ÖLÜ ŞİİR MEZARLIĞI
Bu nasıl bir fırtınaysa her çiçeğin üzeri
kum,
Gök damlası, yaprağına dokunmazsa ölüyorlar.
Unutulan şiirlerin hepsi de ölüme mahkûm,
Onlar okundukça yaşar, okunmazsa ölüyorlar.
Her bir imge bir bilmece her söz ayrı mana diyor
Onlar seven yüreklerin susmayacak
bülbülleri
Tükeniş ne kadar acı ne kadar sabır istiyor,
Yere düştükçe kaldırmak şu yaralı gönülleri.
Şiirler de hüzünlenir, efkarlanırlar,
ağlarlar;
Onlar ağlıyorlar iken hiç uğraşma, gülemem
ben!
Zemherinin soğuğunda bile kalbimi
dağlarlar,
Yokluğunda şiirler de üşürler mi? Bilemem
ben!
Şiirleri de vurdular, bütün harfler kan
revan
Elimde kaldı kalemim üzüntüden hastayım
ben!
Zaman denen o canavar bırakmadı ki heyecan
Şiirlerdeki sevgiyi öldürdüler, yastayım
ben!
Coşari der unutmadım kalbe yazdığım adını
Hala sevgin dolaşıyor damarlarda ki kanımda
Duyuyorum, dinliyorum yüreklerin feryadını
Görüyorum, ölü şiir mezarlığı yakınımda
15.16.2022/Samsun
İbrahim COŞAR