TUTSAK

        Acýlarý süresiz vadelere böldük ve hediyelik acýlar sipariþ ettik. Kendimiz için gazetelere kayýp ilaný verirken kaybolmayý istedik ve aranmayý bekledik. Anlaþýlmayý beklerken anlamaya baþladýk, kimsesizliðin acýsýný. Fiilsiz geliþen cinayetlerin adýný ecel koyduk, Azrail’e fail diyemeden. Elimiz kolumuz baðlandýðýnda yazgý dedik, ekini kökünü ayýrmadan. En marjinal yakýþtýrmayý sýfatlarla yaptýk. Sýnýrlarý zorladýk tutsaklýk aklýmýza geldiðinde, dikenli teller ellerimizi kanattý.

Hangimiz insanca yaþamayý baþarabildi. Almadan önce vermeyi,  karþýlýksýz  gülmeyi. Hangi düzen, egolarýmýzý alt üst edip þeffaflaþtýrdý yüreklerimizi? Þarkýlara, þiirlere konu olan kimin aþkýydý? Hangi müzik aleti çalabilirdi bu kopuk notalarý? Umutlarýmýzý körelten, yüreklerimizi katýlaþtýrýp gözlerimizi donuklaþtýran manyetik dalgalar nereden geliyordu? Kalplerimizi yalancý sergilerle doldurduðumuzda aþýk olduðumuzu zannederek yaþa-dýk.  Ta ki kafamýzý kaldýrýp kimsenin olmadýðýný görene kadar…

Ama bir gün, er ya da geç, kaybettiklerimizi fark ettiðimizde piþmanlýk duymayacaðýz yaþadýklarýmýzdan. Mutlak olana ulaþýrken bedeller aðýr gelmeyecek. Cam bilyeler yeniden ýsýtacak içimizi. Gidenler terk etmeyi tercih ettiklerinde gelenler aratmayacak hiçbir þeyi. Aþýk olmak isteyeceðiz her þeye. Kelimelerden kuþlar yapýp uçuracaðýz, tutsaklýktan kurtulurcasýna…