Daha doğarken bile, kalçamıza vurdular,

Büyüdükçe günbegün, acımadan kırdılar,

Mutluluk diledikçe karşımızda durdular,

Bu ömür bilin işte, çilelerin eseri;

Acının zenginiyim, mutluluğun fakiri…

 

Elbette mutlu oldum, arada kısa kısa,

Gülüp geçtim sadece, değinmem bu hususa,

Zaman çıktı karşıma, ondan da kısa kısa,

Ömrümü yorgan yaptım, bilmem var mı değeri;

Acının zenginiyim, mutluluğun fakiri…

 

Kalmadım bir mekânda, dolaştım diyar diyar,

Özlemlere şad olduk, hasret ile ihtiyar,

Acep ne gün olurum, soruyorum bahtiyar,

Mehteranlar gibiyim, bir ileri bir geri;

Acının zenginiyim, mutluluğun fakiri…

 

Öksüz ve yetim kaldım, on iki yaşındaydım,

Çocukken o günlerde, yaşam telaşındaydım,

Ekmeğimin aşımın, işimin başındaydım,

Hatta abartmam bile, doğduğum günden beri;

Acının zenginiyim, mutluluğun fakiri…

 

Yorulmaz mı bir insan, her gün çile çekmekten,

Tökezleyip durdukça, gününe gün ekmekten,

Bende yoruldum işte, acıya diz çökmekten,

Belki söz söylemenin, tam zamanı tam yeri,

Acının zenginiyim, mutluluğun fakiri…

 

Elbette sabır ile yaşamımı örmüşüm,

Ne çıkarsa namluya, itidali sürmüşüm,

Âdemim geçmişimde, ne kederler görmüşüm,

Sönüyor usul usul, gözlerimin ah feri;

Acının zenginiyim, mutluluğun fakiri…

 

Adem Efiloğlu

( Acının Zenginiyim, Mutluluğun Fakiri başlıklı yazı AdemEFİLOĞLU tarafından 18.01.2022 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.