Tekbir getiren sesi Ýlahi Aþkýn ve zerre de kuþkumuz yokken inancýmýzdan.

Ýtikat etmenin meali günde gecede saklý.

Aþkýn ihya ettiði duvarlar ve taþlar dahi dile gelen.

Sözcüklerin kimliði aþký þiar edinen bizler ve yalnýzlýðýn da meddücezri günbegün büyüyen bir coþku ile evreni tavaf ettiðimiz…

Bunca duyguyla sakit olsun demeninse emsalsiz hikmeti ve hatýrþinas yürekler çaðlayan þahsýna münhasýr insanlar sayesinde yürekten yüreðe kurulan köprüler.

Hicreti dünün ve þavký bilinmezin.

Vadesi dolan bir düþ belki aþk belki çýktýðýmýz o dik yokuþ öyle ki havsalasý almaz insanýn kimi zaman.

Hicvinde ömrün sabýrla þükürle arþýnladýðýmýz yollar ve her andýr da illa ki dua vakti: zamansýz mekânsýz bir mahcubiyet ve aþkýn ifþasý kilitli çekmecelere konuk olduðumuz elbet sevginin ve inancýn itibarý.

Aþka vesile olan bir kývýlcým.

Muktedir olansa Rabbimiz insan ne zamanki kendiyle münazara etsin çiçeklenir yeryüzü öyle ki insan olmanýn da meali iken sonsuzluða uzanmak ve aþký en tepeye taþýmak…

Ýnkârsýz yaþamak ve yaþatmak ve imha etmek yerine ihya etmek yürekleri kolluk kuvveti belki de yüreðin aþka dinmeyen bir özlem ile yaklaþmak ve iþte ruhun gizemi aþkýn emsalsiz asaleti bir düþ görmekten öte düþünce gücüyle eþleþen inancýn muhteva ettiði sonsuzlukla hemhal bir arayýþýn karþý cephesinde saklý iken sevginin ivme kazandýðý…

Tezat gölgeler var belki de dünyanýn belkemiði iken itikat beyazýn asaleti ve geceyi dahi delen gözleri umudun ve iyi niyetin asla da hýz kesmediði arayýþý ile insanoðlu kýyama dururken ve iþte yüreklere malum olan mümkünsüz de deðil hani özlemin dinip sevgiyle sonsuzlukla kucaklaþan insanoðlu.

Yüreðin sekmeleri.

Yorgunluðun hicabý.

Yalnýzlýðýn dinmek bilmeyen harareti ve iþbu duygulardan baþlayýp da baþ koyduðumuz ömür denen hakikatte aslýnda güzergâhýmýz iki cihanda da esintisi olmak Ýlahi Sevginin ve hâsýl olan mucizelerden örülü bir sunum iken kaderin ihtiva ettiði olasý þýklar.

Hemhal olmak inancýn eþiðinde.

Sallanan bir beþik gibi insanlýðýmýzý ve sevgiyi büyütmenin de rücu ettiði anbean.

Ve yazgýmýz…

Ve de yazdýklarýmýz…

‘’Yazýnýn yazgýsý mý? Ýnsan en gizlisini, en dokunulmazýný, en özelini yazar. Bunun dýþýnda kalmýþ tek bir satýr gördün mü? Kâðýt, kalem ve senden baþka tanrýsý olmayan bir yalnýzlýðý, göðüs kafesinde hohlayýp ýsýttýðýn bir yalnýzlýðý, ürpere çýrpýna sabaha çýkardýðýn bir yalnýzlýðý, yarasýný hiç bilmediðin, belki de yarasý olmayan insanlara, ‘’bak, bu yara senin de yaran’’ diye sunarsýn.

Eþikten sadece þiir geçmez. Sen de geçersin. Gider konuþursun.

Soran susar, sen susarsýn.’’(Alýntý)

Hangi renktir ýrkýn yoksa ihbar ettiðin yokluðun mudur en büyük çekincen?

Yerlisiyim yalnýzlýðýn ve mavidendir bülteni sözcüklerin.

Rengimle rakýmýmla ve de rakamlarýmla istop oynadýðým çocukluk yýllarým arasýz þakýdýðým bazen de akan çatýsý sözcüklerin ve ruhumun soðutucusunda saklý anýlarým an itibari ile yine o neþeli çocuðum ben söküklerimi diken annem baþým her sýkýþtýðýnda yaslandýðým çýnarým, babam.

Gönlümde uçuþan kelebeklerdir benim yoldaþým ve benden baþkasýna görünmezler gördüðümden öte hissettiðim ve tenimde yürüyen binlerce karýnca ve ihtimamla severim ben onlarý.

Hasretimle yalnýzlýðýma d/okunmak yok mu ve iþte budur beni ihya eden.

Ruhuma iyi gelen þeyler firarda.

Sevmeme vesile olan her þey elbet ilk sýrada ve kýstasý yoksunluðun varlýðýmla hiçliðime dokunduðum.

Bakaya kaldýðýmýndýr habercisidir yazdýklarým gecenin yazmaya genetik yatkýnlýðý ve iþte hem kendimden kaçtýðým hem kendimle buluþtuðum yazmanýn fýtratýnda devasa bir dað lalesi olmayý önceleri kendime yediremezken ne de olsa gül kimliðimle yaþayýp gidiyorum iþte ev denen hangarýnda yüreðin ihtimamla sevdiðimin de ihbarýdýr yüreðimin alt yazýsý.

Yazýyorum sadece yazýyorum.

Yazgýma müdahale edemezken bir sonraki güne geceden hazýrlanýyorum ve elbet cümlelerim onca insandan çok sonra arzý endam edecek sahnede iyi ve yürekli bir donaným ile kýrýk kalbime de tütsüler yapýp kýrýklarýný Japon yapýþtýrýcý ile yapýþtýrýyorum ama bu sefer kalbim kalp dilim Japonca konuþmaya baþlýyor belli ki bir yerde hata yapýyorum ve kalbimi bilfiil kendi ayaklarýmla eziyorum yeniden dönsün ana diline diye.

Ana dili þiir madem sözcüklerimin baba dili mi olmalýdýr yastýk altý yaptýðým hikâyelerim?

Mevsim nemli bu gün.

Sözcüklerim terli.

Bende idmanlýyým bir koþu yazýp bir koþu asýyorum.

Ýhbar etmem gereken sadece Rabbim ama O razý olduðu sürece içimi dökeceðim sözcüklere sonra da bir bir paylaþacaðým okuyucuyla.