Göðün kararýp yaðmura gebe kaldýðý anýn yaratmýþ olduðu can sýkýntýsýyla gözlerini gözlerimin içine dikip þunu söyledi: “Senden vazgeçene raðbet etme.” Aradýðým belki de yýllarca nedenini sorguladýðým bir soru iþaretinin cevabýný bu sarf edilen cümleyle idrak etmiþ oldum. Tefekkürdeyim þimdi. Dünü, bugün ve yarýný…

Vazgeçen oldu. Kimse tutmak istemediðini tutamaz. Bu hem ona eziyettir hem de tuttuðuna… Kan aðlasa da yürek,  vakti gelmiþse gitmesi gerekenin gitmesine müsaade etmelidir. Ardý sýra koþmak sadece þarkýda olduðu gibi “Ah ne fayda?”dýr. Raðbet etmeyeceksin gidene. Peþinden koþmayacaksýn. O Doðu’ya gitmiþe sen yüzünü aksi istikamete dönüp gideceksin. O göðe çýkmýþsa sen yerin dibine gireceksin.

Adam da acayip bir hava vardý.  Dýþý pejmürde ama içi hazine doluydu. Sözlerinin aðýrlýðýndan kýrata vuruyordunuz adamýn deðerini. Onun sarf ettiði sözlere mal bulmuþ Maðribi gibi atlamýyordum ama deðiþik bir tesiri vardý söylediklerinin. Þiirseldi, mantýksaldý. Ve asla ama asla boþ deðildi. Oturduk karantinanýn bütün dünyayý bir örümcek aðý gibi sardýðý bir vakitte sosyal mesafeye uyarak… Balkona baharýn iç ýsýtan güneþi vuruyordu. Ýnce bellilerde tavþankaný çay arkadaþlýk ediyordu iç dökümüne. Ah kalbim! diyesim geldi. Ah ömrüm!

Yazdýklarýmýn çoðunda herkes bir mana arýyor. Dinlediklerimin… Söylediklerimin… Aslýnda herkes kendisindeki eksikliði görüyor ve onu ifþa etmek adýna yazana, söyleyene mal ediyor. Ben “ayran” derim siz ayraný kim seviyor acaba diye düþünürsünüz. Benim hesaplamadan yazdýðýmýzý siz hesaplayarak yorumlarsýnýz. Ben gül derim siz gülü ararsýnýz. Ben aþk derim siz kim bu, dersiniz. Aslýnda yazýlan her þey insanýn hikâyesidir. Belki benimdir, belki senindir, belki de onun... Belki de hepimizin birden. Kim bilebilir ki bunu?

Giden yolunu önceden çizmiþtir ve hiçbir aksamaya mahal býrakmayacak þekilde düzgün gitmiþtir. Bu gidiþ beklenmedik bir gidiþ deðildir. Beklenendir aksine. Mühim olaný gidenin geride býraktýðýnýn hayatýnda büyük bir boþluk býrakýp býrakmadýðýdýr. Gidiþinin hacmi býraktýðý izle orantýlýdýr. Bir yapbozun eksik parçasý gibi olursa giden sahiden acýtýr o zaman yüreði. Kanatýr, kahreder, zehreder hayatý.

Kimi yürekler, bir çölü saklar derinlerinde. Siz o yüreði dört mevsim baharmýþ gibi görürsünüz her zaman. Çiçeði çok olan topraðýn altýnda neler saklýdýr kimse bilemez!  En güzel yemiþi veren aðacýn yemiþe kadar ki sýkýntýlarýný kimse hesap edemez. Okyanusun dibine varmadan da inciye ulaþamazsýnýz. Ýnciye ulaþsanýz dahi sedefi açmadan o inciyi alamazsýnýz. Her sancýnýn illaki bir bitimi ve bitimden sonra da bir mükâfatý illaki vardýr. 24 saat acý çekemez bir insan. Bir hafta sürekli mutlu olamaz. Bir ay durmadan gülemez. Bir yýl sýkýntýsýz gidemez.

Yaðmurun bardaktan boþalýrcasýna yaðdýðý anda yine söze girdi. Gözleri þimþek þimþekti.  Ve sözleri yaðmurdan daha çok tesir ediyordu cana. Gökten düþen yaðmur bedenimi sýrýlsýklam ederken onun aðzýndan dökülen yaðmurlar da içimi ýpýslak ediyordu. Ýçim dýþým aðlýyordu. Mevsimin yaðýþlýsýna denk geldim, bu reva mý diye düþünemeden edemedim. “Biliyor musun içine attýðýn o kadar büyük bir dert var ki senin, hapsetmiþsin ve Allah’ýn hiçbir kulu bile bunun farkýnda deðil. Olsa dahi þifa olacak kudrette deðil. Bir de iþin ilginç yaný içine hapsettiðini içinden de söküp atamýyorsun.” Duymazlýktan geldim onu. Avucumu açýp yaðmura tuttum. Aslýnda avucumu açtým ama avucumda yüreðimi tutuyordum. Bir nevi yýkanýyordu, arýnýyordu, üþüyordu. Bir yandan da onun dediklerini düþünüyordum gayriihtiyari. Bu adam içimi mi okuyordu. Herkes her þeyi okuyabilirdi de hiç kimse baþka birisinin içini bu kadar net okuyamazdý. Çünkü böylesi azdý. Susmak iyiydi böylesi durumlarda. Renk vermemek… Ýçinizi okuyan biriyle göz göze gelseniz ne yapardýnýz? Düþünün. Aklýnýzda olaný bilen, dilinizde saklý olaný gören, kalbinizden geçeni hisseden… Evet, gerçek manada bir tehlike sayýlýrdý bu durum. Kimse baþka bir kimsenin kendi acýsýný duyumsamasýný ve ona dokunmasýný istemez. Acý da olsa onundur.  Kahýr da olsa onun kahrýdýr. Ýnsan eziyetine de sahip çýkar, terkine de, gözyaþýna da…

                Gözlerimi kaçýrdým ondan. Kurþun gibiydi delip geçiyordu deðdiði yeri. Ýsabetgâhý olmak istemiyordum onun kurþuni sözlerinin ve bakýþlarýnýn. Hislerim bana aitti ve kýrk kilitli bir sandýðýn içinde saklýydý, yüreðimde. O konuþsun, söylesin, ifþa etsin hiç de.  

                Serçenin hikâyesini düþündüm. Aðladýðýnda ölen… Kaç kez öldüðümü bir ben bilirim ve çok iyi bilirim. Herhangi bir þiirin rast gele bir dizesinde, herhangi bir þarkýnýn en can alýcý melodisinde, herhangi bir filmin kalbinizi tarumar eden bir sahnesinde…  Anlar o kadar çok ki size etki eden… Gözleriniz doluysa bahanesi yaðmur olur, soðan olur belki de.

                Son bir þey daha, dedi. “Bugünden sonra kiminle yaþarsan yaþa, nasýl yaþarsan yaþa, ne yaparsan yap…  Ama þunu kaydet bir yere: Kalbindekiyle gömüleceksin!”

                Bir tireme geldi bana.  Ýçim üþüdü. Gözlerim yaþardý. Sendeledim. Saðýma baktým, soluma baktým, önüme baktým, ardýma baktým. Kimse yoktu yanýmda. Ama bardaklar iki taneydi.