Çıktığım seferde iki bilet aldım biri acılarıma, biri kendime.
Bir mektubum, pulunu terk eden.
Kocaman anılar taşıyan...
Durduğum her istasyonda indiriyorum birer birer onları yüküm hafiflesin diye.
Bir mektubum sahipsiz kalmış, noktası ilk kelimesinden önce koyulmuş.
Akıp giderken yürek trenim buz gibi demir ırmaklarında, donuyor ruhum.
Donuyor kalbim
Hayatı hatırlatacak bir şey kalmadı son zamanlarda
Oysa bir " çıt " yeterdi
Bir " çıt " kelimelerime ses, yüreğime nefes getirmeye, pulumdan da vazgeçmezdim.
Bir mektubum, okunmuş ama hiç anlaşılmamış
Canımı oydum, kelimelerimi sakladım
Tarihte düşmüyor sayfalarıma
Zarfımı kapattım, pulumdan ayrıldım
Sadece acımı taşıyorum artık satır aralarımda
Geç oldu!
Çok geç!
Ölüm rengine bürünüp, dolaşıyorum hayatın kıyısında.
Tuğba Topal