'Bir deðer ortaya koymak, kendini yaþamaktýr. Eleþtiriden öteye gidememek, baþkalarýný yaþamaktýr.' (s. 18)

'Sermayeyi, eþyayý, malý, parayý, ünü putlaþtýran kiþi, özgür deðil köledir.'(s. 26)

'Müminin görevi Amentü'yü bir ilaç prospektüsü gibi ezberlemek deðil, acý gibi gelse de ilacý içer gibi onu ruhuna geçirmesidir, onunla ruhunu özdeþleþtirmesidir, ruhunu Amentüleþtirmesidir.' (s. 38)

'Kendini gören kendini aþamaz. Kendini aþamayan, var oluþunun ok gibi yönlendiði noktaya, zirve noktasýna eremez. ' (s. 40)

'Kýskançlýk, çekememezlik, öç, hak teslimsizliði... Hep, (ben) 'in kendini görme bataklýðýnda boy atan yabanýl duygulardýr.' (s. 43)

'Mizacýmýzý yücelik yüzünde iþletmeliyiz... Doðruyu, iyiyi, güzeli kiþiliðimizde birleþtirirken mizaç, sabrýmýzý ayakta tutan manevi bir yakýt olmalýdýr.' (s. 45)

'Konuþma, söz, ancak alýn teri ve emeðin gerektirdiði kadarýyla yararlýdýr. Ýþ yerine söz üretimiyle vakit tüketmek, bir nevi zaman katilliðidir ki, bence katilliklerin en korkuncudur.' (s. 49)

'Doðuluya eþyanýn nazarý deðdi. Batýlýnýn ise eþyaya dokundu nazarý. Doðulu ürkekleþti, kaçtý. Eþya ise kimi yerde ayný ürkeklikte kaçýþýrken, kimi yerde dönüp öfkeyle insana saldýrýyor. Öyleyse, önce 'Nazar'ý düzeltmek lazým. 'Bakýþ'ý saðlýðýna kavuþturmak. Ne insanýn eþyaya nazarý deðmeli, ne de eþyanýn insana nazar vermesine izin vermeli.' (s. 54) .

'Ýslam'dan bir parçayý alýp 'eðri' diye gösteren öbür uygarlýk düþüncelerinin yanýlgýsý buradan geliyor. Aslýnda o 'eðri', sonsuzda 'doðru'nun bir parçasýdýr. Çünkü Ýslam, ebedi olana ayarlanmýþtýr her konuda.' (s. 57)

'Gurura gebe güven, sonunda insaný tam yeise, umutsuzluða ve karamsarlýða düþürecektir. Tanrý korkusundan yoksunluðun iþareti olan, açýk kapý býrakmamýþ som güvenle, Tanrý sevgisizliðinin somutlaþmýþ mumyasý olan, umut kapýsýný sonuna kadar kapamýþ tam yeis, uçlarýn birleþtiði kuralýna uyarak, bir noktada toplaþýr ve insanoðlunun mahvýna ve derlenip toparlanma yazgýsýnýn bozgununa, yaþama unsurlarýnýn bir daha bir araya gelemeyecek denli daðýnýklaþmasýna sebep olurlar.' (s. 61)

'Ruh, ne kadar ölüm militanlarý ve terör mekanizmalarýyla kuþatýlýrsa kuþatýlsýn, Tanrý 'nýn bir mucizesi olarak, onun en mahfuz yerinde sürekli olarak yanmakta olan bir çerað, karanlýklarý yýrtacak ve kurtuluþa bir kapý aralayacaktýr.' (s. 64)

'Tanrý korkusu, Tanrý sevgisi içindir, Tanrý sevgisine, yerleþecek saðlam bir alan hazýrlamak içindir.' (s. 69)

'Ýnsan ve insanlýk ebedi deðildir; Allah'ýn, aklý aþan hilkat ve yaratýþ kapsamýndan da bir toz zerresi bile deðildir. Ancak, Allah'ýn kudretine oranla bir toz zerresi olan bu yazgý, yine onun kudretinin bir sonucu olarak, kendi içinde adeta sonsuzmuþçasýna bir imkânlar ve açýlýmlar demetini muhafaza etmektedir. Bir tohumun ya da çekirdeðin içinde saklý duran gerçekleþme imkânlarýnýn, süreli oluþum planlarýnýn ve gün ýþýðýna çýkmak için vaktini gözleyen arþiv bölgelerinin demeti gibi.' (s, 73)

'Sanat eseri zirvelere uçurum taþýr. Bu yüzden de, insan, çoðu zaman tam zirvede, bir krater aðzýna rastlar ve onun büyüsüne kapýlarak baþý dönmüþ bir vaziyette karanlýðýn kuyusuna yuvarlanýr.' (s. 74)

'Çaðýmýzda insanoðlunun mutsuzluðunun asýl kaynaðý, 'Öteki dünya'ya inanmamasý d ir.'' (s. 77)

'Bu dünyayý ne yapýp yapýp 'öteki dünya'dan haberdar kýlmalý. Onunla tanýþtýrmalý. Unutmuþ olduðu o dünyayý ona hatýrlatmalý. Cennete doðru uzatmalý onu.' (s. 78)

'Bir kez daha insanlýk, zaman, ölüm, diriliþ kavramlarý üzerine eðilmek ve derin derin düþünmek zorunda.' (s. 79)

'Üstlerine napalm bombalarý yaðdýrýlarak öldürülen çocuklar, kadýnlar ve masum insanlarýn ahi, çýðlýklarý, Ahiret'i þimdiden bir ateþ þerraresi halinde insanlýðýn üzerine gererse þaþmamak gerekir.' (s. 80)

'Tarih dönemlerinde benzeþim olabilir, ama kuþkusuz tekrar yoktur.' (s. 84)

'Hastaya ilaç prospektüslerinin, hatta eczanede duran ilaçlarýn bir faydasý yoktur. Hasta, kendisine acý da gelse, doktur kýlavuzluðunda, prospektüsler ya da daha doðrusu kitaplar uyarýnca o ilacý eczanelerden alýp içtiði vakit, þifa deðiþiminin ne olduðunu idrak edecektir.' (s. 85)

'Çaðýmýzda insanoðlunun en büyük talihsizliði, 'Eski' psikozuna yakalanmýþlýðýdýr. Ya da, tersinden bakýlýrsa, insanlýðýn kapýldýðý bir 'yeni' manisi, zamaný verimlendiren, tarihi ve uygarlýðý saðlamlaþtýran 'sabýr' ahlakýný yok etmektir. 'Yeni' manisi, ya da eski' fobisi, Hakikat Uygarlýðýnýn 'sabýr ve hak', 'Sabýr ve merhamet' özlerini zedelemekte, böylece bîr yandan yaþayan uygarlýðý çürütücü, kurulan'uygarlýðý da oldurmayýcý kötü tarih ve zaman bakterilerinin türeme ve üremesine elveriþli bir ortam hazýrlamaktýr.' (s. 90)

'Her þehrin bir ruhu vardýr. Ve, bunu en çok, dýþ yapýlar, sokaklar ve parklardan çok, 'Ýnsan' oluþturmaktadýr. Büyük insanlarýn, insanlýðýn gerçek, doðru, iyi ve güzel adýna ortaya koyduklarýndan doðan kurumlar, þehrin ruhunu yaþatýrlar.' (s. 95)

'Kentlere akan kalabalýklarý, onlarýn yeni bir anlamý için yeter saymak sosyologlarýn tarihi yanýlgýsý olacaktýr. Bu deðiþim, otomatik olarak, yeni kent doðurmaz. Aslýnda, çaðýmýzda, kentleþme denen olay, gerçekte bir kentleþme deðil, tabiatýn ölümünden doðan bir illüzyondur. Tabiat kent-dýþý oluyor ve oradan insanlar kentlere doluþuyorlar. Ancak, bu saðlýklý bir kentleþme olmadýðýndan giderek kentlerin de ölümüne sebep oluyor.' (s. 99)

'Saate erinceye kadar, ruh yaralýdýr, eksikliktir ve mutsuzdur. Azap ve ýstýrabýn tutsaðýdýr. Ama ona ulaþtý mý, iç sevincini, var oluþ sevincini bulmuþ olur.' (s. 122)


Sezai Karakoç, Diriliþ Muþtusu, Diriliþ Yayýnlan, 2. Baský, Ýst. 1985



Durdu Þahin