Ýçimi kemirmeye baþlayan sesi bir türlü susturamýyorum yol boyunca. “ Ya bu cüzdanýn sahibi gelir de bulamazsa? Ya bu paraya çok ihtiyacý olan biriyse? Ya son parasýný da ben aldýysam? “ Ama bir taraftan da çeþitli bahanelerle kendimi sakinleþtirmekten geri kalmýyorum. “ Belki de cüzdanda hiç para yoktur. Belki de kötülüðü hak eden birine aittir bu cüzdan.” Bu düþüncelerle elim cüzdanýn durduðu cebin üzerinde, apartmana giriyorum. Bir solukta eve atýyorum kendimi. Arkadaþlar henüz gelmemiþ. Çýkarýp masanýn üzerine býrakýyorum cüzdaný, üzerimdeki yükü atmak için. Merakla, daha fazla beklemeden açýyorum ve içine bakýyorum. Onlarca desteli para tomarýný görünce hiç þaþýrmýyorum. Cüzdanýn þiþkinliðinden belliydi zaten. Epeyce para tomarý , kartlar, fotoðraflar ve bozuk paralar dökülüyor masanýn üzerine.

Fotoðraflardan biri dikkatimi çekiyor. Vakur duruþlu, esmer, býyýklý bir adam ve iki yanýnda küçük iki kýz çocuðu. Eski bir fotoðraf karesi olduðu çok belli. En az yirmi senelik bir fotoðraf. Fotoðrafýn arkasýna baktýðýmda atýlmýþ olan tarih tahminimi doðruluyor. Demek ki cüzdanýn sahibi þu an elli yaþlarýnda biri. Arka tarafta bir adres ve isim yazýlý. Adamýn isminin Ali Güvercin olduðunu öðrenmiþ oluyorum böylelikle.

Geç saatte dönen arkadaþým gergin halimi görünce ne olduðunu sormaktan geri kalmýyor.

-Bir þey yok be oðlum .

-Var bir þeyler. Hadi öt bakalým!

-Açsýndýr sen. Yemek söyleyeyim mi sana?

-Paran varmýþ gibi hava atma be! Ama banka soyduysan doyur bizi, fena olmaz.

Gevrek gülüþünü donduruyorum yüzünde.

-Ben bugün sokakta cüzdan buldum.

-Hassiktiir lan ! Ne diyorsun sen ? Hani nerede ?

- Mutfakta.

Koþarak mutfaða gidiyor.

-Kahverengi . Masanýn üstüne bak!

-Oha! Bu ne lan ! Zengin olduk be !

-Hiç sulanma boþuna. O cüzdan sahibine gidecek!

-Saçmalama. Kafayý mý yedin sen?

-Çok ciddiyim. Bir kuruþuna dokunursan bozuþuruz! Ýyi geceler.

Açlýktan zor daldýðým uykumdan , içeriye güneþ ýþýnlarýnýn girmesiyle erkenden kalkýyorum. Baba ve kýzlarýnýn olduðu fotoðrafý elime alýyorum. Nedense çok ýsýnýyorum onlara. “ Kýzlar benimle yaþýttýr herhalde. Þimdi büyümüþler, okumuþlardýr. Benim gibi serseri, aylak deðillerdir. Babalarý da evlatlarýyla gurur duyuyordur.” Diye düþündüm. Bir yandan da “ Belki de þu an çok zor durumdadýrlar. Açtýrlar. Adam maaþýyla evini geçindirecekti. Belki de anneleri çok hasta, belki de kýzlardan biri…” Bu düþüncelerin kafamda dans ediþlerinden dolayý kendimi sokaða atýyorum. Bu adamý bulmalýyým.

Arkadaþým peþimden ;

“ Vicdan yapacak durumumuz mu var? Açlýktan nefesimiz kokuyor. Yaptýðýna bak !”

Onu hiç dinlemiyorum. Aklýmda sadece o adamý ve ailesini görmek var.

Adresi buluyorum uzun bir araþtýrmadan sonra. Ama evi bulmak hiç de kolay deðil. Her taraf kocaman apartmanlarla çevrili. Köþedeki büfeciye soruyorum.

-Ali Güvercin diye biri oturuyor mu buralarda ?

-Abicim kim bilir kaç tane Ali Güvercin vardýr bu mahallede. Ben bilemem ki !

-Tamam kardeþ. Sað olasýn.

Ara sokaklardan birinde ufak bir bakkal saklanmýþ. Hemen giriyorum. Mahalle bakkallarý daha iyi bilirler diye düþünüyorum. Kasadaki gençten oðlan;

-Abi iki dakika otur hele. Dedeme sorayým. Üstte oturuyoruz biz.

Az sonra yaþlý bir adamla dönüyor çocuk.

-Dede bak , bu abi Ali Güvercin diye birini soruyor. Bilir misin?

Elini alnýna koyan adam bir süre düþündükten sonra ;

-Ali Güvercin ! Bildim. Bilmem mi , Ali bu mahalde büyüdü. Hey gidi hey!

-Tamam iþte dede. Neredeler þimdi? Abi onu soruyor!

- Haa… Taþýndý onlar.

Çoktandýr arayýp da aniden bulduðu sevgilisine kavuþan biri gibi sevinerek;

-Nereye? Dedim.

-Osman , koþ babaannene sor bakalým benim defterim duruyor muymuþ?

Aðýr bir sessizliðin içinde büzülüyorum. Bekledikçe zaman geçmiyor ve çocuk gelmiyor. Umudumu kestiðim anda, elinde adresin yazýlý olduðunu var saydýðým kâðýdý sallamaya baþlýyor burnuma doðru. Adres kaðýdýný alýp bir umutla fýrlýyorum sokaða. Bulacaðýmdan pek ümidim olmasa da kâðýtta yazýlý olana uyup , bir apartmanýn ikinci katýna çýkýyorum. Zili çalýyorum, açan yok. Karþý dairenin kapýsý aralanýyor , beyaz saçlý bir baþ görüyorum.

-Gitti Nalan Hanýmlar. Beklemeyin boþuna.

-Gittiler mi ? Nereye ?

-Memleketlerine herhalde. Siz kimsiniz ?

-Kýzlarýnýn arkadaþýyým ben.

-Hee…

Tam kapýyý kapatacakken kadýna ;

-Þey teyzeciðim. Babalarý Ali Güvercin , odamý gitti?

-Senin haberin yok mu oðlum? Onlar iki senedir kavgalýydýlar. Geçen senede boþandýlar. Kadýn çekti gitti memleketine . Kýzlarýný da alý yanýna. Orada okuyacaklarmýþ Üniversiteyi.

-Ya , öyle mi?

-Öyle ya. Yok mu sende kýzlarýn numarasý ?

-Yok. Kaybettim. Sizde Ali Bey’in adresi, telefonu var mý acaba ?

Ýçeriye geçip elinde bir kartvizitle döndü.

-Buyur oðlum. Bu dükkân adresi. Ayakkabýlarý oradan alýrýz.

- Sað olun teyzeciðim. Çok teþekkür ediyorum.

Nihayet verilen adresin önünde buluyorum kendimi. Vitrin camýndan içeriye baktýðýmda kasada oturan adamýn o olduðunu anlýyorum. Neredeyse fotoðraftaki halinin aynýsý. Sadece saçlarý ve býyýklarýna yer yer ak düþmüþ.

-Buyurun beyefendi. Diyor çalýþanlardan biri. Dikkat çekmemek için içeriye giriyor ,müþteri gibi ayakkabýlarla ilgileniyorum. Bir yandan da acaba beni tanýr , cüzdanýný aldýðýmý anlar mý? diye saçma bir panikleme içindeyim. Oysa nereden bilsin, tanýsýn ki? Ali Güvercin, hiç de hayal ettiðim gibi deðil.

-Oðlum! Lan!  Güzel temizleyin þuralarý. Çay nerede kaldý be. Yata yata maaþ alýyorsunuz. Çalýþýn be çalýþýn uyuþuk herifler!

Ben karþýmda ; munis, sevecen bir ev babasý görmeyi umarken; despot , baðýrýp çaðýran adamý bulmak ! Sürekli ona baktýðýmý hissediyor adam. Hemen baþýmý çeviriyor ve benimle ilgilenen tezgahtara istediðim ayakkabýyý tarif ediyorum.

O sýrada dýþarýdan gelen bir adam;

-Ali bulundu mu senin cüzdan ?

-Yok be abi. Nerede ! Alan aldý kaçtý . Ýt oðlu itler! Elleri kýrýlsýn þerefsizlerin!

Üstüme alýnýyorum hakaretlerini. Çýkýp ortaya;

“Beyefendi ! Cüzdanýnýzý çalmadým , buldum. Buyurun cüzdanýnýzý. Ýsterseniz sayýn. Paranýzýn bir kuruþuna bile dokunmadým!” Deyip.  Tam tokat gibi suratýna atýp çýkmayý düþünüyorum ki!

-Üzülme Ali. Genç yengemiz bu ay pýrlantasýz kalsýn ya. Diyor adam.

Aralarýnda þen þakrak gülüþüp duruyorlar.

-Sorma ya! Bizim karýdan boþandýk, rahatladýk dedik ama yok ya nerede! Genç kadýnla geçinmek , dost hayatý yaþamakta daha zormuþ be!

-Hadi hadi! Buldun piliç gibi kýzý. Çekeceksin nazýný. Dua et de boynuzlanma!

Kahkahayý patlatana eþlik edemiyor bu kez Ali Güvercin. Yüzü düþüyor.

Bu rezil konuþmalardan midem bulanýyor ve nefretle çýkýyorum ayakkabý dükkanýndan. Ardýmdan terekteki tüm ayakkabý kutularýnýn devrildiðini duyuyorum. Ters ters bakýyorlar arkamdan hiçbir anlam veremeden olup bitenlere.

-Demek o para yeni sevgilisi, kapatmasý içinmiþ ha ! Aylýk pýrlanta parasýymýþ ha ! Ben neler düþünürken…

Ali Güvercin’e hayallerimi yýktýðý için kinlenmiþ bir nefretle kýzýyorum. Elim hala cüzdanýn olduðu cebin üzerinde duruyor. Sinirden titriyorum ve gözüm kararýyor.

Yanýndan geçmekte olduðum çöp konteynerine fýrlatýyorum cüzdaný. Bir kedi fýrlýyor aniden karþý kaldýrýma. Rahatladýðýmý hissediyorum. Açlýðýmý iyice hissedince , cebimde bulduðum son paramla köþedeki simitçiden sýcacýk, çýtýr çýtýr bir simit alýyorum. Sahil boyunca , denizin maviliðinde huzur içinde simitin mis gibi kokusunu içime çekerek açlýðýmý bastýrýyorum.