Genelde insanoðlu ne kadar yaþarsa yaþasýn, aslýnda bir arpa boyu yol kat etmediðini düþünüyorum. Yanlýþ anlaþýlmasýn, yýllarca boþuna kürek salladý demek istemiyorum.  Anlatmak istediðim çok farkýdýr.

Çocukken çoðumuz hemen büyümek isteriz, çeþit çeþit hayallerimiz olur. Ben çocukken asker olma hayalleri kurardým. Televizyonda gördüðüm milli bayramlarda düzenlenen geçit törenlerindeki: kara gözlüklü, þapkalý, madalyalý, apoletli, üniformalý generallere imrenirdim. Büyüyünce bende general filan olmak isterdim. General olma hayallerim yurt dýþýna çýkýnca suya düþtü; yurt dýþýnda askeri okula gitme imkâným yoktu.

Yurt dýþýnda ise uzak doðu sporlarýna ilgi duydum. Filmlerdeki karatecilere, kungfuculara hayrandým. Koca bir salon dolusu siyah veya beyaz elbiseler içinde sporcularýn disiplinli bir þekilde çalýþmalarýna, spor hocasýnýn talimatlarý doðrultusunda hepsinin ayný anda ayný hareketi yapmalarýna bayýlýrdým.  Ancak, uzak doðu sporlarýnýn sadece hayalleriyle yaþamadým, kendi çapýmda spor yapardým. Ýmkâným olunca spor kulüplerine kayýt olup yýllarca farklý uzak doðu sporlarý yaptým.

Daha sonra büyüyüp: eðitimi tamamlamak, iyi bir iþ sahibi olmak,  araba almak ve evlenip yuva kurmak istedim.  Hayallerimin nerdeyse hepsi bazen fazlasýyla bile gerçekleþti.  Mesela yýllardýr çalýþtýðým þirket, hayallerimin çok ötesindeydi. Bu þirkete iþ baþvurusunda bulunmaya bile cesaretim yoktu. Meslek lisesindeki bir öðretmenin teþviki sayesinde iþ baþvurusunda bulundum.

Gençlikte hayalin biri biter baþkasý baþlar; yazý yazmaya ilgi duydum. Ýlk yazma teþebbüsümü hiç unutmam; bir kaç cümleden sonra týkanýp kaldým. Kuru kuru hayal kurmakla yetinmedim, uðraþtým durdum. Aslýnda iþim için de yazmam gerekiyordu, bir bakýma mecburdum.

Aradan yýllar geçti, yazý çalýþmalarýnda da geldiðim nokta hayalimin çok ötesindedir. Eksiklerim, yanlýþlarým mutlaka vardýr ama duygularýmý ve düþüncelerimi rahatlýkla yazýlý olarak ta ifade edebiliyorum.

Hayallerin peþinde koþarken ömrümün yarýsýný çoktan geçmiþim, haberim olmamýþ.  Hayallerime ulaþabilmek için koþarken zaman sanki daha çabuk geçmiþ. Hayalperest olmasaydým, hayallerimin peþinden koþmasaydým acaba vakit bu kadar hýzlý geçmez miydi, zaman su gibi akýp gitmez miydi? Yaþ ilerleyince ise hayallerin yerini acýsýyla, tatlýsýyla hatýralar aldý. Galiba hayaller bitince özlem baþlarmýþ, mesela çocukluða özlem gibi. Þu günlerde çocukluðumu o kadar çok özlüyorum ki...

Çocukken büyüme hayalleri kuracaksýn, büyüyünce de çocukluk yýllarýný özleyeceksin; bu yüzden bir arpa boyu yol alamamýþým diye düþünüyorum. Yaþadýklarýmdan veya yaptýklarýmdan piþman deðilim, sadece hayata dair bu ilginç gözlemi paylaþmak istedim.

Abdullah konuksever