Baþlýðý okuyan deðerli okuyucu sakýn þaþýrma.Ýnsaný bir kelime anlatýr.Aklýnýza gelen kelimeleri unutun.Ýnsaný anlatan bir kelime vardýr.O da Abd yani kul olmaktýr.Ehli Sünnet tasavvufunun zirvelerinden Ýmamý Rabbani(vefatý:1624) Mektubat kitabýnda abdiyet makamýnýn her makamdan daha üstün olduðunu yazmaktadýr.(Mektubat Tercmesi-H.H.Iþýk)

Bu bakýmdan insanlarý iki Kul olanlar ve Kulluðu inkar edenler olarak iki sýnýfa ayýrmak mümkündür.
   Kulluk(abdiyet) öncelikle Peygamberlerin vasfýdýr.Allah-ü Teala(cc) Kur-aný Kerim’de peygamberlerin kulluk vasfýný öne çýkartmýþtýr."O ki, geceleyin kulunu Mescid-i Haram'dan çevresini bereketli kýldýðýmýz Mescid-i Aksa'ya yürüttü," (el-Ýsra, 17/1) ve "O Allah'a hamd olsun ki kuluna kitabý indirdi..."(el-Kehf, 18/1) Nitekim,Enbiya suresi 25. ayette “Senden önce hiçbir peygamber göndermedik ki ona, Benden baþka ilah yoktur, o halde Bana kulluk
edin diye vahyetmiþ olmayalým” diye buyurarak kulluðun önemini bizlere bildirmiþtir.
Ayný þekilde diðer peygamberlerin kulluk vasýflarý da Kur’aný Kerim’de vurgulanmýþtýr.Hz.Ýsa için “Ne Ýsa, Allah’ýn kulu olmaktan kaçýnacak kadar gurura kapýldý, ne de ona yakýn olan melekler. O’na kulluk etmeyi gururlarýna yediremeyenler ve küstahça böbürlenenler (bilsinler ki Hesap Günü) Allah hepsini kendi katýnda toplayacaktýr” (Nisa/172) denilirken Yine Hz. Ýsa’nýn aðzýndan “Ben Allah’ýn kuluyum. O, bana ilahi mesajý bahþetti ve beni
peygamber yaptý” (Meryem/30) denilerek, Hz. Ýsa’nýn “abdullah”oluþuna dikkat çekilmektedir.Zuhruf Suresi 59.ayette ise Hz.Ýsa’nýn “onurlandýrýlan ve Ýsrailoðullarý için örnek kýlýnan bir kul” (Zuhruf/59) olduðu vurgulanmaktadýr.
Hz.Nuh ve Hz. Lut’un hanýmlarýnýn kýssalarý anlatýlýrken, bu iki peygamber “kullarýmýzdan iki salih kul” (Tahrim/10) denilmek suretiyle dile getirilmektedir.Ayný þekilde Hz. Nuh,“O, gerçekten de çok þükreden bir kuldu” (Ýsra/3) ifadesiyle bizlere tanýtýlmýþtýr.Hz. Zekeriya,“Kulu Zekeriya’ya Rabbinin bahþettiði rahmeti dile getiren bir anmadýr, bu” (Meryem/2) ifadesiyle anýlýrken Hz. Süleyman’ýn “ne güzel bir kul” olduðu ve “her zaman Rabbine yöneldiði” (Sad/30) anlatýlmaktadýr.Sabrýyla meþhur Hz.Eyyub (as) hatýrlatýlmaktadýr.(“Kulumuz Eyyub’u da hatýrla” (Sad/41)
Yazýnýn baþýnda da belirttiðimiz gibi insaný anlatan bir kelimedir.Ýnsanlýk tarihi boyunca yapýlan tüm mücadele Kul olanlar ile Kulluðunu inkar edenler arasýnda geçmiþtir.Ýlk imtihan Hz.Adem’in iki oðlu ile baþlamýþtýr.Habil kulluðunun þuurunda olarak en güzel hayvanýný zekat olarak hazýrlarken Kabil en kötü mahsulünü zekat vermiþtir.Zekatýn güzeli kabul edilmiþ,çirkini reddedilmiþtir.
Gelelim kullarýn vasýflarýna:
Kul þakir’dir(Þükredendir)Ey Dâvud ailesi, þükredin! Kullarýmdan þükreden azdýr!" (Sebe', 34/13).
Kul Allah-ü Tela’nýn emirlerine itaat eder.Bu sayede doðruyu bulur."Gerçekten Ýbrãhim, Hakk'a yönelen, Allah'a itaat eden bir önder idi.Allah'a ortak koþanlardan deðildi. Allah'ýn nimetlerine Þükrediciydi. Çünkü Allah, onu seçmiþ ve doðru yola iletmiþti" (en-Nahl,16/120, 121).Çünkü Allah-ü Teala kullarýna sayýsýz nimetler vermiþtir.("Siz hiç bir þey bilmezken Allah, sizi analarýnýzýn karnýndan çýkardý; þükredesiniz diye size kulaklar, gözler ve kalpler verdi"(en-Nahl, 16/78).Kainatý kullarý için kullarýný da kendisine kulluk etmek için yaratan Allah-ü Teala dünyayý imtihan olarak yaratmýþtýr.Ýmtihaný kaybedenler cezalarýný çekeceklerdir.(Ýnsan (henüz) anýlýr bir þey deðilken (yaratýlmamýþken) üzerinden uzunca bir zaman geçti. Þüphesiz biz insaný, karýþým hâlindeki az bir sudan (meniden) yarattýk ve onu imtihan edeceðiz. Bu sebeple onu iþitir ve görür kýldýk. Þüphesiz biz onu (ömür boyu yürüyeceði) yola koyduk. O bu yolu ya þükrederek ya da nankörlük ederek kat eder.Þüphesiz biz,kâfirler için zincirler, demir halkalar ve alevli bir ateþ hazýrladýk.Ýyiler ise, katkýsý kâfur olan içecekler dolu bir kadehten içerler.(Ýnsan Suresi1-5)

Kul kulluk vazifelerini ifa etmek ve þükürle mükelleftir.Kulun neibadeti ne þükrü Allah-ü Teala(cc)nýn þanýný,azametini yükseltmez.Kulun yaptýðý kendinedir."Nezdinde o kitaptan ilim bulunan biri: "Ben onu sana, gözünü açýp kapamadan getireceðim" dedi. Süleyman, tahtý yanýnda duruyor görünce: "Bu, Rabbimin bir lütfudur. Þükür mü, yoksa nankörlük mü edeceðimi sýnamak içindir. Kim þükrederse, ancak kendisi için þükretmiþ olur. Kim de nankörlük ederse, þüphesiz ki, Rabbim kimsenin þükrüne muhtaç deðildir;lütuf ve kerem sahibidir" dedi" (en-Neml, 27/40).   "Þükreden, ancak kendisi için þükretmiþ olur. Nankörlük eden de bilsin ki, Allah müstaðnidir, her türlü övgüye layýktýr” (Lokman, 31/12).

Son olarak yazýmý Ýman eden,Kulluðunun þuurunda olan ve buna göre yaþayan Mü’minlerin durumlarýný anlatan Peygamberimizin(asm) hadisi þerifleriyle bitirmek istiyorum.
   "Müminin durumu hayret vericidir. Her hali kendisi için hayýrlýdýr.Müminden baþkasý için böyle bir þey yoktur. Sevindirici bir durumda olduðu zaman, þükreder. Bu, onun için hayýrlý olur.Sýkýntýlý bir durumda olduðu zaman, sabreder. Bu da onun için hayýrlý olur" (Muhammed b. Allan, Delilu'l-Falihn, Mýsýr 1971, I, 146 vd.).