Derin derin düþündüm bugün. Hasta olduðum zamanlarda böyle düþünürüm, hani dut yemiþ bülbül gibi derler ya hani. Kendimi, çevremdekileri, dünyayý ve evreni düþünürüm. Bir nevi hayata verilmiþ molalar gibi olur. Acýnacak kadar küçük bulurum yaþantýmý. Dünya gezegeninin kabuðunda yaþayan minik canlýlar olarak görürüm insanlarý. Halbuki ne kadar büyütürüz gözümüzde kendimizi. Baþýmýza gelen olaylar dünyanýn sonuymuþ gibi gelir çoðu zaman bize. Sanki tüm evren yalnýzca kendimiz için yaratýlmýþ yanýlsamasýna kaptýrýrýz kendimizi. Özellikle ben bu yanýlsamanýn kollarýna çok düþerim.

Dünya gezegeninin kabuðunda yaþayan organizmalar. Buzdolabýna koymadýðým için çürüyen elmanýn üzerindeki mikro organizmalar gibi belki de. Halbuki ne kadar çok þey yaþarýz. Ne kadar çok duygu hükümdarlýðýný sürer ruhumuzda ve bedenimizde. Tüm bunlarý görmek için durup düþünmek gerekli belki de veyahut benim gibi hasta olmak.

Bedenim de hastalýk baþ gösterdiðinde ilaçlara saldýrýrým hemen. Ruhum da hastalýk baþ gösterdiðinde ise þiirlere ve müziðe. Ailem çok fazla ilaç kullandýðýmý söyler her zaman. Haklýlardýr da. Pek narin, pek tatlýdýr caným, aðrýya sýzýya gelemem. Hz. Mevlana ; ‘’ Düþünen insanýn beden kuvveti fazla olmaz’’ der. Yani derin düþünceler içerisinde olan ve düþünsel dünyasý kuvvetli olan insanýn bedeni kuvveti ayný nispette olmaz. Bu çok doðru bir tespit bence. Düþünceyle pek iþi olmayan pek çok tanýdýðýmýn bedenen gücü kuvveti yerindedir. Ama kendisini düþünceye vermiþ çoðu tanýdýðým bedenen pek güçlü sayýlmaz. Bense ortalarda bir yerlerde oldum her zaman. Ne düþünsel dünyam yeterince güçlü ne de bedenen yeterince güçlü oldum. Pekte þikayetçi deðilim elbette bu durumdan. Aslýnda ömrüm boyunca pek az þeyden þikayetçi oldum diyebilirim. Bu ayrý bir konu elbette, belki baþka bir yazýmda bahsederim.

Hasta olduðum zamanlarda (bedenen) tüm algýlarým yavaþlar, bedenim aðýrlaþýr ve zihnimin kollarýna býrakýrým ruhumu. Ne televizyon, ne radyo ne de müziðe ihtiyaç duyarým böyle zamanlarda. Sessizliðin içerisinde ve çoðu zaman hayal dünyasýnda dolaþýrým. Bugünde öyle oldu. Savaþlar, çatýþmalar, dehþet, yoksulluk ve sefalet içerisindeki insanlarý düþündüm. Elbette televizyonlardan gördüðüm kadarýyla. Elbette ki gerçeðini Allah yaþatmasýn. Öleceðimizi ve acizliðimizi bildiðimiz halde dünya için, isteklerimiz için ölümüne mücadele ediyoruz. Elbette ki mücadelesiz bir yaþam düþünülemez. Ben çalýþmanýn ve mücadelenin olmadýðý bir dünyayý asla tasvip etmem. Ýnsan bence her zaman çalýþmalarý, bir takým kurallara riayet etmeli ve mücadele etmelidir. Aksi taktir de amaçsýz ve kuralsýz bir yaþam içerisinde kendisini kaosa teslim eder. Anlatmak istediðim bunun dýþýnda. Yani günün birinde öleceðimizi biliyoruz ve çaresizliðimizi de ama sanki tüm bunlarý bilmiyormuþçasýna hýrsýmýza yenik düþünüyoruz. Bu acýnasý bir durum aslýnda. Daha da ötesinde hastalýklý bir durum bence.

Ýnsanýz ve elbette ki hata yaparýz. Mühim olan hata yapmak deðil, hatalarýmýzdan ders almasýný bilmektir. Þunu hepimiz biliriz ki; insaný hayvandan ayýran en büyük özellik insanýn düþünmesidir. O halde hayvaný insandan ayýran en büyük özellik nedir? Elbetteki düþünmemesi. Demek ki bir insan ne kadar az düþünüyorsa insanlýktan da o nispette uzaklaþýyor. Elbette burada birilerine hakaret ediyor deðilim. Yalnýzca mantýðýmý çalýþtýrýyorum. Hayvanlar için tüm yaþam bir gündür. Hayvanlarýn dünü ve yarýný yoktur. Oysa biz insanlarýn dünü mevcuttur ve düþlediðimiz yarýnýmýz. Herhangi bir hayvan günü kurtarma çabasýndadýr ve uyandýðý her gün onun için ayný gündür. Her gün ayný yaþam kavgasýnýn içerisindedir. Ama ayný durum biz insanlar için deðiþir. Bizlerin dünü vardýr ve bugün ile yarýnýmýz dünümüze göre þekillenir çoðu zaman. Ayrýca hayvanlar öleceklerini bilmemektedirler. Oysa biz insanlar bunu bilir ve bununla yaþarýz. Etrafýmýzda insanlar doðar ve insanlar doðar. Bizler ise bu rahatsýz edici bilgiyi her zaman derinlere iteriz. Çünkü ölüm bilinmezliði bizi rahatsýz eder. Nadir anlar da kendi ölümünü düþünür insan. Örneðin hasta olduðunda, benim gibi yani.

Ölümün ne olduðu hakkýnda hiçbir fikrim yok elbette. Ama inancým gereði bana anlatýlanlara inanýyorum. Bence her insanýn ölüm tecrübesi kendisine has olmalý diye tahmin ediyorum. Fakat dediðim gibi hiçbir fikrim yok. Ben ondan önce ve ondan sonrasýný düþünüyorum. Dünya gezegeninin kabuðunda yaþayan ve her an ölümle burun buruna olan insanýn büyüklenmesi çok tuhaf geliyor bana. Daha ziyade çok komik. Küçük dünyalarýný büyüten canlýlarýz bizler. Belki de dünya için yaratýlmadýðýmýzdan olsa gerek; sonsuzluðu düþünüyor ve sonsuzluðu hayal ediyoruz.