Her düþün öyküsü b/aþkaydý bazen þapka çýkartýlasý bir hazan bahçesi ve eremediðimiz mertebenin hüzne verdiði yalnýzlýk dilekçesi.

Rengi olmayan muteber kadýnlar tanýdým bu þehirde.

Þehri olmayan düþler tanýdým.

Hüzün idi sakit olan ve aþkýn ambarýnda geçen zaman günden ayrýk geceye tanýdýk bir düþtü iþte içine düþülesi aþkýn reçinesinde göz kýrpan bir özlemse yaþamaya dair bir mutluluða duyulan þüphe.

Hüzündü sarkacý göðün.

Aþktý taban tepen her öðün.

Kulaklarýndan astým þiiri daðýn tepesine ve uyruðu da yoktu acýlarýn.

Bir iklimdi aþk illa ki ve ikilem yüklü gece nöbeti.

Hüzündü redif aþktý rastýk varlýktý kasýtsýz seven ve içine çekilen en çok gerisin geri kaçarken hayattan aþktý hüviyeti evrenin ve yokuþlu yollarý Üsküdar’ýn.

Bir müfreze ise geçilesi özet, bir redifse yasak özgürlük ve tombalak kuþun ayaklarýnda perde gözlerinde masumiyet gagasýnda hüzün kanatlarýnda sonsuzluk.

Hicvi tanýdýktý þiirlerin ve þairin hicreti.

Hüzne yýðýlasý bir totem ve aþka kayýt açan zemheri

Zanlardý yanlý aþktý zaaflý ve yükü özlemin kýlkuyruk matem.

Bir zakkumdan nemalandý aþk ve aþka öykündü insan ve insanlýktý yoksun kýlýnan ve iþte top patladý göðe sofra kuruldu yalnýzlýk pay edildi ve evrendi aþký kutsayan ve kýrklayan.

Acýlar zansýz.

Açýsý olmayan özlem rotasýz.

Bir kanýksanasý zihniyetti ki aþk yalnýzlýksa vebalý bile kaçýlan ve uhrevi duygular meyletti sonsuzluða ve zifiri karanlýk b/ölündü hele ki öykündüðümüz dirlik birlik elbet sevdikçe övündü melekler belki de katlanasý acýlarýn kat izinde saklýydý dilekler.

Hüzündü rençper.

Kayýtlar açýldý gün doðmadan.

Perdeler kapalý.

Ve aþk körü insanlýk.

Oysaki kör noktasýydý saklý zihniyet ve severek aþýlacaktý engeller.

Tütsüler yakýldý.

Kaykýldý insanlar zeminler kaygan ve gözler nemli ve ötelendi kimi zaman.

Bir gölgeden mi ibret almak?

Ve öðretiler ve kývançla yürünen yol þafaða uzanan kol elbet ellerini açýp Rabbinden dileyen gün ve gece ve boynu kýldan ince Allah katýnda lakin yaþarken dik ve vakur.

Bir minnet deðildi.

Bir minval hiç deðil.

Bir rücu ve lütuf elbet saçýlan konfetiler ve gün yüzü görmenin verdiði huzur ve geceyi kovalayan binlerce hece.

Hecelerken aþký.

Hicvi yalnýzlýðýn ve duygular renk körü.

Nankördü insan kimi zaman ve muammaya gebe ve göðün broþu idi güneþ aþkýn da yokuþu ne zamanki mehtap çýksa orta yere.

Yýldýzlarýn perçemi.

Evrenin görkemi.

Ve Allah aþký ile yanan bunca mümin ve sefasýný sürmek hüznün hele ki o hüzünlü kalbe Mevla iken tek sahip çýkan…

Ve çýtasý yükseldi göðün.

Nakkaþlar dizildi sýra sýra.

Rehavetti çöreklenen ve rivayet olsa da mutluluk…

Revaçta olan umut ve huzura dönük yüzü inancýn ve taþan o Nisan tasý ne de olsa makbul olandý Allah aþký…

Ve üstü örtülü rüyalar gerçek oldu ve yalnýzlýðýn gerekçesi iken kimi zaman bilinmedik ne varsa aydýnlýða kavuþtu…

Zemheriler soldurdu kimi zaman.

Çiçekler çaðladý gel zaman git zaman.

Birileri dedi ki:

Gel zaman.

Birileri dedi madem:

Git zaman…

Ne de olsa gel-git yüklüydü evren en çok da bilinmezin indinde saklý bunca dilek ulaþýrken amacýna yer gök birleþti ve iþte nur yaðýyordu aralýksýz aþkýn amblemi ise bir kuþun kanadýnda parlayan yýldýz gibi çaðýrdý kim varsa ve hüviyeti tescillendi sonsuzluðun ne de olsa açmayý bekleyen milyonlarca çiçek ve dilek zuhur etti ýssýzlýðýn bir adým sonrasý iken hidayet ve eller birleþti yürekler eþleþti en çok da kýblesinde ýþýldadý her hece kekeleyen deðildi artýk insanlýk aþkla huþu içinde zikri de fikri de birdi yüreklerin ve sonsuzluða rücu etti koca evren…