Yýl 2007. Ramazan Bayramýn ilk günü… Çocuklar bayram namazýndan dönmüþ; ailecek bayramlaþtýktan sonra hep birlikte kahvaltý sofrasýna oturmuþtuk. Neþeli bir þekilde kahvaltýmýzý yapýyorken zil çaldý. Pencereden baktýðýmda gelenin komþumuz Münevver Haným olduðunu gördüm.

 Yan sokaktaki çöplüðün yanýnda bir kedinin doðum yapmaya çalýþtýðýný fakat saatlerdir kývranmasýna raðmen yavrularýný doðuramadýðýný söylüyor, benden yardýmcý olmamý istiyordu. Apar topar aþaðýya indim. Sözünü ettiði çöplüðe gittik birlikte.

 Kedicik gerçekten de çok zor bir durumdaydý. Konteynýrýn dibinde yarý baygýn uzanmýþ inliyor, yalvaran gözlerle bizden medet umuyordu. Ýlk iþ olarak onu daha temiz olan kaldýrýma çektim.

 Yavrulardan birinin kolunun dýþarýya çýkmasýndan, doðum sancýlarý çektiði lâkin doðumu baþaramadýðý belliydi. Yavruyu çekip çýkarmaya kalksam kolu kopabilirdi. Münevver Hanýmýn ahlayýp vahlamasýna kulaklarýmý týkayýp ne yapmam gerektiðinin muhasebesini yapýyordum ki meraklanýp yanýmýza gelen oðluma evden kedi sepetini getirmesini söyledim. Az sonra kediyi dikkatlice sepete koyup eve döndük.

Kediciðe evde müdahale etme imkânýmýz yoktu. Telefon rehberimde kayýtlý veteriner klinik numaralarýný tek tek aradým. Maalesef, bayram dolayýsýyla hepsi kapalýydý.  Keþke elimde içlerinden birinin cep telefonu olsaydý! Çaresizlik içindeyken aklýma kartvizit cüzdanýma bakmak geldi ve aradýðýmý da buldum. Yakýnlardaki bir kliniðin kartvizitindeki cep telefonuydu. Son bir umutla çevirdim.

 Telefonu açan veteriner hekime durumu özetledim. Kendisinin tatilde olduðunu fakat iþ ortaðý diðer veteriner hekim arkadaþýný telefonla arayarak kliniði açtýracaðýný söyledi, kediyi oraya götürüp kapýsýnda beklememizi istedi. Büyük oðlumla birlikte yola koyulduk.

Beklerken iki saate yakýn zaman geçmiþti. Kediciðin dayanacak gücü kalmamýþtý artýk; inlemeleri bile zor duyuluyordu neredeyse. Nihayet veteriner hekim geldi ve vakit geçirmeden içeriye girip, baygýn hâldeki kediciði ameliyat masasýna yatýrdý.

Saða sola bir dizi telefon açmasýna raðmen, yapacaðý sezaryen ameliyatýnda kendisine yardýmcý olabilecek birini bulamamýþtý veterinerimiz. Oðlumla benden yardýmcý olmamýzý istedi. Söz konusu olan bir anne ve yavrularýnýn canlarýydý. Kabul ettik mecburen.

Benim görevim veteriner hekimin açtýðý kesiðin her iki tarafýný, kapanmamasý için aletlerle sabit tutmaktý. Oðlum ise çýkan yavrularý alýp kurulayýp sýcak tutacaktý.

Ameliyat sýrasýnda birkaç defa yer ayaklarýmýn altýndan kayar gibi oldu. Hekimin tavsiyesi üzerine, kapýdan dýþarýya baþýmý uzatýp, birkaç saniye derin derin nefes aldým ve sonra tekrar ameliyata döndüm. Altý yavrudan üçü bu uzun sürece dayanamamýþ, anne karnýnda ölmüþtü. Son dikiþler de atýlýrken gözyaþlarýma mani olamýyordum artýk. Oðlum benden daha metanetli çýkmýþtý ve hekimin talimatlarýný dinliyordu.

Narkozun etkisiyle baygýn olan anneyi ve yavrularý sepete koyduktan sonra, sýra ücret ödemeye gelmiþti. Veteriner haným borcumuzun yüz elli lira olduðunu söyledi. Bizim ise yüz liramýz vardý. Durumu izah ettik ve cebimizdeki son parayý orada býrakýp kedicik ve yavrularýyla eve döndük.

Bayram dolayýsýyla akraba, eþ, dost ziyaretlerine gitmeyi planlamýþtýk. Gideceðimiz yerlere elimiz boþ gidemeyeceðimiz, üstelik kediciðin baþýndan ayrýlamayacaðýmýz için planýmýz suya düþtü. Bayram sonrasý çocuklar okula, ben de iþe gidecektim ama bu umulmadýk hadise sebebiyle yol paramýz dahi kalmamýþtý.

Duruma üzüldüðümü hisseden büyük oðlum; “ Anne, üzülme. Allah bizden daha merhametlidir. Bire on verir.” dedi. Ben de bu sözü kalben tasdik edip, “Haklýsýn oðlum.” dedim.

Bayramýn son gününe eriþtiðimizde, Marmaris’te yaþayan annem ve babam, sürpriz yaparak evimize geldi. Kucaklaþýp, öpüþüp, hasret giderdikten sonra annem elindeki bir tomar parayý bana uzattý. “Anneciðim, bu ne þimdi?” diye sorduðumda, “Kardeþlerine de aynýsýný verdim. Al; bu da senin hakkýn. Bir ihtiyacýný giderirsin.” dedi. Þaþkýnlýk içinde saydým. Tam bin lira! Kediye harcadýðýmýz yüz liranýn on katý para…

Oðlumun dediði çýkmýþtý. Merhametin hakiki sahibi yüce Rabbimiz, en cömert olanýn yine kendisi olduðunu göstermiþti bizlere. Hamdolsun.

Mücella Pakdemir