Yüzüne baktýðýmda bir kitaptý okuduðum,
Asra yakýn bir hikâyeydi.
En dokunaklý ve yalýn anlamlarýn kelimesiydi,
En derine iþleyen bir sýzýydý duyduðum.
 
Tufaný dinmiþ bir dað baþý sessizliði,
Ýzleri görünür koyak ve yamaçlarda.
Bozkýrýn çýðlýðýný ancak bu yürek duyar,
Ve etrafta dönen kimsesizliði.
 
Anlattýn masum ve muhkem duruþunla,
Dünyanýn anlamý nereye çýkar,
Hülasasý gözlerinin iniþindeydi,
Derin bir ýrmak gibi akardýn her susuþunla.
 
Bilirdin zamanýn topraðý nasýl öðüttüðünü,
Tohumun can taþýdýðýný,
Fidanýn meyveye döneceðini,
Suyun bir çocuðu nasýl büyüttüðünü.
 
Gezdiðin her yere izler býraktýn,
Ve taþýdýn göz aydýnlýðýný bir yaðmur gibi,
Birde suyu kesilirse pýnarýn,
Karanlýðýn içine bakar gibi bakardýn.
 
Kapýlar, kapýlar neden kapalýdýrlar,
Bir týkýrtýya hasret kalýr kulaklar.
Duvarda asýlý fotoðraflar,
Gün ýþýðý hatýralara açýlýrlar.
 
Gölgeler geçer pencereden,
Beyaz perdenin iðne oyasýnda gezen,
Yürek özleneni görmek ister,
Ve sonra sorardýn; neden, neden, neden?
 
Türküler tekrar yakýlýrdý dilinden.
“Yastadýr da deli gönül yastadýr,
Gelir diye kulaklarým sestedir.”
Ýçerin büngülderdi ve bu gelirdi elinden.
 
Son vardýðýn yer baþkaydý öncekinden,
Söylediðin anladýðýmdan çoktu.
Takat yoktu da yaþamak iyiydi,
Ellerin de soðuktu her zamankinden.
 
Sükûtun buhur ve gül kokulu,
Vedalaþmaya dil varmaz,
Aðlamaya hal kalmaz,
Ve baki âleme çýkar yalnýzlýðýn müþkül yolu.