Öylesine dalmýþtý ki, hiç bu kadar dýþa kapalý bir þekilde görmemiþtim onu. Hani kýyamet kopsa umurunda olmaz derler ya ruh hali aynen öyleydi.  Gözyaþlarý kurumuþtu kirpiklerinde. Gözlerinin feri atmýþtý. Yüzü þairin dediði gibi perde perde solmaktaydý. Üstü baþý zaten pejmürdeydi. Karný beline yapýþmýþtý. Kalbi göðüs kafesini kýracak þekilde atýyordu. Yaþýyordu lakin manasýz bakýyordu. Yaþýyordu lakin o baþka âlemdeydi. Bu dünyanýn hiçbir yükü yoktu üstünde. Ne bir makamýn sahibiydi ne de bir eþyanýn… Þaþýlacak denli feragat etmiþti dünyevi her þeyden. Yüreðinde biriktirdiði hüzünden baþka bir þey deðildi. Hüzne yatýrým yapmýþtý. Kârlýydý; hüzün üstüne hüzün kazanýyordu.

 Kimdi bu adam? Bir gölge miydi acaba? Bir hayal miydi? Bir ölü müydü?

Fikri bir seyyah mýydý bu âlemden ötelere giden?

Kalbi bir mülteci miydi sevdiðinin kýyýsýna vuran?

Giden gitmiþtir, ardýna bile bakmamýþtýr. Aklý ve kalbi sende olmayanýn kalmasýný istemek de doðru deðildir. Keseceksin biletini…  Fikrinde ne vardý acaba? “Hiç sevilmedik mi?” Kalbinden geçen neydi?

“Ey yüce Rabbim, en ucundayým uçurumun. Düþtüm düþeceðim. Bir gramlýk dahi dert ilave olursa dertlerimin üstüne düþerim. Bir esimlik rüzgâr dahi okþarsa yüzümü… Bir uzatýmlýk çiçek, bir gülüþ bile…. Bir bakýþ… Tahammülüm kalmadý hiçbir þeye. Yâr sesi bile aðýr gelir bana bundan sonra. Yardayým iþte düþtüm düþeceðim. Yârda olmayandýr yarda olan. Yüreði yarýlan da yârda uzak olandýr.

Yârdan uzak yara yakýným. Yara bere içindeyim. Þifa istemem rabbim.” Ne yapacaðýmý þaþýrdým. O tam karþýmda çömelmiþ konuþuyordu kendi kendine. Omzuna dokunup yanýndayým demek istedim bir an. Ya da çömelip öylece kalmak yanýnda… Teselli edecek hiçbir sözüm yoktu heybemde onu. Gözyaþlarýný kurutacak bir bezim de yoktu.  Ýçe döküyordu gözyaþlarýný hissediyordum.

Sessizce aðlar mý bir insan, aðlýyor iþte. Nemliydi bakýþý, buðuluydu sözleri gibi. Bulutluydu aklý, ýslaktý kalbi. Dudaklarý þerha þerha olmuþtu. Ve oradan dökülenler avuç avuç içtiði hüznün damlacýklarýydý gök kubbeye karýþan. Bir ateþin aleviydi göðe ulaþan. Bir ahýn yankýsýydý. “Caným bile bana yüktür. Gül yapraðý dahi… Kuþ sesi… “ Sesi cýlýzlaþýyordu. Soluðu kesiliyordu. Ýçten gelen bir feryat vardý sanki göðü yýrtacaktý ama tutuyordu. Yeri yakýp yýkacak bir duygu selindeydi.  Sebebi belliydi onun bu halinin.

Çok sevmiþti. Ferhat olmuþtu sevdiðine karþýsýnda eziyet namýna dikilmiþ daðlar vardý. Ateþten denizler vardý aralarýnda. Çöller vardý. Dipsiz göller… Yýlanlar, çýyanlar pusu kurmuþtu. Kara çalýlar bitiyordu aralarýnda, dikenli otlar… Dillerinde zehir olan insanlar vardý. Kalbi körkütük âþýktý ama bir o kadar kütük vardý etrafýnda. Kuyulara atýlýyordu pazarlarda haraç mezat satýlýyordu ama yine de dilinden onun adýný eksik etmiyordu.  Sýrtýna kýzgýn güneþ altýnda kaçýlar yiyordu ruhuna kezzap dökülüyordu, eti cýmbýzla çekiliyordu, kemikleri kýrýlasýya dövülüyordu. Tüm bunlar peþini býraksýn diye sevgilinin. Terk edip gitsin diye. Lakin bunlarýn hepsine gülüp geçiyordu. “Sizin kestiðini ve kýrdýðýný zannettiðiniz canda deðilim ben. Taþýnalý çok oldu bu canda! Baþka bir canda ikamet ediyorum.”

Uzaklara daldý. Belki de beyaz atýn üstünde sevdiðine doðru dörtnala giden bir prens olarak görüyordu kendisini. Kör kuyularda Yusuf muydu yoksa? Ateþlerde Ýbrahim mi? Çöllerde dolanýp duran Mecnun muydu? Seyyarelerde bir yýldýz… Her yerde vardý da bir sevgilide yoktu. Vuslat haramdý ona, kader kederdi. Baþa gelen çekilir derdindeydi. Her mihnet kabulüm rýzasýndaydý. Cam kýrýklarý mý dökülmüþ yoluna, iþte o an hemencecik ayakkabýsýný ve çorabýný çýkarýr basýp geçerdi cam kýrýklarýna. Kesikler içindeydi. Merhem istemezdi. Kesilen her yaný, kanayan her damarý sevgiliye iþaretti. Ona bir armaðandý. Açýlan her yarayý kendisine bahþedilen bir nimet kabul ediyor ve bu nimetin mukabili olarak da þükrediyordu. Ýtirazý olmadý bugüne kadar hiçbir derde. Ýsyaný olmadý kendisini terk edene. Kabulümdür, onun dudaðýndan çýkan bir dua gibiydi her zaman. Sýðýnmýþlýðý rabbineydi gerisi artý hikâyeydi. Kendisini vazgeçilmez olarak görenlere mezarlýklarý anlatýrdý. Aklýný herkesten üstüne tutanlara týmarhaneleri iþaret ederdi. Kimseye muhtaç olmam diyenlere darülacezeleri gösterirdi.  Kimseyi sevmem diyenlere de rabbi de mi diye sorardý. Rabbini seven her þeyi herkesi severdi.

Ah be adam! Dünya yansa içinde bir þeyin yok. Tek sermayen kalbin, onun da sahibi yok.

Yanýnda durduðum ve derdine bulandýðým adam ayaða kalktý ve geldi omzuma dokundu.  Yumduðum gözlerimi açtým. Dönüp omzuma dokunan elin sahibine baktým. Yüreðimden geçenlere ayna olaný aradý gözlerim. Gecenin karanlýðýndan daha karanlýk olan ama içime güneþ olan varlýða baktým. Ve dudaklarýmdan þunlar döküldü gayriihtiyari: “Rabbim çok büyüksün. Verdiðin derde de razýyým, girdiðim imtihana da…”  Ayaða kalktým ve ruhumun ufkunda beni bekleyen kaderime doðru bir kuþ hafifliði, bir melek safiyeti ve bir aþk adamý olarak seyrüsefer ettim.