Metruktü düþlerim ve neyse düþlediðim ýraktý benden ve itiraz etme hakký tanýnmýyordu.

Sözcüklerdi verip veriþtiren ve her kafadan baþka ses çýkýyordu.

Ýhbar etmem gereken yine bendim benden þikâyetçi ve telaffuz edebileceðim duygulardan da öteydi içimden geçenler.

Sesler susmuþtu.

Gök de yaðmur da.

Bense hala peþindeydim bilinmezin.

Bazen yaðmura yakalandýðým bazense yaðmur olup yaðdýðým…

Rahmeti yaðdýran elbet ve sadece O idi.

Kýyýlmýþtý içim. Aslýnda açlýk yazmazdý benim bünyemde ve her alt yazý geçtiðinde midem, geçiþtirirdim açlýðýmý.

Sükûnetti tek ihtiyaç duyduðum bazense rahat batardý bana ben de basardým namluya ve tek tabanca yaþamýþlýðým bir baþýma: evin tek çocuðu sonra ilk göz aðrýsý olarak çaðrýldým tarafýnca kim var yoksa baþucumda.

Serap gördüðüm günler olurdu.

Kendimi görmezdi gözüm caným çok yandýðýnda ve canýmý yakanlara minnet ederdim çünkü beni benle yargýlayan onlar iken ben de hýzýmý alamaz kendime inadýna daha da fazla yüklenirdim.

Zirzoptu kimi sözcük bazense insanlar adeta alýnlarýnda yazardý neye denk düþtükleri.

Hýrlýsý vardý insanlarýn hýrsýzý ama bir de kader mahkûmlarý vardý: hem içeri týkýlmýþ hem de toplumda serbestçe dolaþmalarýna izin verilmeyen.

Sahi, nereden baþlayýp da çýkmýþtým yola? Altý üstü turluyordum sokaklarý.

O sokak senin bu sokak benim.

Ruhumdaki tarayýcý elbet devredeydi ve yanýmdan geçenlerin adeta akýllarýný okuyordum bir de vurdumduymaz olanlarý yok mu? Ýþte onlardý içimdeki acýyý daha da depreþtiren.

Sözcükler vardý kimisi yasak.

Ýnsanlar vardý artýk hangisi ise k/ayýp.

Araf’ta yaþamanýn mucizevi gölgesiydi belki de peþime takýlanlar ya da bendim beni izleyen kimine göre g/izlendiðim.

Hali vakti yerimde olmam neydi ki hem kim bilebilirdi bir adým sonrasýný bir de adýmý mimleyenler ve sýrra kadem basan duygularla kendimi ansýzýn eve atardým.

Evveliyatým yoktu.

Sonramsa afaki.

Andaki mevcudiyetimle taþ çýkartýrdým benden küçük olanlara. Ne de olsa yaþýmý göstermezdim yasýmý da. Sanýrým yasa bellemiþtim bazý duygularý ve fukara yürekli insanlarýn çeperinde sadece sayýklardým sevgiyi ve sevebileceðimden de fazla insan vardý etrafýmda aslýnda sevgiden bihaber iken çoðu an geliyor; beni benden uzaklaþtýrýyorlardý ve kendimle olan savaþýmda illa ki tuþa getiriyorlardý.

Ne pehlivandým ne de kahraman.

Aslýnda kendi hikâyemin hem anlatýcýsý hem de okuyucusu idim ve her ne kadar yazan ben olsam da kendime gönderdiðim mektuplarý illa ki elden alýp illa ki boca etmeliydim sözcüklerimi ve her bozguna uðradýðýmda bozuntuya vermez baþtan baþlardým okumaya.

Düþünün bir!

Kendinize yazdýðýnýz bir mektubu elden almadan asla bilemezken içinde ne yazdýðýný üstelik yazan siz olduðunuz halde bilmezden geldiðiniz týpký insanlarýn da beni anlamazdan ve görmezden geldiði…

Yine de sabýr ediyordum.

Mantýk çerçevesinde kullanýyordum da sunulan her doneyi.

Lakin duygular devreye girdi mi iþin seyri deðiþiyordu ve sil baþtan güme giden hayatýmýn kim bilir nasýl da muhasebesini tutuyordum.

Hikâyemin muhasebecisi de bendim kahramaný da ve anlatýcýsý ve okuyucusu çünkü tek kiþilik idi benim dünyam bir o kadar sonsuzluða tekabül eden binlerce reverans vardý rezerve ettiðim hangi duygu ise sürmenaj olmuþ kalemin de hakkýný vermek adýna ince eleyip sýk dokuduðum.

Bir mizansense yaþamak radarý da tararken etraflýca.

Beni bana yakýn kýlan varsa yoksa hayal dünyam ve her yenilgiye uðradýðýmda içimdeki çocuðu patakladýðým…

Müzmindi hüznüm.

Esef dolu iç sesim.

Gýyabýnda cihanýn bazen tekdüze addedilen bazense aykýrý kimliðimle göze battýðým ne de olsa cýlký çýkmýþtý kimi insanýn ve pek çok þeyin de duygunun da.

Ve bastým o tek tuþa:

Yinelenmiþ iç sesim ve haletiruhiyem.

Bir kör kurþundum ki þakaðýma dayalý silahýn da tetiðine bastým mý her þeyi sonlandýracak olan ama okumadan da kendime gönderdiðim mektubun, her þeyden bihaber.

Sýradan bir günün sýra dýþý özetiydi belki de olup biten ve gözüm yollarda bekliyordum kapýmý çalacak postacýyý ta ki haberini alana deðin.

Vazifesinin baþýnda hýzlý adýmlarla o sokak senin bu sokak benim bir bir adýmlarken haneleri, zavallý adam bir kazaya kurban gitmiþti günün erken bir saatinde ve kendime gönderdiðim tüm mektuplar da onunla birlikte sýrra kadem basmýþtý ve ben þimdi ne mi yapacaktým?

Elbet bir baþvuruda bulunup postacý olarak da iþe alýnmak için düþtüm yola ve cebimde onlarca mektup mademki layýðý ile yapýlmalýydý her iþ her görev gerçi kayýt açtýðým kadar karambole giden hayat hikâyemle de yeni bir baþlangýçtý benim için bu yaptýklarým ama ileride ne olur zaman gösterecekti.

Ve þimdi ne mi yapýyorum?

Sadece kendime deðil acýsý olan her hüzünlü insana birer mektup yazýyorum ve kendime yazdýklarýmý þimdilik ertelemiþken ben umut daðýtýyorum insanlara.

Kimine göre vasýfsýz bir yazar…

Kimine göre torbasýnda güzellikler ve iyi temenniler olan bir Noel Baba oysaki ben hayatýn refüze ettiði kim var kim yok kendime yakýn hissedip hayata ne amaçla geldiðimi de çözmüþken ve de elimi çabuk tutuyorum çünkü hayat üzülmek ve pes etmek adýna çok kýsa ve gereksiz ne/kim varsa çýkardýðým hayatýmdan bu arada adresine teslim ettiðim mektubun ertesinde tanýþtýðým o þairle de ortak bir hayata imza atmak adýna þimdi düðün davetiyelerimizi daðýtacaðým bir bir tanýþýklýðým olan olmayan her kimse gelsinler ve saf tutsunlar benim de paylaþtýðým mutluluða ortak olsunlar.

Altý üstü mektup deyip de geçmeyin hani.

Bu gün bana yarýn sana.

Hele ki az da olsa vakit varken asla taviz vermeyin hayallerinizden ve insan sevginizden…

Her an sizin de kapýnýzý çalabilirim hani, sevgili dostlar…