Ben Gönülden Düþmüþüm Göz Nedir Ki?

Açýlmayan mütemadiyen zorladýðým hayatýn mý öykülerin mi kapýsý seçemiyorum, kulaðýmda yankýsý ile beni çaðýranýn peþinde iken baþka sesleri duyamýyorum. Bir düþün müdaviyim kendimi tedavi etmek için, gün ise sözlerimden aldýðým döktüðüm alýn terinin kazancýyla beni terk etmezken, mütemadiyen kapýyý zorluyorum açýldý açýlacak. Bir ton dayak yemiþ gibi yorgunum, canýmý acýtan ne ise, kapýyý açýnca bitecek diye zorlarken, söylenmemiþ sözleri düþünüyorum açmak için ben kendimi bu kadar yalnýz buluyorken…

  Geçip giden onca ömür, nasýl nereye ne zaman gitti benden habersiz! Benden geçip gitmeyen o düþlerim hala canlýlýðýyla dururken içimde, bir adým atarak bir yol almamýþ halimle þaþkýným! Sanki tek belirgin olan þaþkýnlýðým, geçen zamanýn ipi elimde sanýrken deðilmiþ! Yaramý sarmaya baþlayalý aylar oldu, sargýsý hala üzerinde duruyor, açmaya korkuyorum. Ýrkildiðim bu yolda bitmez yol derken sona gelmiþim habersiz ne zaman nasýl bilmezken, ruhumda þaþkýnlýðýmýn bensizliðini bana býrakýrken ne varsa, zaman almýþ götürmüþ sanki, fark edemedim gidiþlerini, bir dal çiçek kalmýþ yolumun üstünde ona da dokunamýyorum, yapraklarý dökülmesin diye derken dökülüyor yapraðý üzerinde.

  Sabýrsýzýn önde gideni de deðilim bugünden her an anýma, içine bir sözden vurgu yaparak bir his býrakarak gitmenin neticesinde, üzerine örtülen örtü de nedir belirgin deðil, sevdakâr yüreðim küs var olamaz ki hiç deðil, hep barýþýk. Düþlerimin hazin görüntüsü, arkamý býrakmazken rüyamda mý býraktým gülüþlerini yanýmda deðil mi özgüvenleri diye düþünürken kara kara, yine açýyorum yüreðimde yara bu ara. Semazen olsam dönsem etrafýnda uzaklaþsam aðýrlýklarýmdan, yola döküldükçe fazlalýklarým düþüyorum yerlere kalkýyorum dizlerimde kan akarken, düþünce bir kez gözden, düþsem ne olur ki gözden gören göz deðil ki bakandý, ben gönülden düþmüþüm göz nedir ki?

  Otobiyografisini yazmýyorum kendime ait olanlarýn, ait olmayanlarý yazýyorum ben yazdýkça siliniyor sahip olamadýklarým! Bu yakýyor beni, sakin olamýyorum telaþýn içinde gelemeyenlerin aklýnda ben yokum anlýyorum, öyle ise bunca telaþa sýkýntýya ne gerek vardý, aylarca düþlerini hayallerini kurdum ki! Geride kalan küllerin savrulmasýyla gözlerime dolan küller, bilmiyor musun içinde yaktýn sana gelecek olanlar mý diyerek gözlerimi yakýyor! Ben onlarý korumayý seçmiþtim telaþýn içinde nasýl yakabilirim ki! Varlýðýmla içlerinde gezinmek isterken azlýðýmla durduðum yerde yeterli olamamanýn sancýsý ile hala sallanmaktayým yolda… Beni terk edenler bensiz ise bende onlarsýz olurum madem.

  Birkaç sözcük kelime duygu ve hislerimle þiir yeter. Canlý duygularý yakaladýðým anda canlanacaðým ve yakaladýðým o andayým. Alamadýðým ne varsa alýnmayan yerinde kalsýn bana lazým deðil madem ki. Muhatap olurken sýrtýný dönenden ne hayýr gelir ki bunca uðraþ içinde sýrtýný dönmesi için kelimeleri heba ediyorum, sen sýrtýný döndüm ben dünya ile sana dünyamla döndüm, haydi ara bul bulabilirsen beni! Arkaný dönerken kaldýðýn yerde hala beni bekle içinden kýs kýs gülerken, nah bulursun beni. Gönlümde uzanan yol sensizde uzanýyor bana doðru etkileþimle olmak isterken, ekþi suratla olmaný istemedim ki, ben dokunuþu yâr olacak olana saklýyayým onu da heba etmeden dik yokuþumu týrmanarak çýkayým…

Mehmet Aluç