İzmir saat kulesi önünde

söyleşir bir akşam üstü

göçmen kuşlar…

 

Biz aynıyız …

Suskunluğuma bakma asla

dinliyorum içimizin sokaklarında

o kalem kutusundan arta kalan

değerli anları soluyorum…

 

Döner durur

sözcüklerin çaprazlarında mazi

sıska ağaçlar arasında şekillendi ayna.

Hayatın atıklarından az taşımadık yüklerimizi

hepsi oldu angarya…

 

Zamanı çalmış teller

Zamanı kaçırdı eller

 

Bir dilim pastanın

şerbet karışmış tabağında

miadı dolmuş ayrılığına

tekme savurduk…

 

Her şeyi hatırlarız da

unutulur mu nağmeler…

Gökkuşağına takılırdı dostluk

kıyaslamam

yıldızlı, sisli aynalarla.

 

Bilmeyiz noktaları,

virgüller karalamaz sevgimizi

kırılgan otların bozkırlarına kapılmadan

koşarız dostluğa

 

Yanmadık, yakmadık

yeşil ışık aramızda

hep gülüp oynadık!

Kaç yağmur, kaç mevsim

hep aynı yürek

durağından, koparamadı ki bağımızı…

 

Bir akşam üstü

teneffüs arasında

bir dilim pastayı

yiyecek yerdi

okul yanı mezarlık.

O ne gündü ya!

 

Harçlığımız kadar olan lokmamızı

bölüşmek diğerleriyle

İstemez miydik?

İstedik!

Yüreğimiz öyle kocamandı ki,

gözü kalmasın nefislerin

göstermedik !..

 

Bir mezarlık,

bir bank şahit

bir dilim pastaya

dostluğu katıp

yüreğimizi doyurduk

o akşam üstü!...


Sevilay ÇARTIK

( Yaren başlıklı yazı S.ÇARTIK tarafından 13.02.2019 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.