Yalnýzlýðýmý paylaþýyorum ve her halükarda: paye verdiðim kadar da yalnýzlýða ben yalnýzlýktan ve acýlardan besleniyorum.

Yorgun nutuklar atýyor yüreðim.

Yâd ediyorum dünü elbet güme gidiyorum ve küme düþüyorum.

Harcý âlem dünya.

Sevgiler hercai menekþe tadýnda.

Sözcüklerse enflasyonla beraber prim yapmýþ ve nerede gizli saklý ise peþindeyim sözcüklerin aslýnda tek bir sözcüðün ki…

Az sonra teþrif edecek o tek sözcükle yazýp tamamlayacaðým yazýmý belki de son nefesimi verip yazgým noktalanacak.

Ebegümeci duygular.

Bazen ekþi limon tadýnda.

Bazen acý çok acý bazense gözlerimi yalan.

Yarenim sözcükler belki de albastý imgeleri ve ben baþýmý yastýða koymadan sözcüklerimi çýkarmalýyým görücüye.

Huyum kurusun, mizacýmsa terk etsin beni.

Ýçine düþtüðüm her boþluðu hoþluk bilmek adýna benim ruhani yolculuðum.

Dilbaz yürek þakýyan.

Kader hükmeden bazen kanatan.

Kandýðým kadar insanlara aslýnda benim kendimi kandýran.

Nüktedan olmalý oysa insan ve neþeli ki insanlar çevrelesin onu: azýcýk asýk suratlý ve de sitemkârsanýz kaçýyor iþte sizden insanlar.

Bu günlere gelmek elbet kolay olmadý ve ben en mutlu zamanlarýmý dünde yaþayýp bitirdim.

Afaki bir mutluluk beni.

Yoksa ben miyim muðlak olan?

Ya da mutlak sayý gibi bir eksi hanede dönendiðim bir de artý kutba yöneldiðim.

Resmigeçit yapan duygular alý al moru mor ve nazenin.

Ýkbalimi örüyorum aslýnda iç sesim sayesinde önümü görüyorum.

Rotadan çýkmamak adýna direksiyonu asla kýrmýyorum yine de insanlarýn huyuna suyuna gitmeye mecburum.

Yalaným yok ve doðrular illa ki benim tekelimde ama mademki doksa köyden kovuldum doðruyu söyleyip ve hala muhtar olarak atanmayý bekliyorum o köylere.

Ýhtiyar meclisi ise sýzlanýyor ve huzurevine gitmek istiyorum onlarý yatýþtýrmak adýna.

Bir güzelliði paylaþmak bahþedilen elbet tatlý dil yýlaný deliðinden çýkarýr:

Ama ben ne yýlaným ne de durduk yere tatlý sözler söylüyorum içimdeki çocuða alabildiðine hýrpalanmýþ ve yorgunluðun da tavan yaptýðý kadar cüretkârým iþte en çok da kendime yüklendiðimde.

Mademki bir hayalim var.

Mademki tüm hayallerimi gerçek kýldým ama artýk emin deðilim son hayalimin gerçekleþip gerçekleþmeyeceðinden ama gerçek olduðumdan eminim ve hiç olmadýðým kadar küskün insanlara.

Göçen bir ev gibi.

Göçük altýnda kalan duygularým ve de.

Göç mevsimine ise daha çok var ve ben illa ki erteliyorum bir þeyleri.

Dünyanýn malýndan mülkünden çoktan geçmiþken kimliðimi irdeliyorum:

Evet, ben sahici bir insaným ve doðrularým benim vazgeçilmezim ve eðri oturup doðru konuþuyorum dayandýðým kadar zorluklara asla yanlýþ yola sapmayacaðýma söz verdim kendime.

Bir yalnýzlýðýn nidalarýdýr sökün eden bu baðlamda yazarak dindiriyorum yalnýzlýðýmý ama dinmek bilmeyen de bir rüzgâr var içimi üþüten oysaki bu yaz sýcaðýnda asla mümkün deðil üþümek ve üþenmeden yazýyorum Ýlahi Esinti beni yanýna çaðýran ki zaten O, hep yanýmda ve kimsesizliðimi sahiplenen yine de yine de umut ediyorum ki…

Neyin hayalidir bilmem içimi titreten.

Neyin nesidir bunca hüzün onu da çözememiþken ve iþte saðaltýyorum hüzünlü ve kýrýk kalbimi ant içtiðim kadar doðruya ve sevgiye kýblemde saklýyým ben ve de dualarým.