Neredeyim ben? Dýþarýsý karanlýk. Simsiyah bulutlar yeryüzüne bakýyor. Yaðmur ise yaðdý yaðacak. Karanlýk perde perde kaplamýþ göðümüzü. Güzel günlere hasret kalmýþýz.

Önümde bir çay ve hayatýmý þekillendiren kitap var. O kitap; bana kendimi bulduran kitap. ‘’Ben aslýnda buymuþum.’’ dedirten kitap…  Televizyon açýk ve içindeki insanlar bir þeyler anlatýyorlar. Neden? Herkesin bir uðraþý var deðil mi? Çayý soðumadan içeyim bari.

Yine soruyorum. Neredeyim ben? Ýçimde, daha aþýk olamamýþ bir kalbin heyecaný. Beynimde, dünyada bir yerlerde mevcut bazý mekanlar. Ulaþamadýðým ülkeler, insanlar, aðaçlar ve bulutlar.

Var; kendi ülkemde de var. Hem de parmakla sayamazsýn. Evinin penceresinden, denizin en uzak dalgasýna bakýp, kimbilir nasýl hayaller kuran insanlar var. Çatý katlarýna çýkýp, sessizce kitap okuyan gençler… Ya da sabahlara kadar uyumayýp bekleyen, deli gibi dýþarý çýkýp yýldýzlarla konuþan, ne zaman büyüyeceðim diye bedenini inceleyen bir takým insanlar…

Ben neredeyim bilmiyorum ama istediðim, daha doðrusu olmam gereken yerde deðilim biliyorum. Hâlbuki dýþarý çýk da bir bak. Orhan Veli ne güzel demiþ:

‘’Bak, dünya renkler içinde...’’

Dýþarýda insanlar. Bir yere topluca akýyoruz ama… Günler gördüm. Geleceksiz ve geçmiþsizdim. Çalýþýyordum, çaycýlýk yapýyordum. Çok yoruluyordum sabah sekiz, akþam beþ arasý. Müzikler dinliyordum:

‘’Yandým yandým, yandým yandým, ah ki ne yandým! Bana yeniden þarkýlar söyleten kadýn.’’

Bana yeniden þarkýlar söyleten kadýn yoktu. Sadece yaðmur, gözyaþý ve karanlýk vardý…

Günlerden bir gün:

-Daha çok ne tür kitaplar okuyorsun evlat?

-Ne bileyim… Þunu okuyorum diyemem ki. Ýçinde kendimi bulduðum hikaye, roman, tiyatro… Fark etmez yani.

-Çok deðiþik bir okuyucusun. Sevdiðin yazar, þair var mý? Örnek aldýðýn yani.

-Var birkaç tane.

-Çay içer misin evlat, söyleyeyim mi?

-Zahmet olmasýn!

-Ne zahmeti, sen otur bakalým.

Ankara’da bir kitapçý dükkânýndaydým. Adamla tanýþalý on beþ dakika oldu. Çok aðýr ve efendi birisine benziyor. Biraz yaþlý ben istediðim kitabý arýyorum. Yolum en son bu kitapçýya düþtü. ‘’Mehmet Faik Kitabevi’’ diye bir tabelasý var.

Burada her türlü kitap var. Biraz etrafa bakýndým. Adam hala yoktu. Ýþte orada! Aradýðým kitap yukarýda bir rafta duruyordu. Tam alacakken adam içeri giriverdi. Gülümsüyordu:

-Çaycý iyi çocuktur. Ama aðzý biraz bozuk.

Bak iþte yine o heyecan geldi. Ne zaman onu düþünsem içime bir heyecan doluyor. Hayýr! Bunu yenmeliyim. Âþýk olacak vaktim yok. Yine bir fýrtýna geliyor. Ufuklardaki mosmor bulutlardan belli.

-Ben kalkayým artýk. Birkaç kitapçý daha dolaþýyým. Belki bulurum.

Neden böyle dedim. Herhalde unuttum. Benim istediðim kitap burada da vardý. Sohbete dalýnca unutmuþum.

-Senin istediðin kitap burada delikanlý.

-Burada mý?

-Biraz bekle

Adam masanýn altýna eðildi. Bir zaman ses çýkmadý. Bir þeyler karýþtýrýyordu. Sonra ayaða kalktým. Mavi renkli bir kitabý bana uzattý. Kitabý elime aldým.

Kitabýn adý:

‘’Aþýk Olamayan Adam’’

Yazarý…

Parkýn birinde banklara oturmadan önce biraz gezinmiþ, sonra bankýn birine etrafý izlemeye koyulmuþtum. Caným sýkýldý, kalktým yandaki çay bahçesine geçtim. Bir çay içtim. Güzelce etrafa bakýnýrken birisi geldi omzuma dokundu. Dönüp baktým. Orta yaþlý bir adam. Saçlarýnýn önleri seyrelmiþ. Yeni traþ olduðu parlayan yüzünden belliydi. Yeþil gözleriyle yüzüme gülüp duruyordu. Ben çýkarmaya çalýþýyorum bu kim diye. Ama nafile… Bir türlü tanýyamadým. Karþýma geçti:

-Nerelerdesin kaç gündür. Vay, o ne? Yeni kitabýn mý? Diye söylenmeye durdu.

-Ne yeni kitabý. Bir dakika ben sizi tanýmýyorum!

Öyle bir güldü k, suratýna bir yumruk yapýþtýracaðým geldi. Sonra yine:

-Ne oluyor ya, siz kimsiniz? Diye sordum.

-Yeter ama aaa!

-Yahu Allah Allah!

-Numara yapma lan yeter artýk!

Bu adamý bir türlü tanýyamadým. Kim bilir, belki o beni tanýyordur. Ben bu hafýzamdan çok çektim. Yolda birisiyle karþýlaþýyorum. Adam beni tanýyor, muhabbet ediyor; ben, inanýr mýsýnýz adamýn adýný bile bilmiyorum. Sonradan ise sormaya çekindiðim için öylece sürüp gidiyor.

Karþýma geçen adamsa boyuna numara yaptýðýmý söylüyor. Ofluyor pufluyor. Sonunda adam da sinirlendi:

-Ama yetti artýk. Ne yani beni tanýmýyor musun?

-Hayýr dedik ya!

-O zaman seni ona benzettim!

-Kime?

Masanýn üzerindeki kitabý aldý. Üzerindeki yazýyý okudu:

-Âþýk Olamayan Adam…