Kilitli bir günlük yürekten sýzan belki de yüklük: kömürlük penceresine yakýþan süslü bir kadýn mý yoksa gözlerini siyaha boyayan yoksa çevremdeki insanlar mý gözlerini benden devamlý kaçýran?

Sesleri kesilmeyen nicesi: alayýnýn alayýna maruz kaldýðým.

Sözcüklerin ufaldýðý ve içimdeki kayadan dökülen kum taneleri gibi.

Miadý dolmuþken bu sevginin yetinemediðim kadar mutsuzluðuma mutsuzluk ekleniyor ve dantel misali yüreðimi iþliyor hayat.

Ah, hayat!

Devasa bir sandýk içinde saklanmýþ binlerce aný bense andaki mevcudiyetimi ispatlamak adýna yaþýyor ve yazýyorum ve iþte yüreðimin amblemi sadece devasa bir sýfýr sayýsý.

Hayatýmda sadece bir kere sýfýr aldým o da kopya çekerken yakalandýðým gündü ve öðretmenin kitabý baþýmda paraladýðý ve tövbe ettim o gün, bir sonraki sýnavda ise alnýmýn akýyla en yüksek notu aldým.

O günlerin özlemi var içimde aslýnda kendime duyduðum özlem, sevgili Kafka ve bana ihanet etmeyenlerin baþýnda geliyorsun çünkü ölülerin sadece ruhu sýzlar ve ben onlarý rahmetle andýkça nasýl da yetiþir Tanrý.

Yatýþamadýðým bir gün ömürden ömür gitti yine bu gün.

Kýsýtlý paramla bir kitap almaya meylettim ki teknolojinin nimetlerinden yararlanýp da sanal ortamda sipariþ vermeyi dahi beceremedim ve Kafka, sen sanal mýsýn yoksa yüreðimin en sancýlandýðý zaman ruhuma konan bir kelebek misin? Uzun ömürlü olmadýðýn için þanslýsýn belki de ve ben bu kadarcýk kýsa süreye nasýl bu kadar yazý ve cümle sýðdýrýyorsam bil ki yere göðe sýðamadýðýmdandýr tüm bu yazdýklarým bir de yazýlmayý bekleyen.

Caným bu gün defalarca yandý farklý kiþilerdi yüreðimdeki yangýna benzin dökenler üstelik çoðunu tanýmýyorum bile ve mikado çöpleri gibi duygularým daðýlýyor sonra usulca onlarý toplayýp benliðimi yeniden inþa etmek adýna masanýn baþýna oturuyorum ki eþref saatim belki de evhamlý varlýðýmdaki kasýrganýn ardýndan saðlam ne kaldýysa.

Devasa bir dipçik aslýnda kalem.

Yürek desen en sefil organým ve de sermayem olan beynim kolaysa ikisi arasýnda denge kur yeni baþtan.

Dünde kalan hayatýma þöyle bir b/akýyorum da…

Mantýðýmýn sesini dinlediðim bu baðlamda babamýn her emrine itaat ettiðim. Düþün artýk sýrf babam istiyor diye sevmediðim bir mesleðin eðitimini aldým sonra da babam ölünce kendimle beraber mesleðimi yaktým elbet çýrpýnýþlarýma þahitti Tanrý ve inanýlmaz yardým etti bana ve ben duygusal anlamda mesleðime âþýk olmayý becerdim ve sevmediðim halde sonradan âþýk olduðum mesleðimi bir þekilde ifa ettim.

O uzun süreç ve sektiðim sayýsýz ortam hali hazýrda da aradýðým hiçbir þeyi hiç kimseyi bulamadým ve barýndýramýyorum içimde.

Ek olarak kendimi de kendi içimde kaybetmiþken hala insanlardan medet umuyorum.

Cennetin hangi köþesindesin, söyler misin?

Ya, benim yaþadýðým cehenneme ne demeli?

Ýçimde yaþattýðým cenneti ve o coþkulu þelaleyi bile kuruttu ya insanlar en baþta yazma vesilesi ile tanýþýklýðým olan onca insan: bazýsý bana ilk gün sýrtýný dönmüþtü çoðu ise sonradan gösterdiler gerçek yüzlerini ve hepsi sanaldý benimse gerçek dünyada muhatap olduðum hiçbir insan bana bir kere bile ‘’aferin’’ demedi. Zaten ne zaman aferin aldým ki insanlardan altý üstü aðrý ilacý olan aferinin müdahalesi ile kalbimin aðrýsýný dindiremeye çalýþtým ama.

Senin yaþadýðýn yüzyýl bir de benim yaþadýðým ve çaðýrdýðým sensin, Kafka bu yüzden kulaklarýn çýnlýyor ama sen ses etmiyorsun gerçi epeydir ben de seni anmýyordum ama…

Yaþayan insanlar ve sevdiklerim hep canýmý yakarken ara ara oluyor iþte: senden ve yanýndakilerden medet umuyorum ve evet, sen ve sizler duysanýz bile yürek sesimi yanýtlamýyorsunuz ama inan ki ben buna alýþtým artýk, sevgili Kafka.

Misal…

Çalýþtýðým dönem çalýþtýðým o devasa banka bir Allah’ýn selamýný almayan kariyerli dostlarým.

Þimdilerde de deðiþen bir þey yok: kime selam versem ya da bir soru hatta hatýrýný sorsam geri dönümü sessizlik kýsaca verilen en büyük tepki ve sanýyorlar ki yolumdan döneceðim ve mücadelemden vazgeçeceðim.

Farklý þeyler var aklýmda kalemime dair belki de senin gibi yazdýðým her þeyi en güvendiðim insana emanet edeceðim sonra da göçeceðim bu dünyadan zaten neyin garantisi var ki hayatta?

Ve neye sahibiz gerçekten bu ölümlü dünyada?

Bak, iþte sahibesi olduðum ne çok þeyi çaldýlar ben üstelik maddi manevi anlamda hep ama hep yük bindirdiler omzuma.

Ýnsanlarýn sevgisi bile çakma, sevgili Kafka ve beni sevdiðini söyleyen onca insan onca arkadaþým kim bilir nerelerde yeniden kimlere ayný sözü veriyor kim bilir?

Bense sözümün arkasýnda hep durdum ve insan olarak rüþtümü ispatlayýp asla ihanet etmedim hem dostlarýma hem tanýmadýðým onca insana hep saygý duydum ve iþte bu yüzdendir kendime olan saygýmý hep ama hep korudum ve en baþta kendimi öylesine seviyordum ki…

Ýnsan içine karýþýp da sevgimi insanlara verdikten sonra her þey boyut deðiþtirdi ve ben de boyut atladým þimdilerde idare ediyorum iþte artýk nasýl bir iletiþimse kendimle ve dünya ile aramda olan.

Bildiðim her þey meðer nasýl da farazi imiþ ve bana öðretilen ne varsa gerçi kim olursa olsun pek bir faziletli ve saygýn ve sevgi dolu ama ben artýk içlerindekini okumayý becerdim kimine göre bir paranoya olarak adlandýrýlsa da içime doðuyor sonra da baþýma geliyor içime doðan ve benim için her gün hayat yeniden doðuyor benim gibi en çok da kalemle hasbýhal edip kýsa süreliðine ve iþte yeniden inþa ediyorum benliðimi ve geceden ve bir gün sonraya hazýrlýk mahiyetinde.

Hayal dünyamdaki enginliði ise bir süreliðine erteledim çünkü kurduðum hiçbir hayalin gerçekleþme imkâný yok bu saatten sonra ve bil ki benden kaynaklý deðil bu.

Tanýdýðýma emin olduðum kim olursa olsun beni son zamanlarda öylesine yanýlttýlar ki hatta yazmayý býrakma noktasýna geldim son birkaç aydýr ve defalarca kendimi sorguladým bir ömür yaptýðým gibi ve kalemimin de ucunu defalarca kýrýp yeniden döþedim sayfalarý ve yüzlerce sayfa yazýmý uzay çöplüðüne býraktým.

Ýpin ucu henüz kaçmadý ve dizginler benim elimde ama gücüm de yok eskisi gibi ki ben yazmak adýna yelken açmýþken hayata þimdilerde yaþamanýn ne denli zorlaþtýðýný görüp kendimi geri çekiyorum.

Sefil bir sözcükten doðdu yine bu mektubum ve seni mezarýnda ziyaret edemesem de yazdýklarýnla avunuyorum, sevgili Kafka ve umarým üþümüyorsun da yattýðýn yerde ya da her nerede dolaþýyorsa ruhun ve bil ki an itibari ile ben de bedenimi ve aðrýlarýmý hissetmiyorum hatta kalbimin atýþýný bile hissetmiyorum: hani, kýrýldýðý yerden defalarca kýrýlan kalbimi ve ben kýrgýn bile deðilim artýk insanlara ve hayata ve ben sadece kendime kýrgýným sýrf insanlara, insan olduklarý ve güven telkin ettikleri için inandýðýmdan…