ÝSLAMI YAÞAMAK



En büyük derdimiz bu. Ýnanmak ve inandýðý gibi yaþamak. Maalesef bu durumdan çok uzaðýz. Müslümaným diyenler ya Ýslam’ý b ilmiyor, ya yanlýþ biliyor, ya da yanlýþ uyguladýðý için o yanlýþ uygulamayý Ýslam zannediyor. 
Ýþte bu zanlardan kurtulmanýn tam zamaný. Yok, sayýlan, inkâr edilen, öðretilmeyen, öðretilmesi yasak olan din gerçeði karþýmýzda bütün haþmetiyle arzý endam ediyor. Evet, efendiler dinimizi bilmiyoruz, yaslýnýzca bildiðimizi zannediyoruz. Herkes kendi bildiði Ýslam anlayýþýna sýðýnýyor. Gerçeði arama iþtiyaký yok. Bu tecessüs kaybolmuþ. 
Her an gerçekliði arama ve bulma anlayýþý kayboldu. Hep benim yanlýþlarým doðrudur deme devri baþladý. Yanlýþlarýmýz kural haline getirdik. O kurallardan yola çýkarak bir hayat tarzý tutturduk. Bu da bizi hak ve hakikat çizgisinden ayýrdý. Cehalet ve þekilcilik içerisinde battýkça batýyoruz. Oysa dinimizin ilk emri oku idi, biz onu son emir haline getirdik, giderek unuttuk ve yok saydýk. Þimdi okumuyor, öðrenmiyor, git t gide geri gidiyoruz. Artýk yerimizde saymýyoruz, dostlar batýyoruz. Debelendikçe debeleniyoruz, battýkça batýyoruz. Hep bir birimiz suçluyoruz. Hep hatayý birbirimizde arýyoruz. Kimse kendine toz kondurmuyor. Herkes nefsini putlaþtýrmýþ, her köþe baþýna nefsimizin putunu dikiyoruz. Övgüleri çok seviyoruz, övüldükçe övülmek istiyoruz. Eleþtirinin en ufaðýna tahammülümüz yok. Bizi eleþtireni yok ediyoruz. 
Baþtan aþaðý kusurlarla doluyuz, o kusurlarý baþkalarýnda görüyoruz. Hep baþkalarýný düzeltmeye çabalýyoruz- ben de dahil- kendimize dokundurmuyoruz. Oysa büyükler böyle miydi? Evvelkiler kendilerine hakaret edenlere ben daha kötüyüm, sen nereden bileceksin derlerdi. Bayezid-i Bestamiler Cüneyd-i Baðdadiler, Þahý Nakþibendiler böyle miydi? Onlar kendilerini Kitmir’den aþaðý kabul ediyorlardý. Sahabe böyle miydi, tabiin böyle miydi? Peygamberler böyle miydi? Ben zalimlerden oldu diyorlardý, ben nefsime uydum diyorlardý. 
Bir ufak hata için kendilerini günlerce cezalandýrýrlardý. Bizse hatalarýmýzdan dolayý nerdeyse kendimizi peygamber ilan edeceðiz. Evliyalýðý geçtik. O makamlarý atladýk, evliyalar evliyasý olduk, Cennet ve Cemalullah’ý garantiledik. En iyiyi en doðruyu biz biliriz, en çok ibadeti biz yaparýz, en makbul kiþi biziz. Deðerimiz öldükten sonra anlaþýlacak. Bizi tanýyacak irfan sahibi bu devirde bulunmaz. 
‘Emr olunduðun gibi dosdoðru ol ayeti gelince ‘Beni Hud Suresi ihtiyarlattý’ buyurdu Peygamber. Bizse dosdoðruyuz ya hiç þüphemiz yok bundan, ihtiyarlamýyor hep genç kalýyoruz. Bizi ihtiyarlatan dünya iþleri, entrikalarýmýz, baþsýmýza dolanan üçkâðýtçýlýklarýmýz. 
Günah iþlemekte üstümüze yok. Onlarý gizliyoruz, ibadetlerimiz açýktan, onlarý herkes görsün istiyoruz. 

Kendimiz nefsi Raziye ve merziyye makamýnda sanýyoruz, ama hala nefsi emmarelikten kurtulamadýk.‘sofiyim halk içinde’ diyen Yunus’u anlamadýk. ‘Sen derviþ olamazsýn’ diyemedik kendimize. Bu yüzden de olma ihtimalimiz de kalmadý artýk. ‘sen hakký bulamazsýn demedik, kendimizi gerçek Hak erenlerinin baþý saydýk. Bir gün geldi Azrail kapýmýzý çaldý. Eyvah dedik eyvah ki eyvah. Dev aynasýnda görmüþtük kendimizi, karýnca bile olmadýðýmýz anladýk. Ýþ iþten geçmiþti. Yapacak bir þey yoktu. 

Gelin o gün gelmeden, kýyametimiz kopmadan kendimize dönelim ne yapýyoruz, ne ediyoruz’? Bir muhasebe yapalým. Eksimiz ne, artýmýz ne görelim? Baþkalarýný bizden sormazlar. Bizi bizden sorarlar. Yerin üstü gibi altý da var. Unutmayalým. Tabii bu sözlerim inanmayanlara deðil, inananlara…

Ahmet Kemal