Kaç bahar geçti saymadım
Çile çektim bu handa
Hem içten hem dıştan
Yoruldum zaman tünelinde
Durdurmaya yoktu gücüm yoktu
Kaderin kaleminde yazılanı
Kaç bahar geçti saymadım
Hiç uğramadan bana
Sürüyor mahkumiyetim güz mevsimine
Durmuyor ömrü öğüten zaman makinesi
Kurduğum hayallerim parçalanıyor
Acımasızca dönen dişlilerinin arasında
Umutla uyanıyorum her güne
Uğruyorum yine dün gibi hüsrana
Ardından gelen akşamda
Beklediğim
Beklediklerim el salıyor
Bana uzaktan eller gibi.