Bizler “insan” olarak, üstelik “Müslüman” olduðumuz bir kimlikle, neden bu deðerlerin gereðini yerine getiremiyoruz?! Sahip olduðumuz bu deðerlerin gerektirdiði davranýþ þekli, bilgi olarak aklýmýzda varken neden kendimizi hesaba çekemiyoruz? “Ya göründüðün gibi ol ya da olduðun gibi görün” sözünü özümserken, neden  hiçbirini baþaramýyoruz? Demek ki, bizim en önemli sorunumuz; “göründüðümüz gibi olamamak” mýþ. Aslýnda bu gösteriyor ki; doðrularý biliyoruz, olmak istiyoruz ama baþka deðerlerimiz bizi rahat býrakmýyor! Yani nefsi duygularýmýz aklýmýzýn önünde oluyor.

             Genel itibarýyla yerine göre yelken kullanýyoruz. Yoksa bu düzende böyle mi olmak gerekiyormuþ? Öyle ya, ummanda yol almak istiyorsak rüzgâra göre yelken kullanmak gerekir, aksi halde yol alamayýz, hatta batabiliriz de...

 Peki, yerine göre yelken kullanmak hedeften vazgeçmek anlamýna mý gelir? Yani doðru hedefe gitmek isterken vazgeçmek mi? Hakk’a yol alýrken þaþmak mýdýr?

 Hayýr, gelmez. Çünkü inancýmýza göre  “yalan” en önemli günahlardan, yanlýþlardan ve yasaklardan biriyken bazen öyle durumlar olur ki adeta sevap yani bir gereklilik arz eder ve kazanýmlarý ile doðru hükmünde olur. Demek ki burada önemli olan hedefmiþ. Ama “özünden kaybetmeden” varýlacak bir hedef. Yani niyetimiz ‘Hakk’ olmalý. Yani hedefe doðru yol alýrken bazen önümüze birtakým engeller çýkar ve yönümüzü geriye çevirmek zorunda kalabilmek ama bu demek deðildir ki vazgeçtik, hayýr, farklý yollardan ayný hedefe varma çabasýdýr bu. 

              Bir gün Peygamber Efendimiz [sav],  çok güvendiði Ebu Üneysi’yi yanýna çaðýrýr ve ona; duydum ki filanca yahudi ordu topluyormuþ, bize karþý savaþ açacakmýþ, git onun ordusuna gir, ondan görün ve onun ordusunu daðýt gel, der. Üneysi ise elbette görevi kabul eder ama Efendimize bir de soru sorar; Efendim, sizden bir müsaade almam gerekiyor, der. Efendimiz ona, ne olduðunu sorunca, Ebu Üneysi O’na; Efendim, onun yanýna gittiðimde, ondan göründüðümde ona, sizin ve Ýslam’ýn aleyhine konuþacaðým, buna izniniz olur mu, der ve Efendimiz ona, baþýyla “olur” þeklinde müsaade ederek sallar. Dediði gibi de yapar; yahudinin ordusuna girer, onun yanýna sokulur, islamýn ve efendimizin aleyhinde öyle laflar konuþuyormuþ ki Yahudi komutan zevkten dörtköþe olarak kahkahalar atýyormuþ!! Ve orada geçirdiði süre zarfýnda da her gece bir düþman komutanýný öldürür, kaçar, gelir. Dönüþünde ise Efendimiz onu asasý ile ödüllendirir ve onurlandýrýr.

        Yani Ebu Üneysi, Efendimiz’in sað kolu olmasýna raðmen gerektiðinde Peygamber’in ve Ýslam’ýn aleyhinde konuþmuþtur. Kaynaklarda anlatýldýðýna göre; Üneysi’nin laflarýna yahudi komutan kahkahalar atarak gülüyor ve dört köþe oluyormuþ!!!

            Hani bazen, konuþulmasý gereken yerde susmak ve susulmasý gereken yerde de koþmak gerekir ya... Buradan da anlaþýlacaðý üzere bazen, haksýzlýklar karþýsýnda da susmak gerektiði anlamýný çýkarabiliriz. Yeter ki bu suskunluk daha büyük bir yanlýþý önlüyor ve daha büyük bir fayda saðlýyor olsun. Eðer o suskunluk baþlý baþýna bir yanlýþa hizmet ediyorsa iþte orda susmak yanlýþ olur. Ýnancýmýza göre buna, “ehven-i þer” (kötünün iyisi) denir. Veya zaman kavramýný düþünerek ‘o anlýk susmak’ ta diyebiliriz.  

(mümin Saðlam)