Çarþýnýn ortasýnda yüzü Anadolu topraðý gibi acýdan katmer katmer olmuþ, gözleri 24 saat yaðmurlu ve sözleri yaralý mý yaralý bir adam uluorta haykýrýyordu gelen geçene:  “Aklýn ve kalbin recmedildiði bir çaðda, zalime topuk basýp selam çakmak ve zulmün eteðine tutunmak ne hazin ki alkýþý hak ediyor! Bu topluluk ölü bir topluluk! Sessizliði marifet sayan, etrafýndaki ölüm saçan makinelere köle olan, imaný sol yanýnda ameliyatla aldýran ve boþ bir kalp ile yaþayan sürülerin sürüsü! Ýnsanlýk öldürülüyor. Sen, katili tanýyor ve görüyorsun. Neden kör duruyorsun ve niçin lal kesiliyorsun? Kral çýplak ve katil demek çok mu zor?”

Onun bu kalbi feryadý ve kararlý ses tonu etrafýna insanlarý toplamaya baþlamýþtý. Herkes derdi olan bu adama doðru dönüyor ve uzakta olanlar ona doðru yürüyordu.

“Ey susmuþluðun zirvesine kurulmuþ, her türlü haksýzlýða seyirci kalmýþ, bir nevi zulmün saltanatýna yüz sürmüþ, biçare ve sefil insanlýk, leþ misin? Hüznün dergâhýnda insanlýk yas tutuyor.

Karalar baðlamýþ babalar yavrularý için, zýlgýtlar çekiyor analar bebeleri için. Yok mu bu kara bahtýný beyaz çevirecek olan? Mesih, nerede kaldý vakit tamam deðil mi?”

                Sanki her bir insaný yakasýndan tutup da sarsýyordu. Uyuyan kalpleri uyandýrmak için gözlerinin ta içine fener tutuyordu. Bir kova suyu baþýndan boca ediyordu insanlýðýn adeta. Kim bilir belki de yerini yurdunu kaybetmiþtir bir bombalama sonucu. Canýný cananýný kurban vermiþtir.

“Petrole boyanmýþ ölü canlar, yýkýma uðramýþ minareler. Binler deðil on binler, on binler deðil yüz binler katlediliyor bir tetikle. Ýri, sarkýk ve çürümüþ simsiyah bir dudaðýn emriyle… Tarafýn nere ey insanlýk? Ve sen neden haklýnýn yanýnda durmuyorsun? Rengin neden doðrudan taraf deðil yoksa sen hakký yok mu sayýyorsun? Kendi cennetin için âlemi cehenneme mi satýyorsun?”

Usta mý usta bir okçu gibi hedefinin kalbine isabet ettiriyordu söz okunu. Deðme hatiplere taþ çýkartýyordu. Künyesinde belki de hakiki Müslüman yazýyordu. Belki de öz insandý.

“Kirli okyanusunuzu alýn da baþýnýza çalýn! Kana bulanmýþ topraðýnýz yarýlsýn da içine girin! Bize bir karýþ toprak kâfidir teyemmüm için. Cehennem dolusu ateþiniz de çatýr çatýr yanýn! Bize bir kývýlcým kâfidir ayaklanmak için!”

-          Modern çaðýn mürþidi olsa gerek, dedi birisi onun için.

-          Yok yok meczubun ta kendisi, dedi bir diðeri. Kalabalýk akýl yürütmeye çalýþýyordu onun hakkýnda.

-          Çocuðunu kaybetmiþtir belki de savaþta. Bir babanýn yanýk yüreði saklý sesinde. dedi biri.

-          Son derece düzgün konuþuyor, olsa olsa kafayý okumaktan yemiþ bir yarý deli, dediler en

sonunda. Kimse anlamadý onun ümmetin ve insanlýðýn derdi ile hemhal olan bir garip derviþ olduðunu. Elindeki asa, baþýndaki sarýk, dilindeki kelam ve kalbindeki iman ile tam donanýmlý derdi olan bir “insan-ý kâmil” olduðunu.

Kim Mecusi, kim Hristiyan, kim Müslüman, kim Yahudi ne önemi vardý ki? Kim sað, kim sol ne anlam ifade ediyordu ki? Yaþadýðýmýz dünya kim dar geliyordu ki? Kanayan insanlýða iþaret ediyordu. Ortak acýlarýna insanlýðýn, gözyaþlarýna…

“Cennette ekmek var mý, varsa ölelim çarçabuk o zaman diyen yavru! Bu dünyanýn açlýðý senin suçun deðil! Çocuklarý vurmazlar ötelerde deðil mi diyen yavru! Bu dünyada çocuklarý vuranlar insan deðil!”

Ýnsanlýðýn kalbine þiþ batýrýyordu adeta, kanayan yerini eþiyordu sözleriyle.

“Hayvanlarýn dahi payýna düþeni aldýðý zulüm dünyasýnda iyiler neden ayaklanmaz ve taraf olmaz! Birler neden on olmaz, onlar neden yüze olmaz! Zulmün sayýsý ve rengi hep belidir. Ýyilerin rengi ve sayýsý neden bilinmez! Kadýnlarýn tecavüze uðradýðý, bir mal gibi alýnýp satýldýðý, çocuklarýn tacize ve istismara maruz kaldýðý bir dünyada hiçbir þey olmamýþ gibi oturmak; insan olana ve insan kalabilene göre bir durum deðil!  Oturduðun miskinler tekkesinden sýyrýl, ayaða kalk, cenk meydanýna çýk ve zalimin böðrüne birlik mýzraðýný sok! Belki de ruhunu kurtarmýþ olursun bu yalan ve cehenneme dönmüþ dünyada!”

Herkes olduðu yerde donup kalmýþtý. Bir yaz yaðmuruydu onlarý ýslatýp geçen sanki. Bir bahar rüzgârýydý ruhlarýný sert eliyle okþayan. Bir hayaldi görünen… Onlarý uçurumun kýyýsýna getiren ve onlarý uçuruma iten bir kocaman eldi belki de.

“ Yüküm insanlýktýr, derdim insandýr. Üniformaya tavrým var, ,silaha, siyasete… Bakmam rengine, dinine, diline insanýn… Bu dünyada varsa her türlü saygýyý hak ediyordur nazarýmda.”

Diyerek etrafýn saran kalabalýðý yarýp uzaklaþmaya baþladý. Herkes taþ kesilmiþ gibi duruyordu. “Yüküm insanlýktýr, derdim insandýr.” diyordu uzaklardan hayal meyal bir ses.