Bir isyaný bastýrýyordu gece: düþkün mizacýnda karanlýðýn

Seyrindeydim yalnýzlýðýn.

Bir bulut bir de umut

O tedirgin lahzada saklý þarlatan gölgeler

Muhtevasý ömrün bazen hazin bazen susmayý gerektiren.

Bir imla hatasýndan doðuþunu müjdelerken evren

Ýmha edemediðim kadar kötülüðü

Ýtibar ettiðimse sadece mazlum ve Yaratan.

Düþ kesitleri saklý mezarýmda

Devasa bir mezar taþý baþucumda

Bir ömür nerede ise her zerrem kýymýk batan

Kýyamadýðým kadar sevgiye

Kýymete binen hangi hazin sessizlik ise

Çarmýha gerilmiþ göðün çekili perdesiyim peþinen sevdiðim peþinen öldüðüm sonsuzluðun rahmeti ve ç/aðrýsý.

Sözcükler yaslý olsa ne ki ben mutluluðu yaþamadýktan sonra…

Ve iþte o sihirli deðnek ansýzýn doðuverdi elime.

Kalemin meþrebi, kalender yüreðin defolu sevgisi.

Mehtabý çaðýran bir kuþ gibi aciz ve ürkek bazense hiç olmadýðým kadar güçlü ve dirayetli.

Kabaran göðsümde saklý izdiham: istila edilmiþ her sözcük yeniden doðmak adýna gün sayýyor ve ben basmakalýp yaþamaktansa hüzne razýyým öyle ki hüznüm dahi çalýndý bir gece yarýsý ve ben bayrak açtým iblise ve zalime.

Penceremde müzmin bekleyiþler peyda olan.

Muteber saydýðýmsa ay ýþýðý ve gözlerimden sökün eden binlerce yýldýz.

Aþ eriyorum sabaha: aþ eriyorum hüzne ve kolluk kuvveti bünyemin baþ aþaðý çevirdiðim bir kutudan dökülenler.

Kibirli bir isyan saklý gecenin ferinde ve artýk simasý tanýdýk gelmiyor gecenin.

Külyutmaz yetilerinde mahremiyetin adýný sayýklýyorum sevginin ve kös kös gidiyorum yolumda: küskün mizacým köze dönen kalbim bir de kurdeþen döken sözcüklerim…

Mübalaðasýz sevdiðim tek gerçek.

Münazara ettiðim kalem gibi.

Týpasý olmayan bir þiþeden dökülenler ve yaþamdan arda kalan.

Bir ardýç kuþuyum belki þahin belki kartal.

Göðün dokusu parlak, yüreðin kokusu ve sevginin tadý revnak.

Heyecanýmsa dindi coþkum da ve kabulleniþ yüklüyüm acým gibi açamadýðým içim gibi delik deþik bir benlikten arda kalan son kýrýntýlar.

Rengi atýyor karanlýðýn, beyaza boyuyorum yeri göðü.

Tebessümler kalmýþ kýyýda köþede ve yetim baþýmý tek okþayan Tanrý.

Ümmeti bu inancýn ve zümresi duygularýn delifiþek yüreðim kabrini arzuluyor: yetemediðim insanoðlu ve yatýya kalan üç beþ afaki duygu.

Anlatmak istediklerimse bunlarla sýnýrlý deðil ama susuyorum.

Gözlerime inen perdeye minnettarým çünkü olduðum gibi kalmama ve görünmeme sebeptir o kabulleniþ ve evet: ben bir yitiðim ben belki de dünyada kalmýþ son yiðit hala aklýný sevgiyle bozmuþ ve uzaðýnda durduðum kadar hayatýn dolduruþa gelen yüreðimle mýrýldanýyorum.

Bir sözcük deðil.

Bir lügat hiç deðil.

Anlamsýzlýðýn ta kendisi anlamlandýrmaya çalýþtýðým ve makul olan sadece çekip gitmek.

En çok da kendimden gitmek tek isteðim.

Boykot ettiðim yeryüzü cereyanda kalan yüreðim ve benim gibi kaç mazlum varsa sýrada bekleyen.

Manidar bir gülüþ konuyor kaleme.

Muhatap olduðum inancýn tesellisi ve yaðan rahmet üzerime.

Bir isyan dalgasý esir almýþ insanlarý bense imandan alýyorum gücümü gerçi gücüme de gitmiyor deðil hani ayrýþtýrýlmýþ benliðim ama apýþýp da kalmýyorum öncesinde olduðu gibi.

Apayrý bir dünyam var benim sessizliðin vuku bulduðu.

Aykýrý mizacýmla sevebildiðim ve karþýlýk bulduðumdan da þüphem olmamýþken bir ömür.

Genelde ayrýk otu addedildiðim oysaki Tanrý beni çiçek mizacýmla yarattý ve donattý.

Tüylerim ürperiyor tam da solacakken yaðmur yüklü bulutlar boþaltýyor yükünü ve tam da her þey bitmiþ derken çiçekleniyor yüreðim ve sözcüklerim.

Uzaðýnda kalsam da çoðu þeyin.

Uzaðýnda kalamadýðým kadar da umudun ve inancýn…