duayla yeter ki dön yeniden ve kon baþucuma.