ÞÝÝR SERÜVENÝM 


ÞÝÝR yazýyorum. Boþ geçen derslerimde can sýkýntýsýndan þiir yazýyorum. Fen lisesinde de böyle oluyordu. Edebiyat dersine ilgisi olmayan o fencilerin bana kazandýrdýðý þey þiirdi. Dilseza ve þair gibi bir sürü þiir o yýllarýn ürünü. Elime geçirdiðim bir ajanda bana bir sürü þiir hediye etmiþti. Þimdi de yeni bir ajanda aldým elime. Eðitimci günlüðü tutarken aradan þiir de yazýyorum. 
Her derse birden fazla þiir kitabýyla giriyorum. Ýlk günler onalar þiir okuyordum Türk Edebiyatýnýn en güzel þiirlerinden. Þimdi de istiyorlar ama yanýt vermiyorum. Onun yerine kendim þiir yazmayý, kendi þiirimi yazmayý yeðliyorum. 
Yazdýðým yazýyý kaybettim. Bir oyuncaðý kýrýlmýþ çocuk gibi üzülüyorum. Ama bu kez kendimi üzmeyeceðim. Söz verdim kendimi hiçbir þeyle üzmeyeceðim. Pozitif olmak zorundayým. Hayatýmýn bu raddesinde negatif olmak bana gelmez. Lise sýralarýnda bir divan þairinin beytini ezberlemiþ, okul dönüþü yorgunluk ve mutsuzluðumu onunla yener olmuþtum. Þöyleydi. Mihnet ü belayý kendine zevk etmededür bu alemde hüner, Gam-ý Þadi felek böyle gelmiþ böyle gider. Þair meçhul bu þiir çok kere beni gamdan kurtarmýþ, gam denizinde boðulup gitmemi önlemiþ, sahili selamete çýkmamý saðlamýþtýr. 
Bu kez öyle yapmayacaðým. Üst üste yazý yazmayacak, düzeltmeden kaydedeceðim. Kayýt önemli, kayýt her þeyden önemli. Aptal makine aniden durabilir, elektrikler kesilebilir. Her þey olabilir. Emeðimin zayi olmasýný istemiyorum. Emeðe deðer veriyorum. Öðrencileri de öyle ikaz ederim hep. Emeðe saygý. Emek en güzel þey. O olmazsa hayat olmaz. 
Yarýn ders almaya gideceðim. Notlar tutacaðým. O notlarý deðerlendirecek yazýlar yazacaðým. Bu yazýlar yolumu aydýnlatacak. Eserler vereceðim. Eserler geleceðim olacak. Kayýp yýllarýmýn kazancý olacak. Hayýrla yâd edileceðim. Hayýrlara taþacak beni ahirette mesut ve bahtiyar edecek iþler olacak bunlar. Salih amel olacak diye düþünüyorum hiç bitmeyen sadak yerine geçecek. Sadaka-i cariye. 
GÝZLÝ KAPI’yý üç yýl önce ramazan geceleri uykusuz sahuru beklerken demledim. Demledim diyorum tam bir çay kývamýnda yazdým onlarý. Ey Kutlu Peygamber yine yýllar önce askerlik öncesi o stresle yazýldý akþamüstleri romantik bir ortamda. Ýki üç yýllýk evliydim, bir çocuðum vardý. TV’de eþimle anlaþamazdýk. O yatýp uyurdu. Ben yalnýz kalýrdým. Yalnýzlýðýn tadýný çýkarýrdým. 
Bir öðrencim ‘nasýl þiir yazýyorsunuz? ’ dedi. Sýkýntýdan diye cevap verdim. Sýkýlmazsam yazamam. Þimdi ben en çok ders yapmadýðým zamanlar sýkýlýyor ne yaðacaðýmý bilemiyorum. O zaman günlük, ya da þiir yazmak devreye giriyordu. 
Ýþte þiir hayatýmýn bu zorlu anlarýndan doðuyordu. Kaybettiklerimi geri alma hýrsýmdan. Zamaný aþmak istiyordum. Oldum olasý zamanla yarýþýrým. Bu bana hocalarýmýn tavsiyesi. Necip Fazýl’ýn etkisini de inkar edemem. Hocalarým önce okumayý salýk verdiler, okudum. Sonra yazmayý salýk verdiler yazdým. Kendimizi aþmayý salýk verdiler aþmaya çabaladým hep.

Ahmet Kemal